του Γιάννη Δουλφή
Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από τις διεργασίες του κεντροαριστερού εγχειρήματος του κ. Τσίπρα και ένα νέο επεισόδιο ήρθε να προστεθεί στην τηλεοπτική σειρά που παρουσιάζει ο εγχώριος πολιτικός θίασος.
Εν όψει των ψευτοδιαξιφισμών για την αναθεώρηση του Συντάγματος στη Βουλή –λες κι όταν καταπατείται ένα νέο σύνταγμα, όπως παντοιοτρόπως έχει καταπατηθεί το σημερινό, θα αλλάξει κάτι ουσιώδες– ο ίδιος και το επικοινωνιακό του επιτελείο ανακοίνωσαν ότι θα προτείνουν και πάλι για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, επαναβεβαιώνοντας την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπό του, τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο.
Αλλά και ο μέχρι πρότινος εταίρος του κυβερνητικού σχήματος κ. Πάνος Καμένος, σε απάντηση ερώτησης στη συνέντευξή του στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ στις 13/2/2019, αν έχει κόψει οποιαδήποτε γέφυρα με το ΣΥΡΙΖΑ ή αν δοθείσης ευκαιρίας θα συνεργασθεί και πάλι, δήλωσε ότι σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας ή «εθνικής ενότητας», υπό τον Καραμανλή θα το σκεφτεί.
Η συνεχώς διευρυνόμενη αμφίπλευρα και πολύπλευρα συνασπισμένη Αριστερά μετέφερε τον πολιτισμό της θεατρικής επιθεώρησης στο επίκεντρο των πολιτικών δρωμένων. Αφού πια η διασκέδαση έγινε ασύμφορη για το λαϊκό βαλάντιο, προσφέρεται έναντι ψήφου. Η αηδία που νιώθουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, που βλέπουν όσα διαδραματίζονται ως απίστευτη κατάντια, τους οδηγεί φυσικά στην αποστροφή προς την πολιτική της χειραγώγησης και απέχουν
ΑΥΤΟΣ Ο ΝΕΟ-ΚΑΡΑΜΑΝΛΙΣΜΟΣ, το τελευταίο στάδιο του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος, που δειλιάζει να παρουσιάσει επίσημα και στο φως τις θέσεις του, είναι το αντικείμενο της ερωτοτροπίας –αμοιβαίας;– από την κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστεράς», όταν η υπερψήφιση με δική της πρότασή του κ. Παυλόπουλου προείκαζε τη θριαμβευτική της επέλαση προς το κέντρο του μνημονιακού συστήματος, μεταξύ άλλων στοιχείων, στην από παλιότερα προετοιμασμένη πορεία του ηγετικού της πυρήνα.
Τα ταξίδια και οι επαφές τους στο εξωτερικό με τους εκπροσώπους των δυναστών ήδη από το 2013, οι εύγλωττες –για όποιον γνωρίζει ανάγνωση– δηλώσεις στον ξένο τύπο, στον αντίποδα με το παιδαριώδες αφήγημα στο πόπολο των ιθαγενών, που αναζητούσε απεγνωσμένα διέξοδο από τον πρωτόφαντο εφιάλτη που το είχε πλακώσει, ότι τα ακλόνητα επιχειρήματά τους για την ανθρωπιστική κρίση των μνημονίων θα τους έπειθαν να χρηματοδοτήσουν το φιλολαϊκό του πρόγραμμα ανακούφισης με την απόλυτα ελεγχόμενη απ’ αυτούς νομισματική ρευστότητα, ώστε να αλλάξει η Ελλάδα μέσω της αλλαγής της «Ευρώπης». Σε συνέπεια με το παραμύθι χωρίς δράκο, επέτρεψαν την τεράστια διαρροή κεφαλαίων από το τραπεζικό σύστημα προς το εξωτερικό, εξαντλώντας και επιβαρύνοντας την οικονομία, ώστε να αποδειχθεί εν τοις πράγμασι ότι μετά τους χαριεντισμούς επί ένα εξάμηνο των «διαπραγματεύσεων» δεν υπήρχε άλλη λύση. Το καλύτερο έργο που παίχθηκε τα τελευταία χρόνια. Μεγαλύτερη υπηρεσία σε σχέση με τα «δώρα» που εν τέλει τους προσέφεραν με το δικό τους, χειρότερο όλων, μνημόνιο ήταν το λιώσιμο της ελπίδας, η κάμψη του ηθικού του κόσμου. Αν αναρωτηθεί κανείς πως αντέχουμε τόσα χρόνια μετά τα χειρότερα των άλλων, εκεί θα πρέπει να αναζητήσει κάποιες απαντήσεις.
Η επίπλευση των ανερμάτιστων –αφού απαλλάχθηκε του έρματος των ξεροκέφαλων και εμπλουτίστηκε με πρόθυμους όλου του πολιτικού φάσματος– της πάλαι ποτέ Αριστεράς, που αποδείχθηκε η καλύτερη συγκολλητική ουσία των πλοκάμων του μονοκομματικού πολιτικού συστήματος διέρχεται από την ταλάντωση στο εκκρεμές αριστεράς/κέντρο/δεξιάς, μετά την καθυστερημένη εξάντληση του ξεπερασμένου προ πολλού κοινωνικά διπολικού σχήματος Αριστερά-Δεξιά, που κατέληξαν να μην έχουν καμία διαφορά (1). Τόσο το «κοινωνικό μας ζήτημα», όσο και το «εθνικό μας ζήτημα», άρρηκτα αλληλένδετα όπως φαίνεται από τις δυσμενείς εξελίξεις, όχι μόνον δεν μπορούν να αντιμετωπισθούν από καμία πλευρά της πολιτικής γεωγραφίας, αλλά αντίθετα προκαλούνται και περιπλέκονται από το σύνολο του πολιτικού συστήματος.
ΤΑ ΥΠΕΡΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΑ αυτά σχήματα επιχειρούν να πλανήσουν εκ νέου προκαλώντας σύγχυση του κοινωνικό σώμα, με μια παρωχημένη πραμάτεια ανακυκλωμένων υλικών. Το οποίο καλείται να επανεκλέξει, ελλείψει ουσιαστικής εναλλακτικής διεξόδου, ένα από τα πολλά πρόσωπα του ίδιου, που διαγκωνίζονται μεταξύ τους ποιος από όλους θα το ξεγελάσει καλύτερα. Και καθώς φαίνεται στο παιχνίδι αυτό, ο παίχτης που υπερτερεί είναι αυτή η συνεχώς διευρυνόμενη αμφίπλευρα και πολύπλευρα συνασπισμένη Αριστερά, που μετέφερε τον πολιτισμό της θεατρικής επιθεώρησης στο επίκεντρο των πολιτικών δρωμένων. Αφού πια η διασκέδαση έγινε ασύμφορη για το λαϊκό βαλάντιο, προσφέρεται έναντι ψήφου. Η αηδία που νιώθουν οι σκεπτόμενοι άνθρωποι, που βλέπουν όσα διαδραματίζονται ως απίστευτη κατάντια, τους οδηγεί φυσικά στην αποστροφή προς την πολιτική της χειραγώγησης όπως άθλια ασκείται, απέχοντας. Είναι κι αυτό ένα μέρος του παιχνιδιού, μια βοήθεια επανεκλογής των διαθέσιμων επιφανών υποψηφίων. Για να συνεχίσουν τα διαλυτικά παιχνίδια τους σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και να διακυβεύουν ακόμη και την ακεραιότητα της σημερινής επικράτειας στο όνομα του διεθνισμού και ενός «ρεαλιστικού πατριωτισμού» που ανήκει ωστόσο στη Δύση και την Ευρώπη. (2)
Η ψυχή αυτή, που ερωτοτροπεί με τη φωτισμένη «εκσυγχρονισμένη δεξιά» έλκει την καταγωγή της στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης με την πολιτική της ΕΑΔΕ που εμπνεύστηκε ο Λεωνίδας Κύρκος πρώιμα για το κόμμα της μικρής τότε Αριστεράς του, βάζοντας εν τέλει, πολύ αργότερα, τη σφραγίδα του στα τεκταινόμενα στου σύγχρονου σκηνικού. Άλλωστε αυτοί υπήρξαν και οι ακραιφνέστεροι και δεινότεροι ευρωπαϊστές, από όλο το πολιτικό φάσμα.
Το σημερινό αφήγημα –που αναδιατυπώνει την παλιά διαίρεση Αριστερά-Δεξιά, στην αντιπαράθεση του «δημοκρατικού», «συνταγματικού τόξου» με κορμό την Αριστερά απέναντι στην «ακροδεξιά» σε σύνδεση με φασισμό/ναζισμό– θυμίζει έντονα τη φαντασιώδη διαχωριστική γραμμή αντιδικτατορικές δυνάμεις σε ενότητα έναντι του κινδύνου επιστροφής στη δικτατορία ως φόβητρο, με βάση τους σύγχρονους ολοκληρωτικούς όρους που τρομοκρατούν την κοινωνία, εντάσσοντας πλέον όσους διαφωνούν στην καταραμένη «ακρο-δεξιά», – ανασύροντας συνειρμικά δύο συνδεδεμένα αρνητικά στοιχεία στη νεοελληνική συνείδηση, αυτό του κακού άκρου, και εκείνο της επάρατης δεξιάς, για να την επαναφέρει στην πολιτική ορθότητα του «ακραίου κέντρου».
Αχ!… αυτή η «πνευματική ηγεμονία της Αριστεράς» που επικυρώθηκε …επί τέλους έστω και όψιμα και στο πολιτικό πεδίο. Άλλωστε αυτό εξυπηρετεί και τους επικυρίαρχους που κρατούν τα ηνία της πραγματικής διακυβέρνησης του ευμετάβλητου πλέον –αλλοίμονο!– και ανυπεράσπιστου προσώρας ελλαδικού χώρου.
Σημειώσεις
1) Η πάλαι ποτέ Αριστερά που αρχικά ταυτίστηκε με τα ιδεώδη της Γαλλικής Επανάστασης και στη συνέχεια συνδέθηκε με το εργατικό κίνημα, μέσα από διαρκείς ιστορικά μετατοπίσεις, κατέληξε στην πλήρη εξομοίωση με τη «συντηρητική» Δεξιά, αρχικά ως μεταρρυθμιστική «παλιά» σοσιαλδημοκρατία κατά την ένδοξη μεταπολεμική τριαντακονταετία προσχωρώντας στη συνέχεια στο νεοφιλελεύθερο λογισμό του κόσμου, ξεχνώντας την ισότητα και συγκλίνοντας στο ιδανικό της αέναης «προόδου» νοούμενο πλέον στην πράξη ως συνεχής παγκόσμια καπιταλιστική κυριαρχία, αποδεχόμενη το τέλος του τρένου της ιστορίας που σταμάτησε πριν το σοσιαλισμό. Τα πραγματικά κοινωνικά προβλήματα τόσο του κόσμου της εξαρτημένης εργασίας, όσο και των λοιπών λαϊκών στρωμάτων, επ’ ουδενί μπορούν να εκπροσωπηθούν από την αριστερή νέο-ελίτ και τους στυλιστικούς κλώνους της οικογένειας του χαμογελαστού αισιόδοξου κομφορμισμού.
Όλες οι απόπειρες επανασύστασης της Αριστεράς μέχρι σήμερα προσέκρουσαν σε ανυπέρβλητα εμπόδια, λόγω των περιχαρακώσεων, των ιδεολογικών εμμονών, την ανεπάρκεια κριτικού αναστοχασμού του παρελθόντος, παράλληλα με τις αφομοιωτικές δυνατότητες του συστήματος και την παραίτηση, την καθήλωση και την εξατομίκευση του κοινωνικού σώματος από τις διαρκείς διαψεύσεις των προσδοκιών, και θα πρέπει κατά την άποψή μου, να επινοήσουμε ένα άλλο δρόμο που θα υπερβαίνει τις τυπολατρικές σχηματοποιήσεις και διαιρέσεις, ενσκήπτοντας στο κοινωνικό πεδίο για να αναζητήσει νέα οράματα στην κατεύθυνση κοινωνικής χειραφέτησης με κριτικό αναστοχασμό των διαψευσμένων εγχειρημάτων του παρελθόντος και των θεωρητικών αναλύσεων, ενοράσεων και προτάσεων που τα στήριξαν.
2) Η σύγκλιση αυτή επιχειρείται να επενδυθεί και ιδεολογικά, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς ξεφυλλίζοντας το Βήμα της Κυριακής και ιδιαίτερα το ένθετο «Νέες Εποχές» όπου συνωστίζονται διανοούμενοι όλου του φάσματος υπό τις σημαίες του αντιλαϊκισμού και της περιφρόνησης του λαϊκού, του ευρωπαϊσμού ως «νέας υπερεθνικής πατρίδας», και του διεθνισμού/εθνομηδενισμού δικαιώνοντας ποικιλοτρόπως τις επιλογές της ενδοτικότητας και της μειοδοσίας του πολιτικού συστήματος μέσα από το πρίσμα της υποταγής του αδύναμου κράτους στην αδήριτη αναγκαιότητα της παγκοσμιοποίησης προορισμένου να εξαφανισθεί από τη θριαμβευτική της πορεία στην πρόοδο.
Παρελαύνουν εκπρόσωποι της «εκσυγχρονισμένης φωτισμένης δεξιάς», του σημιτικού εκσυγχρονιστικού κύκλου, και όλοι οι κατά καιρούς ανανήψαντες φωστήρες της αριστεράς και οι «αριστεροί» χρήστες του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού. Αντίστοιχο εγχείρημα αποτελεί και το δωρεάν διανεμόμενο στα βιβλιοπωλεία φύλλο «Le Courrier Diplomatique», όπου αναδημοσιεύονται επιλεγμένα κείμενα, των ίδιων κύκλων αλλά και ξένων πολιτικών «προσωπικοτήτων» και «αναλυτών» για τους νέο-ψαγμένους αναγνώστες.
