Τι θα εξυπηρετήσει ένα ΠΑΜΕ στο φοιτητικό κίνημα.
Στις 13 Μάρτη δημοσιεύεται στον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη μια ανακοίνωση της ΚΝΕ, με τίτλο «Κάλεσμα για την οργάνωση της πάλης και του κινήματος των φοιτητών – σπουδαστών». Στο κείμενο, αφού αναγνωρίζεται με αφηρημένους όρους μια «κακή κατάσταση» και ο εκφυλισμός των οργάνων του φοιτητικού κινήματος, προαναγγέλλεται το «άθροισμα» των συλλόγων στους οποίους έχει δύναμη η ΚΝΕ, σε ένα φοιτητικό ανάλογο του ΠΑΜΕ στις επόμενες φοιτητικές εκλογές. Ανοίγει έτσι -με εγκληματικό τρόπο και προκαθορισμένη κακή κατάληξη- μια αναγκαία συζήτηση για τον πολιτικό προσανατολισμό και το τελματωμένο παρόν του φοιτητικού κινήματος.
Η ΚΝΕ επιλέγει μια απελπισμένη απόδραση από την πραγματικότητα και τις απαιτήσεις της. Δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για το κορυφαίο πολιτικό ζήτημα της χώρας: Την ίδια την κυβέρνηση που κάθε μέρα φέρνει τη χώρα και το λαό της πιο κοντά στην καταστροφή. Αντίθετα, επαναλαμβάνει συνεχώς το στόχο της λαϊκής εξουσίας, η οποία κάπως, κάπου, κάποτε θα ’ρθει στα πράγματα. Μέχρι τότε βασικά υπομονή.
Τα αδιέξοδα του φοιτητικού κινήματος είναι πολλά. Το μεγαλύτερό του είναι το απολίτικο στέγνωμα. Το κίνημα της νεολαίας είναι, πρώτα από όλα, πολιτικό κίνημα και οφείλει να είναι δύναμη κρούσης του λαϊκού κινήματος. Αλλιώς θα εξαντλείται σε ιδεολογισμούς ή θα τριγυρνά γύρω από τους νόμους που διαλύουν την εκπαίδευση, χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα για αλλαγή.
Δεν άκουσε και δεν κατάλαβε τίποτα για τις αιτίες της κατάστασης των φοιτητικών συλλόγων: Η παραταξιοποίηση, ο εκφυλισμός, η εκτόνωση, η διάλυση, έχουν αιτίες. Η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ κάνουν τη δουλειά τους. Διαλύουν και γελοιοποιούν, στήνουν μηχανισμούς ενσωμάτωσης και διαπλοκής, υπηρετούν καλά την εξουσία. Η φοιτητική Aριστερά, εδώ και χρόνια, τι κάνει; Ο αριστερός εμφύλιος δεν είναι βασικός παράγοντας απομαζικοποίησης και διάλυσης; Οι αποφάσεις κομματικής περιχαράκωσης δεν εκφυλίζουν το φοιτητικό κίνημα; Ο συνδικαλιστικός χουλιγκανισμός; Τα γηπεδικά συνθήματα; Οι τραμπουκισμοί; Σε αυτά η Aριστερά ήταν αντίθετη, αμέτοχη, ή δυστυχώς συχνά πρωταγωνίστρια;
Δεν κατάλαβε και δεν θέλησε ποτέ να αναμετρηθεί με το πρόβλημα: Ο Λένιν μιλούσε για τη δουλειά ακόμα και στα αντιδραστικά-εργοδοτικά συνδικάτα. Σήμερα η χρησιμότητα της Aριστεράς δεν είναι να φτιάξει τους δικούς της «μονοκομματικούς» συλλόγους ή σωματεία. Αλλά να παλέψει για να αλλάξει τους συσχετισμούς, να αποσπάσει κόσμο από την αδιαφορία, την απολιτική, τη μοιρολατρία, την αποχή. Αυτά θρέφουν τη δικομματική εξουσία που ρίχνει το λαό και τη νεολαία στη φτώχεια και την ανεργία. Πώς θα αντιμετωπιστούν αυτά; Με αναχώρηση των αριστερών δυνάμεων για άλλες πολιτείες, κόσμους και συλλόγους; Αλήθεια, το εργατικό κίνημα τι κέρδισε με τη δημιουργία του ΠΑΜΕ; Και τι θα προσφέρουν 10 ή 20 μικροί φοιτητικοί σύλλογοι που θα βρεθούν στην υπηρεσία του ΚΚΕ; Οι υπόλοιποι 300 θα εξακολουθούν να πνίγονται στο βούρκο του δικομματισμού;
Τη στιγμή που στην ελληνική κοινωνία η οργή και η απόγνωση δημιουργούν ένα εύφλεκτο μείγμα, η ΚΝΕ επιλέγει να μετρηθεί, να ξεφύγει από την κακή εσωτερική κατάστασή της, να βαφτίσει τους πάντες καιροσκόπους και οπορτουνιστές. Συνεχίζει την πρακτική της περιχαράκωσης και του μετώπου με τον εαυτό της, αρνούμενη την ανάγκη της πιο πλατιάς συσπείρωσης για να αποκρουστεί η επίθεση που εξελίσσεται με λύσσα από το κεφάλαιο.
Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί και σύγχρονοι, ας σκεφτούμε το φοιτητικό κίνημα του 2006 που μπλόκαρε την αναθεώρηση του άρθρου 16, σπάζοντας την παγιωμένη τότε δικομματική συναίνεση. Πώς ξέσπασε και γιατί; Συνέβαλε η διαλυμένη και γελοιοποιημένη ΕΦΕΕ; Βοήθησαν τα Διοικητικά Συμβούλια των συλλόγων; Ξέσπασε επειδή κάποιοι ξεσπάθωσαν ενάντια στην πεθαμένη από χρόνια γραφειοκρατία των οργάνων;
Όχι, αντίθετα, υπήρξε μια πολιτική κατεύθυνση και σύνθημα που είχε τεθεί μέσα στους φοιτητικούς χώρους και μια ευρεία ενότητα που ανάγκασε μέχρι και την ΚΝΕ να στρατευτεί με αυτό που αρχικά υποτιμούσε και κατήγγειλε. Και, κυρίως, υπήρξε μια επίπονη, επίμονη, καθημερινή αναμέτρηση για την ανατροπή ενός αρνητικού συσχετισμού και στους… 350 συλλόγους της δικομματικής ηγεμονίας ή/ και της φοιτητικής ραστώνης, και όχι το «μάντρωμα» των 20 αγωνιστικών συλλόγων που κάθε τρεις και λίγο καλούσαν σε διαδηλώσεις ολίγων εκατοντάδων.
Ξέραμε πως η νεολαία πρέπει να είναι φορέας νέων ιδεών κι όχι τελάλης για την απλή αναπαραγωγή κομματικών γραμμών. Σήμερα, που βρισκόμαστε σε μια ολοκληρωτικά νέα φάση, η Αριστερά πρέπει να κάνει τομές και ανατροπές. Αλλιώς, θα είναι μέρος του κάδρου της υβριζόμενης και απαξιωνόμενης Βουλής και κομμάτι ενός πολιτικού συστήματος που πρέπει να ξεπεραστεί για να γλιτώσουμε από τη χρεοκοπία και τη διά βίου πτώχευση.
πρόεδρος του Σ.Φ. Αρχιτεκτονικής Πάτρας,
μέλος της ΑΡΕΝ
