Οι ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου έδωσαν ηχηρά μηνύματα με πολλαπλούς παραλήπτες μέσα σε όλο το συστημικό πολιτικό προσωπικό. Τόσο σε ελληνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο αν και με αρκετά διαφορετικούς τρόπους.
Στη χώρα μας, η πρωτοφανής αποχή έδωσε ηχηρότατο χαστούκι αποδοκιμασίας απέναντι στην κυβέρνηση, για όλο το φάσμα της πολιτικής της, τις καθεστωτικές συμπεριφορές της και τους τρόπους της αλλά και απέναντι σε μια εντελώς ανυπόληπτη συστημική «αντιπολίτευση» (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ). Η άνευ προηγουμένου αποχή μαζί με τα άκυρα / λευκά ξεπέρασε το 60%. Παρ’ όλο που περιλαμβάνει διαφορετικές στάσεις και ποιότητες αυτό το ιδιόμορφο (μη συγκροτημένο) ρεύμα του «κανένα», φωνάζει ότι εντός του κυριαρχούν τα τιμωρητικά χαρακτηριστικά προς την κυβέρνηση, προς τις κεντροαριστερές συνιστώσες ενώ έστειλε στα αζήτητα συνολικά μια σειρά από άλλες «λύσεις» που τις θεωρεί αναξιόπιστες. Εξαίρεση σε κάποιο βαθμό η όχι ευκαταφρόνητη είσπραξη μέρους της οργής συντηρητικών ψηφοφόρων που είδαν τα κόμματα του Βελόπουλου και της Λατινοπούλου που δεν είναι πάντως τέτοια που να επιτρέπει να αξιοποιηθεί σαν «στροφή προς την ακροδεξιά» όπως γίνεται αυτή τη στιγμή αλλού στην Ευρώπη (κυρίως στη Γαλλία). Εν ολίγοις η στιγμή δείχνει έναν οριακό / μεταιχμιακό συνδυασμό. Μια ευρεία τάση απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος (μαζί και άλλων πυλώνων του συστήματος εξουσίας – της Δικαιοσύνης και του Τύπου κυρίως), μια «ανταμοιβή» από μέρους της κοινωνικής πλειοψηφίας, της πολλαπλής αποξένωσης ενός πολιτικού συστήματος του οποίου οι πτέρυγες βρίσκονται πολύ μακρυά από την κοινωνία, τους όρους της ζωής της και τις διαθέσεις της. Μαζί με την αδυναμία πολιτικής έκφρασης και θετικής διεξόδου της ογκούμενης κοινωνικής δυσφορίας και ανησυχίας.
Η επόμενη μέρα αρχίζει με τραντάγματα στην κεντροαριστερά
Αξίζει να αρχίσουμε με μια πρώτη παρατήρηση. Είναι ενδεικτική της κατάστασης, η «άρνηση της πραγματικότητας» που επιδεικνύουν όλες οι συστημικές πολιτικές ηγεσίες μπροστά στο εκλογικό αποτέλεσμα και τις πιέσεις που τους ασκεί. Του Μητσοτάκη τα ζόρια είναι πιο υπόκωφα, η γραμμή άμυνάς του, οι ανακλαστικές κινήσεις «ανασχηματισμού» (και αναδιατάξεων του στενού κύκλου του Μαξίμου) είναι πάντως απολύτως εύγλωττες. Από την άλλη πλευρά, στην κεντροαριστερά, όπως λίγο-πολύ φαινόταν ήδη πριν τις 9 Ιουνίου, «τα όργανα ξεκίνησαν» αμέσως. Με την πιο ευρεία και άμεση αμφισβήτηση του Ν. Ανδρουλάκη στο ΠΑΣΟΚ, με πιο έμμεσες αλλά σημαντικές πλαγιοκοπήσεις του Σ. Κασσελάκη στο ΣΥΡΙΖΑ. Θα μείνουμε σε μερικά βασικά, παραλείποντας τις πολλές σε πλήθος και ολίγιστες σε μέγεθος μανούβρες αυτών των ημερών. Όλες αυτές που επιβεβαιώνουν συστηματικά την εκτίμηση ότι όλοι οι χώροι της κεντροαριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και «Νέα Αριστερά») βρίσκονται σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης. Οι όποιες φόρμουλες «επανεκκίνησης» που εξαγγέλλονται (συνήθως με ακραία προσχηματικούς τρόπους και αυτογελοιοποιούμενες ρητορικές) πάνε να βασιστούν σε «υλικά κατεδαφίσεως».
Πρώτα απ’ όλα η ίδια η γενική (και εντελώς προβλέψιμη) γραμμή που κυριαρχεί σε διάφορες παραλλαγές, έρχεται να δικαιώσει την ανυποληψία του χώρου στα μάτια της ευρύτερης κοινωνίας («όλοι ίδιοι» – νοιάζονται για τις καρέκλες και τα «πολιτικά μαγαζιά» τους). Τι βάθος σχεδίου αλήθεια (!) και μάλιστα μετά απ’ όσα έχουν μεσολαβήσει στη χώρα και διεθνώς: «να αθροιστούμε για να πλασαριστούμε σαν επόμενη κυβερνητική λύση». Με τέτοιους όρους θα «φορεθεί» πολύ και σε διάφορες παραλλαγές, η ανασύσταση / ανασυγκρότηση μιας «συμπαραταγμένης» κεντροαριστεράς με κάποιες δόσεις «αναπαλαίωσης». Είτε τσιπρικής, είτε παλαιοπασοκικής, είτε παπανδρεϊκής (σε οικογενειακό επίπεδο) κοπής είτε συνδυασμών τους. Σε ρόλους πιθανής μαμής για τέτοιες γέννες, τα διάφορα ΠΑΣΟΚ που διαπερνούν τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, την τοπική αυτοδιοίκηση (Δούκας αλλά και άλλοι), τον συνδικαλισμό κλπ.
Καυγάδες για το «σχήμα», συνολική κεντροαριστερή συστημική ενσωμάτωση
Υπάρχει μια κοινή, ισχυρή βάση συστημισμού που διαπερνά όλη την κεντροαριστερά. Η ατζέντα περιλαμβάνει την ομόθυμη στήριξη και αξιοποίηση «του κεκτημένου των Πρεσπών» για επόμενες ελληνοτουρκικές «διευθετήσεις» σε Αιγαίο, Ανατολική Μεσόγειο και αλλού, τις «πράσινες» αναδιαρθρώσεις, την κοινή στάση απέναντι στο μεταναστευτικό («ανοιχτά σύνορα») την προώθηση της woke θεματολογίας κλπ. Για τα περισσότερα από τα παραπάνω υπερθεματίζουν ακόμη και οι «αριστεροί – αντισυστημικοί». Το «ΜέΡΑ25» και οι περισσότερες δυνάμεις της εξοικοινοβουλευτικής αριστεράς που αναμενόμενα και δίκαια εισπράττουν το αντίτιμο της εκλογικής απαξίωσης. Μόνο τυχαίος επιπλέον δεν είναι, ο χρόνος εμφάνισης του Τσίπρα (με την εξαγγελία ιδρύματός του και την εκδήλωση για τις «Πρέσπες» που αυτό οργανώνει στις αρχές της επόμενης εβδομάδας). Οι κινήσεις του, η απόλυτη ευρωατλαντική του συμμόρφωση, δείχνουν ότι επιδιώκει την εξασφάλιση εργολαβικού ρόλου στην προώθηση πολιτικών σχεδιασμών της Δύσης στα ζητήματα της χώρας και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων. Επιχειρείται η καλλιέργεια άλλωστε από διάφορες «πρόθυμες» πλευρές, κλίματος μιας επανάκαμψης Τσίπρα (!) για να ηγηθεί σε μια «ανασύνταξη» της σύνολης κεντροαριστεράς που θα διεκδικήσει άλλη μια φορά την κυβέρνηση (!) κ.λπ. Πολύ θνησιγενή μοιάζουν όλα αυτά μπροστά στην εδραιωμένη πλειοψηφική απαξία για τα πεπραγμένα της «πρώτης φοράς αριστερά» αλλά σε τέτοιους καιρούς βίαιου αποπροσανατολισμού θα απαιτηθεί η εγρήγορση απέναντι σε κάθε είδους τέτοιες «λύσεις».
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, περισσεύουν οι καιροσκοπισμοί, και η έλλειψη αρχών και ορίων μπροστά στην πολιτική επίπλευση. Η «Νέα Αριστερά» έχει ως προς αυτό τις δικές της επιδόσεις μέ όσα έχουν δει το φως περί του ενδεχόμενου της κοινοβουλευτικής άθροισής της με το ΠΑΣΟΚ (!) για να αλλάξει η σειρά των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Σε διαφορετική κατεύθυνση κινούνται, συγκρουόμενοι ήδη με τους χειρισμούς «σύμπηξης μετώπων», οι σχεδιασμοί Κασσελάκη για τη δημιουργία ενός ελεγχόμενου από τον ίδιο κόμματος, αμερικανικής έμπνευσης και της απορρόφησης στη συνέχεια όλων των άλλων. Η ασθενική εκλογική επίδοση βέβαια δεν του δίνει μεγάλους βαθμούς ελευθερίας. Άλλωστε ήδη «άσπονδοι εχθροί και φίλοι» κινούνται βραχυκυκλωτικά. Παρ’ όλα αυτά, και παρά τη μικρή δυνατότητα να πλασαριστούν τέτοιου είδους σενάρια σαν πολιτική διέξοδος και να δημιουργήσουν πλειοψηφικό πολιτικό ρεύμα μέσα στην κοινωνία, ενδέχεται εν τούτοις να λειτουργήσουν παγιδευτικά για έναν κόσμο της αριστεράς-κεντροαριστεράς, τουλάχιστον για κάποιο διάστημα. Άρα έχει σημασία η σταθερή προβολή της θέσης ότι η ανάγκη πολιτικής συγκρότησης της κοινωνικής δυσφορίας και η αναζήτηση διεξόδου οφείλει να μην παγιδευθεί στην τροχιά των όποιων σχεδιασμών «ανασύνθεσης της αριστεράς για να γίνει κυβερνητική εναλλακτική κ.λπ.. Η τέτοια λογική στις παρούσες μάλιστα συνθήκες είναι οδός προς τη συστημική ενσωμάτωση και τις συγκατοικήσεις με τον φθαρμένο συστημικό κεντροαριστερό πολιτικό κόσμο (είτε μέσω ποικιλιών συριζοποίησης είτε μέσω αντίστοιχων πασοκοποιήσεων). Σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο η ίδια η επίκληση της «αριστεράς» δεν μπορεί σήμερα να λειτουργήσει ως κεκτημένη πολιτικά κινητοποιούσα συγκροτητική ταυτότητα. Ως εύκολα αναγνωρίσιμο τεκμήριο μιας αγωνιστικής πολιτικής στάσης που πείθει γι’ αυτά που διακηρύσσει. Αντίθετα λειτουργεί κυρίως (με την πλήρη συνενοχή και των αριστερών πολιτικών εκφράσεων «αντισυστημικών» διαθέσεων) ως ανακλαστικός διαχωρισμός από την ευρεία και συχνά πληβειακή αντισυστημική διάθεση και σε πολιτικό επίπεδο και σε επίπεδο ηθικών στάσεων. Χρειάζεται μια αντίθετη πορεία. Συγκρότησης πολιτικών περιεχομένων, μέσα από διαδικασίες που ενεργοποιούν διανοητικά, συνειδησιακά και πρακτικά-πολιτικά ευρύτατα τμήματα της κοινωνίας και αναγνωρίζονται απ’ αυτά σαν οικείες. Οι «μορφές» και οι «ονομασίες», οι τίτλοι του τι είναι «αριστερό» έπονται και είναι προς κατάκτηση.
Το μήνυμα που πήρε η Ν.Δ.
Είπε ο εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ. κ. Μαρινάκης για το αποτέλεσμα: «Οι πολίτες έστειλαν μήνυμα ότι περιμένουν από εμάς να λύσουμε ακόμα περισσότερα προβλήματα». Σκεφθείτε τι θα γίνει άμα «μας λύσουν κι άλλα προβλήματα». Τον ήχο της σφαλιάρας δεν τον άκουσε; Μόνο ο Γκρινσκπεργκ την πλήρωσε;
Μ.Α.
Στέφανε προχώρα…
Ο κ. Κασσελάκης ενώ δεν «πετά από την χαρά του», όπως είπε, έλαβε το ισχυρό μήνυμα να μείνει για άλλα τρία χρόνια ώστε να νικήσει τον Μητσοτάκη. Σαφές μήνυμα. Εν τω μεταξύ άρχισαν τα όργανα, οι κεντροαριστερές συμπράξεις, οι προτάσεις για συντονιστικά τριών κεντροαριστερών κομμάτων, και ενεργοποιούνται τα «ινστιτούτα» και τα «ιδρύματα»… Ιδρυματοποίηση της κεντροαριστεράς…
Σ.Τ.
Εκπληκτικός συντονισμός
Ο κεντροαριστερός χώρος είναι ανυπόμονος. Δεν πέρασε ούτε μια μέρα και συντονισμένη ομοβροντία μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ ενάντια στις ηγεσίες. Παράλληλα προτάσεις για συνεργασία του χώρου αυτού με τσόντα Νέας Αριστεράς (σε ρόλο δωρητή οργάνων). Σαν καρύκευμα ακούγεται και το όνομα της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Να ενωθούμε, βρε παιδιά, ενάντια στην ακροδεξιά και ενάντια στον Μητσοτάκη για να δούμε φως. Προς το παρόν διαγκωνισμοί σε στυλ επιθεώρησης Δελφινάριου με ολίγους θεατές. Δελφίνοι πολλοί, αξιοπιστία ολίγη, πρόσωπα μέχρι τώρα φθαρτά, θράσος διαφόρων «λαγών» στην κούρσα. Βάθος κανένα, ουσία ανύπαρκτη. Η κρίση στον χώρο θα συνεχιστεί.
Τ.Μ.
