Το προηγούμενο Σάββατο ο Δρόμος επεσήμαινε ότι «ο Ντράγκι κατάφερε να αποσπάσει την υποστήριξη της πλειοψηφίας των γερουσιαστών». Ταυτόχρονα τόνιζε ότι «οι σχεδιασμοί όλων είναι στον αέρα, μια σειρά παράγοντες δεν προδιαθέτουν για ομαλές εξελίξεις και η αστάθεια, που είχε κρυφτεί κάτω από το χαλί του Ντράγκι, επανέρχεται δυναμικά στο προσκήνιο»*. Γιατί ο Ντράγκι επέμεινε να παραιτηθεί ήδη την περασμένη εβδομάδα, αφού είχε κερδίσει την ψήφο εμπιστοσύνης; Και πώς εξηγούνται όσα ακολούθησαν; Δηλαδή: η άρνηση του προέδρου Ματαρέλα να αποδεχθεί την παραίτηση, οι εκκλήσεις των πάντων (πλην των ακροδεξιών της Μελόνι και των υπολειμμάτων των Πεντάστερων «λαϊκιστών») να παραμείνει, οι «βάσιμες ελπίδες» των ιταλικών και ευρωπαϊκών ελίτ ότι αυτό θα συμβεί, κι ότι τη νύφη θα πληρώσουν οι Πεντάστεροι, που «επέστρεψαν στον λαϊκισμό».
ΜΕΤΑ ΑΠΟ όλα αυτά, πώς φτάσαμε στη νέα, και μάλλον πιο αστεία όλων, ψηφοφορία εμπιστοσύνης αυτής της Τετάρτης, από την οποία ξαφνικά απείχαν όχι μόνο οι Πεντάστεροι του Κόντε, όπως όλοι ανέμεναν, αλλά και ο κύριος όγκος της Λέγκα του Σαλβίνι και της Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι; Με συνέπεια να πέσει η κυβέρνηση Ντράγκι, με πάταγο που ακούστηκε πολύ μακρύτερα από την ιταλική επικράτεια: από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες ως τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια. Διότι ο «Σούπερ Μάριο» και η «οικουμενική» κυβέρνησή του εξυπηρετούσαν μια χαρά τη γραμμή της ιταλικής ελίτ και της ευρωκρατίας (μεταξύ άλλων, το ξεπάτωμα όλων των κατακτήσεων που σημειώθηκαν μέχρι τη δεκαετία του 1980), αλλά και τις «ΝΑΤΟϊκές υποχρεώσεις» της Ιταλίας στην ουκρανική σύρραξη, και ευρύτερα. Τώρα αυτή η επίπλαστη σταθερότητα υπό την μπαγκέτα του μαέστρου Ντράγκι δίνει τη θέση της σε μια χαοτική αστάθεια, καθώς κανείς από τη δεδομένη πολιτική ελίτ δεν είναι έτοιμος να διευθύνει την κακόφωνη και ασυντόνιστη ιταλική πολιτική χορωδία.
Η ιταλική «δικαιοσύνη» δεν επηρεάζεται από την πολιτική κρίση – μόνο από τις επιθυμίες των ελίτ, τις οποίες εκφράζει με τον πιστότερο τρόπο η κυβέρνηση Ντράγκι. Η τελευταία, τη στιγμή μάλιστα που κατέρρεε, έδωσε (με την ενθουσιώδη υποστήριξη του οικονομικού, πολιτικού και μιντιακού κατεστημένου, την οποία εξακολουθεί να απολαμβάνει) κάλυψη σε μια παρωδία δικαστικής έρευνας που επιχειρεί να φορτώσει τον μισό ποινικό κώδικα στα πιο μαχητικά τμήματα του εργατικού κινήματος. Έτσι τα ξημερώματα της Τρίτης η αστυνομία πραγματοποίησε μια τεράστια επιχείρηση με στόχο τα συνδικάτα βάσης. Μεταξύ άλλων συνελήφθησαν ο εθνικός πρόεδρος του συνδικάτου S.I. COBAS Άλντο Μιλάνι (αριστερά στη φωτογραφία) και τρία μέλη της ηγεσίας των λιμενεργατών της Πιατσέντσα, και τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό! Κατηγορούνται μεταξύ άλλων για «συνωμοσία με σκοπό την άσκηση βίας, αντίσταση κατά της αρχής, σαμποτάζ και διακοπή της λειτουργίας δημόσιων υπηρεσιών» σε σχέση με απεργίες και καταλήψεις που έγιναν από το 2014 ως το 2021 από τους εργαζόμενους στις αποθήκες της Amazon, της FedEx κ.ά. πολυεθνικών, καθώς και σε λιμάνια. Σήμερα στην Πιατσέντσα πραγματοποιείται πανιταλική συγκέντρωση με αντικυβερνητικά συνθήματα και κεντρικό αίτημα την απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων και την παύση όλων των ενορχηστρωμένων από τις πολυεθνικές και την κυβέρνηση Ντράγκι διώξεων εναντίον τους. Συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας πραγματοποιήθηκαν και έξω από ιταλικές πρεσβείες – στην Αθήνα συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι λιμενεργάτες του Πειραιά (σωματείο ΕΝΕΔΕΠ).
Η ΙΤΑΛΙΑ αναδεικνύεται και πάλι σε αδύναμο κρίκο μιας Ευρώπης που ήδη παρέπαιε, και χωρίς την ιταλική «συμβολή». Πρόκειται μάλιστα για έναν μεγάλο αδύναμο κρίκο, πολύ σημαντικότερο π.χ. από την Ελλάδα. Τώρα η Ιταλία καθίσταται ευκολότερος στόχος για τις λεγόμενες «αγορές», και η ευρωκρατία ήδη προετοιμάζεται να της φορέσει ζουρλομανδύα με μνημονιακό άρωμα. Ο Ντράγκι παραμένει «υπηρεσιακός» πρωθυπουργός με… ενισχυμένες αρμοδιότητες ως τις πρόωρες εκλογές που προκηρύχθηκαν για τις 25 Σεπτεμβρίου, δηλαδή με πράσινο φως να προωθήσει ό,τι προλαβαίνει στους πάνω από δύο μήνες που μεσολαβούν. Ταυτόχρονα πλασάρονται ήδη οι επόμενοι «σωτήρες» και «ναυαγοσώστες», που όμως θυμίζουν περισσότερο σαλταδόρους της εξουσίας. Οποιαδήποτε νηνεμία είναι ακόμη πολύ μακριά.
ΣΕ ΤΙ οφείλεται λοιπόν το χαμόγελο ανακούφισης που επεδείκνυε ο Ντράγκι στη μοιραία γι’ αυτόν κοινοβουλευτική συνεδρίαση; Μάλλον στο ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ότι όσα επέρχονται από το φθινόπωρο, και κυρίως η αναμονή κοινωνικών εκρήξεων, θα τον οδηγούσαν σε πολιτική αυτοκτονία εάν παρέμενε πρωθυπουργός. Ίσως και να οσμιζόταν, χάρη στις στενές επαφές του με τον σκληρό πυρήνα της ευρωκρατίας και τραπεζοκρατίας, ότι το ιδιαίτερα προνομιακό για την Ιταλία χρηματοδοτικό «πακέτο» που του είχε υποσχεθεί η Ε.Ε. μπορεί να υποστεί γερό ψαλίδισμα λόγω «πολεμικής οικονομίας». Προτίμησε λοιπόν να εγκαταλείψει τη διαδρομή του Γολγοθά σε στιλ σύγχρονου Λουδοβίκου 15ου: «Μετά από εμένα, το χάος».
* «Ντράγκι, όπως Τζόνσον» (φύλλο 599).
Δώστε μας πίσω τους λαϊκιστές!
του Αντρέα Τζοκ*
Χθες έτυχε να ακούσω μεγάλο μέρος της κοινοβουλευτικής συζήτησης με τις δηλώσεις πριν από την ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτό που ήταν εντυπωσιακό στη διαδοχή των ομιλιών –συμπεριλαμβανομένης και της «αντιπολίτευσης» των Αδελφών της Ιταλίας– ήταν η συνεχής έκκληση για «ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ». Η μαγική λέξη, η επαναλαμβανόμενη λύση, το κομβικό σημείο στην μπαγιάτικη ρητορική αυτών των ομιλιών ήταν η «υπευθυνότητα».
Άκουσα επανειλημμένες αναφορές στην «υπευθυνότητα» για την πανδημία (για την οποία όλοι αλληλοπαρασημοφορήθηκαν). Οι αναφορές στην «υπευθυνότητα» σε σχέση με τον πόλεμο στην Ουκρανία ήταν επίσης αφειδώλευτες. Και βέβαια επανερχόταν διαρκώς το ρεφρέν της επίκλησης της «υπευθυνότητας» σε σχέση με την κυβέρνηση Ντράγκι.
Νομίζω ότι μπορούμε τώρα να βγάλουμε ένα συμπέρασμα σχετικά με τη λειτουργία που έχει αναλάβει αυτή η λέξη στην ιταλική πολιτική: η «υπευθυνότητα» είναι εκείνο το πράγμα το οποίο επικαλείται κανείς όταν θέλει να προδώσει τις υποσχέσεις που έχει δώσει στους ψηφοφόρους, να πετάξει στα σκουπίδια τις διακηρυγμένες αξίες, να βάλει φωτιά στις πανηγυρικές διακηρύξεις, να στείλει στα αποκαΐδια άκαμπτες αρχές.
Κάπως έτσι, στο όνομα της «υπευθυνότητας», αφού εξάντλησαν ακόμη και τα βόδια με ελευθεριακές διακηρύξεις τους και τους όρκους τους κατά των διακρίσεων, αυτοί οι τύποι κατάφεραν να δημιουργήσουν το πιο άκαμπτο και ανόητο σύστημα «υγειονομικών» διακρίσεων στον κόσμο (το περίφημο Green Pass).
Έτσι, πάλι στο όνομα της «υπευθυνότητας», αφού συμμετείχαν σε όλες τις ειρηνιστικές πορείες του πλανήτη, οι κύριοι αυτοί έστειλαν εκατομμύρια όπλα σε μια εμπόλεμη χώρα, χωρίς να κάνουν τίποτα για την προώθηση της ειρήνης, ούτε πριν ούτε μετά το ξέσπασμα του πολέμου.
Έτσι, πάντα στο όνομα της «υπευθυνότητας», αυτοί οι τύποι (που δηλώνουν πρωί-βράδυ ότι είναι «στο πλευρό των εργαζομένων» και «υπερασπιστές των μικρών επιχειρήσεων») παρέδωσαν πρώτα τον ιταλικό πληθυσμό στα διεθνή εκβιαστικά συστήματα που τον λεηλατούν με τη Λιτότητα, στη συνέχεια έθεσαν την Ιταλία σε κατ’ οίκον περιορισμό, και τώρα την κρεμάνε στο βωμό της «ατλαντικής νομιμοφροσύνης».
Το μόνο που λείπει από αυτή την εικόνα είναι οι Ούννοι και οι ακρίδες.
Αν αυτοί είναι οι υπεύθυνοι, δώστε μας πίσω τους λαϊκιστές!
* Ο Αντρέα Τζοκ είναι Ιταλός φιλόσοφος και πανεπιστημιακός. To παρόν σχόλιο είναι περιληπτική απόδοση κειμένου που δημοσιοποίησε στις 21/7/2022.
