Οι εξελίξεις μετά την εισβολή του Ιβάν Σαββίδη στο γήπεδο της Τούμπας, προκαλούν ισχυρούς πονοκεφάλους στο Μαξίμου. Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που τα ανοίγματα του ΣΥΡΙΖΑ στον «επιχειρηματικό κόσμο» δεν στέφονται από μεγάλη επιτυχία. Οι περισσότεροι θα θυμούνται την περίπτωση Καλογρίτσα, του διάττοντα αστέρα που εμφανίστηκε στο προσκήνιο έτοιμος να γίνει μεγάλος καναλάρχης με τις ευλογίες της κυβέρνησης, για να εξαφανιστεί στη συνέχεια κάτω από το βάρος των αποκαλύψεων για τα περίφημα «βοσκοτόπια».
Η περίπτωση Σαββίδη είναι βέβαια πολύ σοβαρότερη. Σε αυτόν, στηρίχθηκε μεγάλο κομμάτι των προσδοκιών του ΣΥΡΙΖΑ να φτιαχτεί ένα νέο διαπλεκόμενο τοπίο στο χώρο των επιχειρήσεων και των ΜΜΕ. Ειδικά στη βόρεια Ελλάδα, η κυριαρχία ενός φιλοκυβερνητικού επιχειρηματία θα βοηθούσε στην άνοδο της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα σε μια περιοχή όπου η Ν.Δ. διέθετε ισχυρότερα ερείσματα. Αν προσθέσουμε και το «καυτό» Μακεδονικό στην εξίσωση, αναδεικνύεται η σημασία του όλου εγχειρήματος.
Προφανώς και ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Σίγουρα το όπλο στο οποίο ζούμαραν οι κάμερες την περασμένη Κυριακή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η γενικόλογη διάχυση των ευθυνών όμως, δεν γίνεται για να αποκαλυφθεί ολόκληρο το παγόβουνο, αλλά για να θαφτεί μαζί με την κορυφή του
Τώρα, με τη σκηνή της «μπούκας» του Ιβάν Σαββίδη με το όπλο στην τσέπη, και ειδικά μετά το σοκ που προκλήθηκε στην κοινή γνώμη, τα πάντα φαίνεται να αλλάζουν και αρκετοί σπεύδουν να πάρουν τις αποστάσεις τους. Όχι όλοι βέβαια, οι περισσότεροι βουλευτές από τη βόρεια Ελλάδα προτιμούν τη σιωπή (είναι και οι ψήφοι στη μέση…) ενώ κάποιοι από τους ΑΝΕΛ, αλλά και την Ε.Κ., έσπευσαν να υπερασπιστούν τον μεγαλοεπιχειρηματία μέσα στο κοινοβούλιο.
Η τακτική που επέλεξε η κυβέρνηση μετά τα τελευταία γεγονότα, είναι ευδιάκριτη. Προσπαθεί να διαχυθεί η ευθύνη προς κάθε κατεύθυνση, ώστε να δραπετεύσει από τις συγκεκριμένες ευθύνες που οι πάντες της επιρρίπτουν για τη συμπεριφορά ενός από τους πιο αγαπημένους της οικονομικούς παράγοντες.
Γιατί είναι φανερό ότι η συμπεριφορά αυτή, υποδηλώνει την εκτράχυνση κάποιου που ένιωθε αρκετά ισχυρός λόγω της στήριξης που έως τώρα του παρείχαν. Δείχνει νοοτροπία κάποιου που είχε βάσιμες ενδείξεις να θεωρεί τσιφλίκι του τον χώρο δραστηριοποίησής του, να νιώθει ότι δεν θα τιμωρηθεί για τις πράξεις του. Έτσι μπορούν να εξηγηθούν και οι πληροφορίες ότι ο Σαββίδης απειλεί τις τελευταίες μέρες να «κάψει» όσους αποσύρουν τη μέχρι τώρα στήριξη προς το πρόσωπό του.
Η κορυφή του παγόβουνου
Στα πλαίσια της τακτικής που αναφέραμε, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης αναθεματίζουν γενικώς και αορίστως στην κατάσταση που επικρατεί στο ποδόσφαιρο, ο υπουργός αναβάλλει όλους τους αγώνες του πρωταθλήματος και ο φιλικός προς τον ΣΥΡΙΖΑ Τύπος θυμάται τώρα με πρωτοσέλιδες δημοσιεύσεις όλους τους μεγαλοπαράγοντες των ποδοσφαιρικών ομάδων με προφανή σκοπό να πέσει στα μαλακά ο συγκεκριμένος.
Προφανώς και ο Ιβάν Σαββίδης δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα. Σίγουρα το όπλο στο οποίο ζούμαραν οι κάμερες την περασμένη Κυριακή είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Η γενικόλογη διάχυση των ευθυνών όμως, δεν γίνεται για να αποκαλυφθεί ολόκληρο το παγόβουνο, αλλά για να θαφτεί μαζί με την κορυφή του.
Γιατί αν κάποιος δει τη βαθύτερη ουσία όσων παρακολουθήσαμε, θα βρεθεί απέναντι στο φαινόμενο «μαφιοποίησης» της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Το γενικότερο ξεπούλημα των τελευταίων χρόνων, η κατάρρευση κοινωνικών δομών, η αποχώρηση του κράτους από μια σειρά πεδία, άνοιξε τον δρόμο σε κάθε είδους μαφίες και μαφιόζους να μεγαλουργήσουν. Με όχημα τις ποδοσφαιρικές ομάδες, αποκτήθηκε έλεγχος σε πόλεις ολόκληρες, με δύο μάλιστα από αυτές (Πειραιάς, Βόλος) να διοικούνται και πολιτικά από συγκεκριμένα συμφέροντα, βάζοντας στην άκρη τους πολιτικούς «διαμεσολαβητές».
Όπως έχουμε επισημάνει ξανά (βλ. «Η μαφιοποίηση της πολιτικής» του Μ. Σιάχου, Δρόμος, 20/10/2017), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, «μεγέθυνε σε σημαντικό βαθμό τα φαινόμενα μαφιοποίησης της οικονομικής και πολιτικής ζωής του τόπου. Η εναγώνια προσπάθεια αναζήτησης ερεισμάτων στον οικονομικό κόσμο οδηγούσε στην ανάγκη παραχωρήσεων σε όποιον ήταν διατεθειμένος να “επενδύσει” στο έδαφος της καταστροφής που διαιωνίζουν τα μνημόνια. (…) Περισσότερο από άλλοτε επιχειρηματίες και επιχειρηματικά συμφέροντα με εκκρεμείς υποθέσεις στη δικαιοσύνη, έντονα φερόμενοι ως εμπλεκόμενοι σε υποθέσεις λαθρεμπορίας και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος μεγάλης κλίμακας, αναδύονται στο προσκήνιο κουβαλώντας μαζί τους ήθη και τα έθιμα της “νύχτας” από την οποία προέρχονται».
Τα τελευταία γεγονότα δείχνουν ότι είναι σε εξέλιξη η γενικότερη υποβάθμιση της κοινωνικής ζωής. Οι εικόνες που έκαναν τον γύρο του κόσμου, δεν συναντιούνται εύκολα σε μια χώρα που αρέσκεται να δηλώνει ευρωπαϊκή. Σίγουρα η κυβέρνηση είναι βουτηγμένη σε έναν βούρκο από τον οποίο δεν είναι καθόλου εύκολη η έξοδος. Άλλωστε, φαίνεται ότι εκείνο που την ενδιαφέρει δεν είναι να βγει από τον βούρκο, αλλά να πείσει ότι αυτός ευωδιάζει… Το ζητούμενο είναι να ξεκολλήσει από αυτόν η ίδια η κοινωνία.
Ο Ιβάν ο Τρομερός και ο Έλληνας Πούτιν…
Οι ιδιαίτερες σχέσεις της σημερινής κυβέρνησης με τον Ιβάν Σαββίδη είναι γνωστές, παρά τις προσπάθειες των τελευταίων ημερών να σβηστούν από τη μνήμη όλων.
Ο επιχειρηματίας από τη Γεωργία, θέλοντας να επεκτείνει την επιρροή του στη Βόρεια Ελλάδα, δεν άργησε να συσχετιστεί με τους ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ. Το «προξενιό» φαίνεται να έγινε αρχικά μέσω Πάνου Καμμένου, αλλά σύντομα η σχέση επεκτάθηκε και προς τον μεγάλο κυβερνητικό εταίρο με γνωστές τις σχέσεις με στελέχη όπως οι Παππάς και Τσακαλώτος.
Το 2012 ο Σαββίδης αγοράζει τον ΠΑΟΚ και τα επόμενα χρόνια ρίχνει αρκετά λεφτά για τον έλεγχο της ΕΠΟ. Επενδύει ακόμα σε σημαντικές εγκαταστάσεις της Θεσσαλονίκης, στο «Μακεδονία Παλλάς», τη «Σουρωτή», τη ΣΕΚΑΠ, ενώ βολιδοσκοπεί μια σειρά ακόμα περιπτώσεις μεγάλων εκτάσεων, τουριστικών υποδομών και οργανισμών.
Τα τελευταία χρόνια απολαμβάνει ευνοϊκής μεταχείρισης και ανάλογων ρυθμίσεων, με χαρακτηριστικότερο το χάρισμα των προστίμων στη ΣΕΚΑΠ με απόφαση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, ενώ συμμετείχε στο επενδυτικό σχήμα που κέρδισε πέρσι τον διαγωνισμό για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Το «σπρώξιμο» από το Μαξίμου ήταν που τον έβαλε και στον χώρο των ΜΜΕ. Δεν κατάφερε να πάρει τον ΔΟΛ (πέρασε στον Μαρινάκη), αλλά μπήκε στον «Πήγασο», αγόρασε την εφημερίδα Έθνος (από τις πιο φιλικές έκτοτε και μέχρι σήμερα προς τον ΣΥΡΙΖΑ) και το κανάλι Epsilon, ενώ πιο πριν είχε πάρει μέρος στον περίφημο διαγωνισμό του Νίκου Παππά για τα κανάλια.
Βγαίνοντας μάλιστα τότε από το κτίριο όπου είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία, είχε δηλώσει πως πέτυχε την αποστολή του και είναι «χαρούμενος που οι τέσσερις άδειες έφεραν στον κρατικό προϋπολογισμό πάνω από 240 εκατομμύρια», δεχόμενος ουσιαστικά ότι λειτούργησε σαν «λαγός».
Μνημειώδης ήταν η αναφορά του Ιβάν Σαββίδη στον Αλ. Τσίπρα. Ερωτούμενος αν θα τον ψήφιζε είχε πει: «Σήμερα ναι. 100%. Όταν είδα την ομιλία του, αισθάνθηκα αυτό ακριβώς που είχα αισθανθεί το 2000, όταν άκουσα τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Εγώ θέλω έναν τέτοιο πρόεδρο. Όταν άκουγα τον κ. Τσίπρα, ήμουν έτοιμος να χειροκροτήσω»…
Αλλά και η άλλη πλευρά δεν ήταν φειδωλή σε φιλοφρονήσεις. Τον περασμένο Μάιο η Αυγή φιλοξένησε άρθρο του Θ. Καρτερού, ο οποίος είναι σήμερα προϊστάμενος του γραφείου Τύπου του Αλ. Τσίπρα, με τον αφοπλιστικό τίτλο «Ιβάν ο τρομερός». Σύμφωνα με το άρθρο, η Δεξιά καταδιώκει τον Σαββίδη γιατί «εκφράζει συμπάθειες για τον Τσίπρα και αντιπάθειες για τον Κυριάκο», «θα κάνει κανάλι που δεν θα λέει τον Τσίπρα ψεύτη», ενώ μπορεί «να πάρει και ο ΠΑΟΚ πρωτάθλημα», ρήση άλλωστε που έχει επαναλάβει σε ανύποπτο χρόνο και ο ίδιος ο πρωθυπουργός…
