Πάνω από ένα μήνα μετρούν φυλακισμένοι στο ισπανικό κράτος οι Τζόρδι Σάντσες και Τζόρδι Κουσάρτ, προέδροι δύο μαζικών καταλανικών οργανώσεων το έγκλημα των οποίων ήταν ότι οργάνωσαν διαδηλώσεις υπέρ της Ανεξαρτησίας. Και για τρίτη εβδομάδα παραμένουν έγκλειστοι οι 8 Καταλανοί υπουργοί που κατηγορούνται για «εξέγερση και στάση». Αυτά είναι τα πιο γνωστά θύματα της ισπανικής καταστολής. Όχι τα μοναδικά. Δικογραφίες εμπλουτίζονται για εκατοντάδες Καταλανούς, είτε εκλεγμένους είτε «απλούς» πολίτες, ενώ ταυτόχρονα προετοιμάζονται εκλογές για την αντικατάσταση της καταλανικής βουλής και κυβέρνησης που παύθηκε από τη Μαδρίτη. Την ίδια στιγμή, η άγνωστη στο ευρύ κοινό κρεατομηχανή της ισπανικής «δικαιοσύνης» εξακολουθεί –όπως πάντα– να αλέθει ανώνυμα θύματα, ιδίως στις… ανήσυχες επαρχίες του Βασιλείου της Ισπανίας.
Μονάχα μέσα στην τελευταία εβδομάδα το λεγόμενο «Εθνικό Δικαστήριο» της Μαδρίτης, που ασχολείται με την ποινικοποίηση όχι μόνο της πολιτικής δράσης αλλά και της ελευθερίας του λόγου, καταδίκασε σε πολύμηνες ποινές φυλάκισης επτά πολίτες (σχεδόν όλους Βάσκους) για «εξύμνηση της τρομοκρατίας» σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του 33χρονου Αντέκα Γιουράδο, ο οποίος τιμωρήθηκε με φυλάκιση 20 μηνών επειδή απλά κοινοποίησε στο τουίτερ δημοσίευση τρίτου με τη φωτογραφία ενός Βάσκου πολιτικού κρατούμενου που πέθανε, συνοδευόμενη από την επιγραφή «Αντίο, η αξιοπρέπειά σου ήταν υποδειγματική». Ή η δίωξη κατά του Καταλανού κωμικού Εντουάρντ Μπιόσκα επειδή «πρόσβαλε την Guardia Civil» στη διάρκεια ενός τηλεοπτικού σκετς.
Στην Ισπανία κυβερνά ένας ερντογανισμός ακόμη πιο διεφθαρμένος από το τουρκικό πρωτότυπο (το μισό κυβερνών Λαϊκό Κόμμα είναι μπλεγμένο σε οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα), και εξίσου δυσανεκτικός. Απολαμβάνει όμως την ενεργητική υποστήριξη των δυναμικών συστημικών κέντρων εντός και εκτός συνόρων. Απομένει να δούμε τι είδους εκλογές θα διοργανώσει στην Καταλονία, στις οποίες πάντως αποφάσισαν να συμμετάσχουν τα κόμματα της καταλανικής Αριστεράς που υποστηρίζουν την Ανεξαρτησία (Ρεπουμπλικανική Αριστερά της Καταλονίας/ERC και Λίστα Λαϊκής Ενότητας/CUP). Στο σημερινό φύλλο δημοσιεύουμε την παρέμβαση της Νινές Μαέστρο, ιστορικού στελέχους της ισπανικής Αριστεράς, η οποία γκρεμίζει τα «άξεστα επιχειρήματα» των πρώην συντρόφων της που έχουν μετατραπεί σε κατοικίδια του καθεστώτος της Μαδρίτης.
Το καθεστώς της Μαδρίτης είναι ο εχθρός των εργαζομένων και των λαών
της Άνχελες (Νινές) Μαέστρο*
Από την εποχή του Φράνκο μέχρι σήμερα, μια έμμονη ιδέα κατατρέχει την ισπανική ολιγαρχία: να μην ξαναβρεθεί το νήμα που συνδέει την πάλη ενάντια στην εκμετάλλευση με τον αγώνα των λαών για τα εθνικά τους δικαιώματα. Αυτό που φοβάται πάνω απ’ όλα είναι η συνειδητοποίηση ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποί της, αυτοί που καταστρέφουν καθημερινά τις ζωές μας, είναι οι ίδιοι που συντρίβουν τα εθνικά δικαιώματα των λαών. Γι’ αυτό και προβάλλει στα ισπανικά ΜΜΕ φιγούρες της ισπανικής Αριστεράς που υπηρετούν το στόχο της: να εμποδιστεί η συνάντηση της ταξικής συνείδησης με το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Η ολιγαρχία ποντάρει λοιπόν στην αφιλοκερδή (ή όχι) υποστήριξη του Αλμπέρτο Γκαρθόν, γενικού συντονιστή της Ενωμένης Αριστεράς, και του Πάκο Φρούτος, πρώην γενικού γραμματέα του Κ.Κ. Ισπανίας…
Όμως οι φωτεινότερες σελίδες της ιστορίας του Κ.Κ. Ισπανίας (αυτές δηλαδή που γράφτηκαν πριν τη Μετάβαση**) είναι γεμάτες τοποθετήσεις που ταυτίζουν τον ισπανικό εθνικισμό με ό,τι πιο οπισθοδρομικό και μεσαιωνικό. Εμβληματική είναι η ομιλία του Χοσέ Ντίαζ, τότε γενικού γραμματέα του Κ.Κ. Ισπανίας, στη Μαδρίτη το 1935. Σ’ αυτήν περιλαμβάνεται, ως ένας από τους τέσσερις πυλώνες του υπό συγκρότηση Λαϊκού Μετώπου, «η απελευθέρωση των λαών που καταπιέζονται από τον ισπανικό ιμπεριαλισμό και η αναγνώριση του δικαιώματός τους να ορίσουν οι ίδιοι τη μοίρα τους στη Χώρα των Βάσκων, την Καταλονία, τη Γαλικία». Αυτή η παράδοση συνεχίστηκε και στα χρόνια του αντιδικτατορικού αγώνα, ως την περίοδο πριν τη Μετάβαση. Η εγκατάλειψή της ήταν το τίμημα που κατέβαλε το Κ.Κ. Ισπανίας στο Καθεστώς του 1978, το οποίο διατήρησε τη φρανκική κληρονομιά…
Ευθυγράμμιση με τα κόμματα της «έννομης τάξης»
Οι δηλώσεις του Κάγιο Λάρα, πρώην γενικού συντονιστή της Ενωμένης Αριστεράς, που αρνείται στον καταλανικό λαό το δικαίωμά του να αποφασίσει το μέλλον του «μονομερώς, διότι αποτελεί τμήμα του Κράτους, άρα έχουν γνώμη και οι υπόλοιποι Ισπανοί», αποκαλύπτουν μια πολιτική ένδεια που ενοχλεί πολύ κόσμο. Η δε ευθυγράμμιση του Αλμπέρτο Γκαρθόν με τον ισπανικό εθνικισμό, που ποτέ δεν κατονομάζεται ως τέτοιος, χτύπησε κόκκινο – όταν για παράδειγμα χαρακτήρισε ως «πρόκληση» (προς ποιον;) την ανακήρυξη της Ανεξαρτησίας. Ή όταν «μιλώντας ως κομμουνιστής»(!) χαρακτήρισε το δημοψήφισμα «παράνομο». Είναι τόσο προφανές ότι τέτοιες δηλώσεις θα μπορούσαν κάλλιστα να προέρχονται από το Λαϊκό Κόμμα ή το Σοσιαλιστικό Κόμμα (κι είναι τόσο προκλητικό το κάλεσμα «να γίνει σεβαστή η έννομη τάξη») ώστε δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμός…
Ότι δεν υπήρξε Ρήξη αλλά μια αλλαγή η οποία αποκλήθηκε Μετάβαση –στην οποία συνέβαλε αποφασιστικά το Κ.Κ. Ισπανίας, γεγονός που οδήγησε σε μια αργή αλλά αμείλικτη κατασπατάληση τόσο της δύναμης που είχε συγκεντρώσει όσο και της ταξικής ανεξαρτησίας του– είχε μεταξύ άλλων ως αποτέλεσμα την ανάδυση εθνικών αιτημάτων των ιστορικών εθνών με πολύ αδύναμο ταξικό αποτύπωμα. Βγάζει λοιπόν ακόμη περισσότερο μάτι το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι του κόμματος που πρόσφερε τη μεγαλύτερη υπηρεσία στην άρχουσα τάξη επιλέγουν αυτήν ακριβώς τη στιγμή για να αποδομήσουν «ταξικά» ένα αίτημα που έχει μια τεράστια αρετή: αδυνατίζει το μηχανισμό της Μετάβασης, ο οποίος αποτελεί εχθρό τόσο της εργατικής τάξης όσο και των εθνικών δικαιωμάτων των λαών…
Άξεστα επιχειρήματα για να καλυφθεί η ντροπή
Κεντρική πτυχή αυτής της υποτιθέμενης αντιεθνικιστικής τοποθέτησης είναι η άρνηση της ύπαρξης του ισπανικού εθνικισμού, παρά την αδυσώπητη επίδειξη του μπαγιάτικου, σκοτεινού χαρακτήρα του. Ούτε καν αναρωτιούνται οι υποτιθέμενοι αντιεθνικιστές για ποιο λόγο τα ΜΜΕ που μέχρι πρόσφατα τους αγνοούσαν, τώρα τους έχουν ανακηρύξει ήρωες… Οι χυδαίες θέσεις που παρουσιάζονται ως «διεθνισμός» στην πράξη ενισχύουν τον μεσαιωνικό εθνικισμό των καταπιεστών. Ιδίως τώρα που εντείνεται η καταστολή, είναι αναγκαίο να δουν ξεκάθαρα οι πολίτες του καταπιεζόμενου έθνους ότι οι πολιτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης δεν τα βρίσκουν με τον ισπανικό εθνικισμό, δεν έχουν μολυνθεί απ’ αυτόν τον θεμέλιο λίθο της ιδεολογίας των νικητών του Εμφυλίου.
Τα άξεστα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν οι Γκαρθόν, Φρούτος και Λάρα επιχειρούν να καλύψουν την ντροπή μιας Αριστεράς η οποία πούλησε την επαναστατική ουσία της στη Μετάβαση… Αλλά σε ό,τι αφορά εμάς, το μέλλον μας ζητά να ανοίξουμε δρόμους πολιτικής σύγκλισης των οργανώσεων των λαών του ισπανικού κράτους που κατανοούν ότι βασικό καθήκον είναι η καταπολέμηση του κοινού εχθρού. Κι αυτός είναι το Καθεστώς του 1978 που υποστηρίζεται κυρίως από το Λαϊκό Κόμμα και το Σοσιαλιστικό Κόμμα, που αρχίζει με τη Μοναρχία και συνεχίζεται με το Εθνικό Δικαστήριο και με όλους τους καταπιεστικούς νόμους οι οποίοι χώνουν στη φυλακή τις γυναίκες και τους άντρες που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων και για την ελευθερία των λαών.
* Πρώην βουλευτίνα του Κ.Κ. Ισπανίας, σήμερα στέλεχος της οργάνωσης Κόκκινο Δίκτυο. Εδώ παρουσιάζεται σε συντετμημένη μορφή άρθρο-παρέμβασή της που δημοσιεύθηκε προχθές στο Público (www.publico.es). Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
** Μετάβαση (Transición): Η διαδικασία περιορισμένου εκδημοκρατισμού μετά το θάνατο του Φράνκο, με τον Βουρβώνο Χουάν Κάρλος να έχει οριστεί αυτοπροσώπως από τον δικτάτορα ως διάδοχός του. Η μεταβατική περίοδος κατέληξε στην επιβολή του Συντάγματος του 1978 (εξ ου και ο όρος «Καθεστώς του 1978»).
