Εάν επειδή αποκάλεσες τον Αρχιεπίσκοπο μαλάκα η Αριστερά σε κάνει βουλευτή, μύρια κακά έπονται. Και βέβαια, δείχνει ότι και μύρια κακά προηγούνται.
Επί χρόνια, η Αριστερά λειτουργούσε με περιχαρακωμένα διευθυντήρια μέσα σε κτίρια που δεν μοιάζουν με χώρους παραγωγής ιδεών. Αναπόφευκτα αναπτύχθηκαν αντιλήψεις που έβλεπαν την κοινωνία μέσα από τα παραμορφωτικά φίλτρα που χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ και ευδοκιμούν σε μηχανισμούς. Αυτή η «κλεισούρα» έγινε το «φυσικό περιβάλλον» για πολλούς από τους ενδημούντες. Η δημοκρατία δεν εφαρμόστηκε στην καθημερινή πρακτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε στέλεχος, κάθε μέλος ή/και υπάλληλος, είναι ένας γραφειοκράτης, αλλά ουδείς ανεπηρέαστος.
Στο ΚΚΕ, η έκφραση διαφορετικής άποψης από την κρατούσα σε θέτει σχεδόν αυτομάτως στο περιθώριο. Κατά συνέπεια, η ζύμωση και η πολυφωνία αποθαρρύνονται, εμποδίζοντας την εισροή νέων ιδεών και την πρόσληψη αναλλοίωτων των ποικίλων μηνυμάτων που εκπέμπονται από την κοινωνία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, αν θυμηθούμε τις μαζικές συνδιασκέψεις στο Φάληρο, πολλοί μιλούσαν αλλά ελάχιστοι εισακούονταν, με αποτέλεσμα να μαραζώσουν αυτές οι -με στοιχεία ανοιχτού δημοκρατικού διαλόγου- συναθροίσεις. Μεγάλες ευθύνες έχει ο Συνασπισμός, ο οποίος μπλοκαριζόταν από τη σύγκρουση δύο διαμετρικά αντίθετων απόψεων, υπέρ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνία που έκρυβε, πίσω από ένα φαινομενικά συντροφικό διάλογο, την ισχυρή τάση πασοκοποίησης του Συνασπισμού και προσωπικές φιλοδοξίες ανομολόγητες.
Η αποχώρηση των «ανανεωτικών» από τον Συνασπισμό ήταν θείο δώρο, αφού διαχώρισε το πιο συντηρητικό κομμάτι, και μάλιστα στην πιο κρίσιμη για τη χώρα και την Αριστερά φάση της νεότερης ιστορίας. Έτσι ενισχύθηκε η αριστερή φυσιογνωμία του εναπομείναντος Συνασπισμού, επήλθε επαρκής ηρεμία στις σχέσεις των συνιστωσών και δυνάμωσε το κοινωνικό και πολιτικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο τον ανέδειξε σαν την πιο ευδιάκριτη προοδευτική ομάδα στο πολιτικό τοπίο.
Στη ΔΗΜΑΡ, βρήκαν τον παράδεισό τους οι καταπιεσμένοι συντηρητικοί της Αριστεράς που, χωρίς πια αναστολές και περιορισμούς, εκδηλώνουν όλη την αντίθεσή τους στη ριζοσπαστική Αριστερά με επιχειρήματα και φρασεολογία που συχνά υπερβαίνει και το συκοφαντικό λόγο της Δεξιάς. Ίσως, αυτό που τους συγκρατεί από τα χειρότερα, είναι η πιθανότητα να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προϊόν αυτού του παρακμιακού καθεστώτος είναι και ο Ψαριανός, ο οποίος έχει αυτοβούλως αναλάβει το ρόλο του δεξιού εξτρέμ, ασελγώντας όχι μόνο σε βάρος της Αριστεράς, αλλά και πάνω στη συμβατικότητα και την αυτοσυγκράτηση του Φώτη Κουβέλη που κρατάει κάποιες ισορροπίες. Βέβαια, θα ήταν αφύσικο να μην εκφράζεται δημόσια ένα κομμάτι της ΔΗΜΑΡ που αποτελείται από καθαρόαιμους «σοσιαλιστές» του Αυριανισμού και του Κωστοπουλισμού στους οποίους παραχωρήθηκαν πολυθρόνες στο σαλόνι της.
Όμως, ούτε η αποχώρηση των «ανανεωτικών» της ΔΗΜΑΡ από τον Συνασπισμό ούτε η απρόσμενη απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δημιουργήσει την εσφαλμένη αντίληψη ότι η ριζοσπαστική Αριστερά εξυγιάνθηκε ακαριαία. Δυστυχώς, ούτε η γραφειοκρατία, ούτε οι επετηρίδες, ούτε η έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας θεραπεύονται εύκολα.
Εκ των πραγμάτων, όμως, η Αριστερά βρίσκεται σε εξέλιξη. Η πραγματικότητα αλλάζει πολύ γρήγορα. Το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύτηκε στον αριστερισμό του και δεν θα αποφύγει τις συνέπειες της πολιτικής του που έφτασε σε σημεία παράνοιας ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία. Ο αυτοεγκλωβισμός του εκτροχίασε το τρένο του ΚΚΕ από τις πολιτικές εξελίξεις. Ένας ολόκληρος κόσμος της εργασίας και ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, γοητευμένο από την αγωνιστική κομμουνιστική παράδοση που μονοπωλεί η ηγεσία του κόμματος, νιώθουν ότι έχουν πέσει σε χαντάκι.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιμετωπίσει τις σοβαρές συνέπειες της επιτυχίας του. Να φορτωθεί τη σωτηρία μιας χώρας που αιμορραγεί ακατάσχετα μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, αλλά και να διατηρήσει την αριστερή φυσιογνωμία του χωρίς να χάσει το τεράστιο κομμάτι του λαού που τον αναδεικνύει σε μεγάλη δύναμη κουβαλώντας μαζί του τις πιο ετερόκλητες αντιλήψεις για τη ζωή και την πολιτική.
Η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να στηριχτεί θαρραλέα στον κόσμο της Αριστεράς, που είναι ό,τι καλύτερο. Με διαφάνεια και διαύγεια. Αλλά και να τον κινητοποιεί και να τον οργανώνει. Δεν μπορείς να πας στον πόλεμο με πατίνια, χωρίς σκελετό και νευρικό σύστημα. Κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, η Κυρκόπορτά τους, γιατί μπορεί να απαλλάχτηκαν από τους «ανανεωτικούς» που δεν ήθελαν οργανωτικές δομές και συγκρότηση, αλλά δεν απαλλάχτηκαν και από τις αντιλήψεις και το στυλάκι τους.
Ζούμε στιγμές μοναδικές. Ο Πάγκαλος, ο Γιακουμάτος και ο Ψαριανός αποτελούν καρικατούρες μιας εποχής που φεύγει θορυβωδώς αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Το καινούριο είναι η εκφρασμένη ανάγκη πάρα πολλών ανθρώπων για κάτι πραγματικά καινούριο, κάτι στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αδυναμίες του, είναι πιο κοντά.
Πολλοί φοβούνται ότι αυτή η ταχύτατη τεράστια διεύρυνση της επιρροής του μπορεί να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, σε πιο συντηρητικές θέσεις. Ο φόβος είναι βάσιμος, αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι ότι η διεύρυνση οφείλεται στην εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στις αριστερές του θέσεις. Κι αν δεν θυμούνται ότι η πετυχημένη ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα έγινε κόντρα στους συντηρητικούς της παράταξης που την πολέμησαν από την αρχή. Και γι’ αυτό το λόγο, σαν ασφαλιστική δικλείδα,ο ρόλος των ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων θα είναι σημαντικός στη ζόρικη μετεκλογική περίοδο.
Εύχομαι και ελπίζω ότι αυτό το πλατύ κοινωνικό ρεύμα που είναι κόντρα στο καθεστώς της αναξιοκρατίας, της διαφθοράς και της υποτέλειας, θα διευρύνεται συνεχώς και θα αναζωογονεί την Αριστερά, θα την κάνει στην κυριολεξία Νέα και θα την απογειώνει! Ήρθε η ώρα να βαδίσουμε συντονισμένοι, χωρίς ναυτία, πισωγυρίσματα ή αλαζονεία, με περισσότερο φως, άπλετο φως!
Στο ΚΚΕ, η έκφραση διαφορετικής άποψης από την κρατούσα σε θέτει σχεδόν αυτομάτως στο περιθώριο. Κατά συνέπεια, η ζύμωση και η πολυφωνία αποθαρρύνονται, εμποδίζοντας την εισροή νέων ιδεών και την πρόσληψη αναλλοίωτων των ποικίλων μηνυμάτων που εκπέμπονται από την κοινωνία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, αν θυμηθούμε τις μαζικές συνδιασκέψεις στο Φάληρο, πολλοί μιλούσαν αλλά ελάχιστοι εισακούονταν, με αποτέλεσμα να μαραζώσουν αυτές οι -με στοιχεία ανοιχτού δημοκρατικού διαλόγου- συναθροίσεις. Μεγάλες ευθύνες έχει ο Συνασπισμός, ο οποίος μπλοκαριζόταν από τη σύγκρουση δύο διαμετρικά αντίθετων απόψεων, υπέρ και κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφωνία που έκρυβε, πίσω από ένα φαινομενικά συντροφικό διάλογο, την ισχυρή τάση πασοκοποίησης του Συνασπισμού και προσωπικές φιλοδοξίες ανομολόγητες.
Η αποχώρηση των «ανανεωτικών» από τον Συνασπισμό ήταν θείο δώρο, αφού διαχώρισε το πιο συντηρητικό κομμάτι, και μάλιστα στην πιο κρίσιμη για τη χώρα και την Αριστερά φάση της νεότερης ιστορίας. Έτσι ενισχύθηκε η αριστερή φυσιογνωμία του εναπομείναντος Συνασπισμού, επήλθε επαρκής ηρεμία στις σχέσεις των συνιστωσών και δυνάμωσε το κοινωνικό και πολιτικό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο τον ανέδειξε σαν την πιο ευδιάκριτη προοδευτική ομάδα στο πολιτικό τοπίο.
Στη ΔΗΜΑΡ, βρήκαν τον παράδεισό τους οι καταπιεσμένοι συντηρητικοί της Αριστεράς που, χωρίς πια αναστολές και περιορισμούς, εκδηλώνουν όλη την αντίθεσή τους στη ριζοσπαστική Αριστερά με επιχειρήματα και φρασεολογία που συχνά υπερβαίνει και το συκοφαντικό λόγο της Δεξιάς. Ίσως, αυτό που τους συγκρατεί από τα χειρότερα, είναι η πιθανότητα να συνεργαστούν μετεκλογικά με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Προϊόν αυτού του παρακμιακού καθεστώτος είναι και ο Ψαριανός, ο οποίος έχει αυτοβούλως αναλάβει το ρόλο του δεξιού εξτρέμ, ασελγώντας όχι μόνο σε βάρος της Αριστεράς, αλλά και πάνω στη συμβατικότητα και την αυτοσυγκράτηση του Φώτη Κουβέλη που κρατάει κάποιες ισορροπίες. Βέβαια, θα ήταν αφύσικο να μην εκφράζεται δημόσια ένα κομμάτι της ΔΗΜΑΡ που αποτελείται από καθαρόαιμους «σοσιαλιστές» του Αυριανισμού και του Κωστοπουλισμού στους οποίους παραχωρήθηκαν πολυθρόνες στο σαλόνι της.
Όμως, ούτε η αποχώρηση των «ανανεωτικών» της ΔΗΜΑΡ από τον Συνασπισμό ούτε η απρόσμενη απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δημιουργήσει την εσφαλμένη αντίληψη ότι η ριζοσπαστική Αριστερά εξυγιάνθηκε ακαριαία. Δυστυχώς, ούτε η γραφειοκρατία, ούτε οι επετηρίδες, ούτε η έλλειψη ουσιαστικής δημοκρατίας θεραπεύονται εύκολα.
Εκ των πραγμάτων, όμως, η Αριστερά βρίσκεται σε εξέλιξη. Η πραγματικότητα αλλάζει πολύ γρήγορα. Το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύτηκε στον αριστερισμό του και δεν θα αποφύγει τις συνέπειες της πολιτικής του που έφτασε σε σημεία παράνοιας ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία. Ο αυτοεγκλωβισμός του εκτροχίασε το τρένο του ΚΚΕ από τις πολιτικές εξελίξεις. Ένας ολόκληρος κόσμος της εργασίας και ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, γοητευμένο από την αγωνιστική κομμουνιστική παράδοση που μονοπωλεί η ηγεσία του κόμματος, νιώθουν ότι έχουν πέσει σε χαντάκι.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιμετωπίσει τις σοβαρές συνέπειες της επιτυχίας του. Να φορτωθεί τη σωτηρία μιας χώρας που αιμορραγεί ακατάσχετα μέσα σε ένα εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον, αλλά και να διατηρήσει την αριστερή φυσιογνωμία του χωρίς να χάσει το τεράστιο κομμάτι του λαού που τον αναδεικνύει σε μεγάλη δύναμη κουβαλώντας μαζί του τις πιο ετερόκλητες αντιλήψεις για τη ζωή και την πολιτική.
Η ριζοσπαστική Αριστερά πρέπει να στηριχτεί θαρραλέα στον κόσμο της Αριστεράς, που είναι ό,τι καλύτερο. Με διαφάνεια και διαύγεια. Αλλά και να τον κινητοποιεί και να τον οργανώνει. Δεν μπορείς να πας στον πόλεμο με πατίνια, χωρίς σκελετό και νευρικό σύστημα. Κι αυτό είναι ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, η Κυρκόπορτά τους, γιατί μπορεί να απαλλάχτηκαν από τους «ανανεωτικούς» που δεν ήθελαν οργανωτικές δομές και συγκρότηση, αλλά δεν απαλλάχτηκαν και από τις αντιλήψεις και το στυλάκι τους.
Ζούμε στιγμές μοναδικές. Ο Πάγκαλος, ο Γιακουμάτος και ο Ψαριανός αποτελούν καρικατούρες μιας εποχής που φεύγει θορυβωδώς αφήνοντας πίσω της συντρίμμια. Το καινούριο είναι η εκφρασμένη ανάγκη πάρα πολλών ανθρώπων για κάτι πραγματικά καινούριο, κάτι στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ, με όλες τις αδυναμίες του, είναι πιο κοντά.
Πολλοί φοβούνται ότι αυτή η ταχύτατη τεράστια διεύρυνση της επιρροής του μπορεί να σύρει τον ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά, σε πιο συντηρητικές θέσεις. Ο φόβος είναι βάσιμος, αν δεν συνειδητοποιήσουν όλοι ότι η διεύρυνση οφείλεται στην εμμονή του ΣΥΡΙΖΑ στις αριστερές του θέσεις. Κι αν δεν θυμούνται ότι η πετυχημένη ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα έγινε κόντρα στους συντηρητικούς της παράταξης που την πολέμησαν από την αρχή. Και γι’ αυτό το λόγο, σαν ασφαλιστική δικλείδα,ο ρόλος των ριζοσπαστικών κοινωνικών κινημάτων θα είναι σημαντικός στη ζόρικη μετεκλογική περίοδο.
Εύχομαι και ελπίζω ότι αυτό το πλατύ κοινωνικό ρεύμα που είναι κόντρα στο καθεστώς της αναξιοκρατίας, της διαφθοράς και της υποτέλειας, θα διευρύνεται συνεχώς και θα αναζωογονεί την Αριστερά, θα την κάνει στην κυριολεξία Νέα και θα την απογειώνει! Ήρθε η ώρα να βαδίσουμε συντονισμένοι, χωρίς ναυτία, πισωγυρίσματα ή αλαζονεία, με περισσότερο φως, άπλετο φως!
Στέλιος Ελληνιάδης
Σχόλια
