Η πολιτική γεωγραφία
Έτσι, η πολιτική κρίση, ταυτισμένη και αξεχώριστη από την επικοινωνιακή προβολή της, επιτρέπει ενδεχόμενους διασωστικούς ελιγμούς από την πλευρά των κυβερνητικών εταίρων, ακόμη περισσότερο μάλιστα, στο βαθμό που δεν ενισχύονται οι στρατηγικότερες και ουσιαστικότερες διαστάσεις των προβλημάτων και δεν αξιοποιούνται οι ρωγμές, αλλά απλώς ανακυκλώνονται οι αγανακτισμένες αντιδράσεις.
• Η κυβέρνηση καταρρέει. Τα επεισόδια της διαδικασίας μεταδίδονται τηλεοπτικά ώρα με την ώρα. Αποδεικνύεται πως κανένα μνημονιακό σκηνικό δεν έχει όρους σταθεροποίησης, αυτό είναι το μήνυμα της ευρύτερης καθεστωτικής φάσης, της στρατηγικής περιόδου. Το πολιτικό σκηνικό όμως καταρρέει, εν μέσω αντιφάσεων προερχόμενων από την πολιτική των μέτρων και όχι λόγω απονομιμοποίησής του, αυτής που θα του έπρεπε δηλαδή, καθώς συντρέχουν όλες οι ουσιαστικές προϋποθέσεις σε επίπεδο μαζικής συνείδησης. Αποτέλεσμα; Διατηρούνται οι πιθανότητες συστημικής επιβίωσης μέσω αναδιάταξης, την οποία, σε κάποιο βαθμό, έχει προβλέψει η Νέα Δημοκρατία.
• Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο επίκεντρο της κρίσης. Διαλύεται. Ο Ευ. Βενιζέλος, ανίκανος να διαχειριστεί τη μετα-παπανδρεϊκή εποχή, ισοπεδωμένος από τη λίστα Λαγκάρντ, εγκαταλειμμένος από τη μιντιοκρατία, εκπνέει. Οι δελφίνοι (Λοβέρδος, Χρυσοχοΐδης), προσπαθούν να στήσουν πολιτικές κινήσεις, αλλά δεν τους βγαίνει. Έχουν το πράσινο φως από εξωθεσμικούς κύκλους να προχωρήσουν, μα καθηλώνονται. Τίποτα δεν δείχνει ότι μπορούν να προκύψουν βιώσιμες λύσεις από το χώρο του ΠΑΣΟΚ. Η κεντροαριστερά μετακομίζει στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δελφίνοι προορίζονται μόνο για συνομιλητές του Σαμαρά, κεντροαριστερό περιθωριακό άλλοθι στην ανασύνταξη του φιλελεύθερου χώρου.
• Η ΔΗΜΑΡ σε ρόλο μεγαλύτερο των ποσοστών της, συνέβαλε καταλυτικά στη συγκρότηση της τρόικας εσωτερικού, στην οποία έδωσε επάρκεια ποσοστών και συνεισέφερε στην πλουραλιστική ψευδαίσθηση της σκηνοθετημένης ανακύκλωσης του πολιτικού συστήματος μετά τον Ιούνιο, αλλά και στον περαιτέρω εγκλωβισμό της πολιτικής ζωής του τόπου. Αναζητά τύχη μέσα από τη χαλιναγώγηση των εσωτερικών της αντιθέσεων στο στενό πλαίσιο του μετα-ΠΑΣΟΚ σκηνικού και των εγχειρημάτων που θα επιφυλάξει σ’ αυτόν το χώρο ο Αντ. Σαμαράς. Είναι ζήτημα χρόνου να προσχωρήσει στα νέα ιδεολογικοπολιτικά διλήμματα που θα αποπειραθούν να θέσουν οι υπό συγκρότηση απόπειρες.
• Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται, συγκριτικά, στην πλεονεκτικότερη θέση από τους τρεις, όντας βεβαίως εντός του καταρρέοντος σκηνικού. Ο Σαμαράς παραμένει ικανός και δεν είναι ξοφλημένος. Δείχνει αποφασιστικότητα σε στιγμές κρίσεων, πράγμα που φαίνεται σ’ όλο το παρελθόν του, αλλά κυρίως στον τρόπο που ανασύνταξε αστραπιαία το δεξιό χώρο μετά την ήττα του Μαΐου, διασώζοντας παράλληλα το πολιτικό σύστημα, βοηθούσης και της αδράνειας της Αριστεράς. Γνωρίζει τα όρια της συγκυβέρνησης και από καιρό προετοιμάζει τη διάδοχη κατάσταση. Οι διαρροές για τη δημιουργία νέου κόμματος από τον ίδιο, σ’ αυτή την κατεύθυνση εδράζονται. Νέο κόμμα που θα αφήσει πίσω τη Νέα Δημοκρατία, θα ανανεώσει το φθαρμένο στελεχιακό δυναμικό, θα αναλάβει πρωτοβουλία στο συστημικό χώρο για τη νέα ευθυγράμμιση, θα επιχειρήσει να καταγραφεί σαν ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Μαζί με τη Χρυσή Αυγή, που κι αυτή λογίζεται ως καινούργια, και τις νεοπαγείς ομάδες που θα προκύψουν από το διαλυμένο ΠΑΣΟΚ, θα συγκροτήσει το «καινούργιο» απέναντι στην Αριστερά, που θα την εμφανίζει ως το «παλιό». Ο Σαμαράς, ακόμη και τη στιγμή της ψηφοφορίας των μέτρων, εξακολουθεί, τραυματισμένος και κουτσουρεμένος, να έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Αν προς στιγμήν διασωθεί και δεν καταρρεύσει κι αυτός, τότε το επόμενο διάστημα θα αποκτήσει απρόσκοπτες δυνατότητες μόχλευσης στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ. Στο μεταξύ, η όλη προσπάθεια έχει και έντονη, επαρκή ιδεολογική επικάλυψη, που παραπέμπει στη θεωρία των άκρων, η εμβέλεια της οποίας δεν πρέπει καθόλου να υποτιμάται.
• Η Αριστερά, παρότι έχει αφαιρέσει την απευθείας μαζική λαϊκή παρουσία από το οπλοστάσιό της κι έχει εκχωρήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων (περισσότερο και απ’ όσο της επιβάλλουν οι γενικότεροι συσχετισμοί), πλεονεκτεί. Έχει δυνατότητες και εναλλακτικές για να αντιπαρατεθεί. Ανεξάρτητα από τις τακτικές που θα υιοθετήσει το επόμενο διάστημα, θα υποχρεωθεί να ανοίξει καθολικό μέτωπο στο Σαμαρά και όχι μόνο στην πολιτική του και τα μέτρα – όπως αντίστοιχα εκείνος πράττει π.χ. με τη θεωρία των άκρων. Θα πάψει να περιορίζεται στην αποκάλυψη μόνον της ΔΗΜΑΡ και θα αναγκαστεί, όσο κι αν το αποφεύγει, να αναδείξει σε κύρια πολιτική αιχμή την εναντίωση στο πολιτικό σύστημα, υπερβαίνοντας την αποσπασματική, παγιδευτική και επιφανειακή πάλη ενάντια στα μέτρα. Τέλος η Αριστερά, αργά ή γρήγορα, θα εγκαταλείψει και την ιδέα του νέου διπολισμού, αμοιβαία επωφελούς πρωτίστως για την ίδια και δευτερευόντως για τον κυρίαρχο πόλο του συστημισμού, πολύ απλά γιατί μετά την παρεμβολή της Χρυσής Αυγής το σκηνικό έχει ήδη μετατραπεί σε τριπολικό. Θα κατανοήσει έτσι εκ των πραγμάτων ότι η μονοκομματική αυτοκεντρική διέξοδος στην οποία συστηματικά επενδύει, δεν επαρκεί. Και ίσως ξανασκεφτεί την ανάγκη ευρύτερων λαϊκών, αλλά και πολλαπλά αντιμνημονιακών, συγκλίσεων.
