Η ομορφιά δεν έχει σύνορα! «Είμαστε απόψε εδώ για να σας θυμίσουμε ότι μπορεί να είμαστε διαφορετικοί, αλλά ίσοι». Έτσι ξεκινάει η επίδειξη μόδας που διοργάνωσαν κοπέλες δεύτερης γενιάς μεταναστών, από 15 μέχρι 25 χρονών, το Σάββατο 26 Μαρτίου στο Γκάζι, μία εβδομάδα πριν από το Athens Fashion Week 2011.
Σίγουρα δεν είναι απλά ένα ακόμα σόου μόδας, όταν διοργανώνεται με ενθουσιασμό και δημιουργικότητα από τις ίδιες τις κοπέλες που συμμετέχουν και από τα μέλη της Ένωσης Αφρικανών Γυναικών. Πήραν μέρος 39 κοπέλες που κατάγονται από διάφορες χώρες της Αφρικής όπως Κένυα, Τανζανία, Γκάνα, Σιέρα Λεόνε, Νιγηρία, αλλά και Αλβανία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Φιλιππίνες και Ελλάδα! Στην επίδειξη παρουσιάστηκαν παραδοσιακές αφρικανικές ενδυμασίες αλλά και σύγχρονες δημιουργίες μεταναστών σχεδιαστών από Μαρόκο, Γκάνα και Νιγηρία. Χορευτικά γκρουπ παρουσίασαν παραδοσιακούς αφρικανικούς χορούς και μπρέικ ντανς, ενώ τραγούδησαν συγκροτήματα χιπ-χοπ παιδιών συριακής και αλβανικής καταγωγής και ποπ από παιδιά φιλιππινέζικης καταγωγής.
Μιλήσαμε με τις κοπέλες που συμμετείχαν για την εμπειρία, αλλά και τους λόγους που διοργάνωσαν μία τέτοια επίδειξη. Η δεκαεξάχρονη Αλίκη από τη Ρουμανία μας είπε: «Είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Όταν μου το είπε η Στεφανία δεν το πίστευα, νόμιζα ότι είναι πλάκα. Εδώ δίνουμε το μήνυμα ότι είμαστε όλοι ενωμένοι. Δεν υπάρχει καμιά διάκριση ανάμεσα στις φυλές, στις χώρες, στο σωματότυπο, δεν υπάρχει ρατσισμός». Η Μαρί, 15 χρονών από τη Σιέρα Λεόνε δήλωσε πως: «Κάνοντας αυτή την επίδειξη θέλουμε να κάνουμε γνωστό στον κόσμο τα προβλήματα που έχουν οι μετανάστες στην Ελλάδα. Πολλά από τα κορίτσια που παίρνουμε μέρος έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα και δεν έχουμε ιθαγένεια. Παλεύουμε τόσο καιρό για να μας τη δώσουν. Αυτή η προσπάθεια είναι ένας τρόπος για να μπορούμε να ακουστούμε και να δει ο κόσμος ότι υπάρχουμε και είμαστε και πολλοί».
«Το κάναμε για τα παιδιά χωρίς σύνορα, για μας συγκεκριμένα», τονίζει η Γιασμίν από τον Μαυρίκιο και η Έλενα από Κένυα και Ουγκάντα προσθέτει: «Είμαστε παιδιά χωρίς σύνορα, γιατί δεν ανήκουμε ούτε στην Ελλάδα ούτε στη χώρα από όπου προέρχονται οι γονείς μας. Η αίσθηση πως δεν έχεις ευκαιρίες, είναι πολύ άσχημη. Δεν μπορείς να σπουδάσεις, κάποια παιδιά δεν μπορούν να γραφτούν στους παιδικούς σταθμούς, στο δημοτικό και αν δεν περάσεις στο πανεπιστήμιο εδώ, δεν μπορείς να πας στο εξωτερικό. Είμαστε εγκλωβισμένοι, δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στις χώρες καταγωγής μας, να δούμε τους συγγενείς μας να γνωρίσουμε τις ρίζες μας. Βέβαια, όπου γης και πατρίς και όποια παιδεία λαμβάνεις, αυτή είναι και η χώρα σου. Αλλά είναι ωραία να έρχεσαι σε επαφή με τις πραγματικές σου ρίζες. Σε κάνουν ολοκληρωμένο άνθρωπο. Ξέρω από πού προέρχομαι, από που προέρχονται οι γονείς μου, πού ήμουν, πού είμαι και που θα πάω».
Η Σάρον από τη Σιέρα Λεόνε μας λέει: «Οργανωθήκαμε, μάθαμε να συνεργαζόμαστε γιατί όσο και να πεις έχουμε διαφορετικές κουλτούρες. Έχουμε ενωθεί και είμαστε μια χαρά. Αφού εμείς τα παιδιά έχουμε ενωθεί, γιατί να υπάρχει αυτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στους μεγαλύτερους;». Πέρα από τις διαφορετικές καταγωγές και κουλτούρες των κοριτσιών, αυτό που εντυπωσιάζει είναι η αποφασιστικότητα και διάθεσή τους να δημιουργήσουν όλες μαζί μία θετική εμπειρία.
Τα λόγια της δεκαεφτάχρονης Μαρίας είναι χαρακτηριστικά: «Ο ρατσισμός ξεκινάει από μας. Όταν νομίζεις ότι είσαι καλύτερος απ’ τον άλλον ή όταν λες ότι δεν είμαι όμορφη… Όταν δεν δέχεσαι εσύ τον εαυτό σου, τότε γίνεσαι ρατσιστής. Θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο ότι δεν έχουμε διαφορές μεταξύ μας, είτε είναι χρωματικές, φυλετικές, βάρους, ύψους… είναι πράγματα για τα οποία μπορεί να νιώθουμε μέσα μας μειονεκτικά και θέλουμε να τα ξεπεράσουμε. Και θέλουμε να μπορούμε να δείξουμε στον έξω κόσμο ότι δεν έχουμε κάποια διαφορά. Είμαστε όλοι ίσοι, αυτά που μας χωρίζουν είναι πράγματα που έχουμε στο μυαλό μας. Έχουμε βρεθεί τόσα πολλά κορίτσια μαζί. Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, να έρθουμε να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, να μπούμε σε μια νέα κουλτούρα για να αποδείξουμε ότι δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν φραγμοί. Γι’ αυτό και λέμε χωρίς σύνορα, γιατί εμείς τα βάζουμε με το δικό μας μυαλό, με τις δικές μας πράξεις. Όταν βάζεις σύνορα, βάζεις φραγμό, λες μέχρι εκεί μπορώ να φτάσω. Και όμως, μπορούμε να πάμε και παραπέρα. Είναι απίθανο πώς γίνεται αυτό το δέσιμο, είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο ίδιες».
Βασιλική Κατριβάνου – Χρήστος Γιοβανόπουλος
