Στα τρία και πλέον χρόνια των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, ανάμεσα στα άλλα επιχειρήματα που ακούσαμε για να αποδεχτούμε τη μείωση των μισθών και των συντάξεων ήταν και η περίφημη αλληλεγγύη των γενεών. Του Γιώργου Κατερίνη
Η γενικευμένη μείωση αποδοχών όμως σε συνδυασμό με την εκτόξευση της ανεργίας, όχι μόνο δεν απέτρεψε την κατάρρευση του συστήματος κοινωνικής αλληλεγγύης, αντίθετα οδήγησε τα ασφαλιστικά ταμεία σε αδυναμία να καταβάλουν και αυτές τις πενιχρές συντάξεις που απέμειναν μετά τις απανωτές μειώσεις.
Κι έρχεται τώρα ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος να διαπιστώσει ότι οι συντάξεις που παρέχουν τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν περιοριστεί σημαντικά «εγείροντας θέμα επάρκειας». Και ότι όσοι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου λαμβάνουν εισοδήματα κάτω του μέσου όρου κινδυνεύουν να λάβουν συντάξεις κάτω από το όριο της φτώχειας.
«Λογικές» διαπιστώσεις, θα έλεγε κανείς, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα ασφαλιστικά ταμεία καταρρέουν. Οι σκηνές ταλαιπωρίας που βλέπουμε αυτές τις μέρες με τους δυστυχείς συνταξιούχους να συνωστίζονται στα γραφεία των Ταμείων για να πάρουν τη σύνταξή τους μοιάζει με crash test γι’ αυτό που θα ακολουθήσει.
Αλλά γιατί ξαφνικά ο κ. Προβόπουλος αποφάσισε να ασχοληθεί με τους μελλοντικούς συνταξιούχους; Την απάντηση τη δίνει μόνος του, όταν αμέσως παρακάτω συνιστά να αξιοποιηθούν οι άλλοι δυο «πυλώνες» –η επαγγελματική και η ιδιωτική ασφάλιση– ως αντιστάθμισμα. Με λίγα λόγια: αν θέλετε να πάρετε συντάξεις πάνω από το όριο της φτώχειας, φροντίστε από τώρα να πληρώνετε από την τσέπη σας για ιδιωτική ασφάλεια.
Έτσι οι ελαστικά εργαζόμενοι 1-2 μέρες την εβδομάδα ή μερικές ώρες την ημέρα, αλλά και οι νέοι μισθωτοί των 511 ευρώ μεικτά, αν θέλουν να εξασφαλίσουν τα φάρμακα και τη διατροφή τους στα γεράματα, ας φροντίσουν να πληρώνουν από σήμερα τα ευαγή ιδρύματα – τύπου Ασπίς. Αν αυτό σας θυμίζει την περίφημη ρήση που αποδίδεται στη Μαρία Αντουανέτα «ας φάνε παντεσπάνι», είναι γιατί και ο κύριος Προβόπουλος με τον υπέρογκο μισθό του και τα άλλα προνόμια που του παρέχει το κράτος, ζει στις δικές του Βερσαλλίες. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Η υπόθεση είναι πολύ πιο σοβαρή, δεν θα μείνουμε στην έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού προς τα δεινά του ελληνικού λαού από τον κ. πρόεδρο.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα οργανωμένο πλασάρισμα της ιδιωτικής ασφάλισης. Μια απροκάλυπτη εξώθηση των εργαζομένων –έστω αυτών που έχουν ακόμα την δυνατότητα– στα ταμεία των ασφαλιστικών επιχειρήσεων, οι οποίες ως γύπες καραδοκούν να απομυζήσουν και το τελευταίο ευρώ μας. Κι αυτό είναι όχι μόνο πρόκληση, αλλά κι ένα ακόμα τεράστιο ηθικό, πολιτικό και οικονομικό έγκλημα που συντελείται σε βάρος εργαζομένων και συνταξιούχων.
