Με καλά ενορχηστρωμένη την επικοινωνιακή παραπλάνηση, για «ιδεολογική παραπλάνηση» θα μιλούσε ο Σάκης Καράγιωργας, όπως συστηματικά προωθείται απ’ την ένοχη (τρία Μνημόνια!) πολιτική μας ηγεσία –διαμεσολαβητική μεταξύ «ευρωδυτικής υπερεξουσίας» και ελληνικού λαού– απ’ τα λαλίστατα εξαπτέρυγα της «οργανικής διανόησής» μας, η Χρεοκοπία, ούτε και αμυχή στην εθνική παρειά να ήταν, τείνει να… εκλείψει απ’ τον τρέχοντα δημόσιο λόγο. Λες και είναι χαϊμαλί η «χανάκα της, (*) οι «ρήτρες» δηλαδή των Μνημονίων… ως κι ενός αιώνα!, στον εθνικό μας λαιμό. Όπως τείνει να εκλείψει και η ένοχη σχέση αιτίου-αιτιατού μεταξύ Μεταπολίτευσης και Χρεοκοπίας. Αλλά και κάθε θεώρηση της διαχείρισής της ως άγονες. Οπότε, και της τρέχουσας κανονικότητάς της ως κίβδηλης.
Εις δόξαν, μάλιστα, της παραπλανητικής «γλώσσας», βαφτίζεται, με περισσεύον θράσος, μεταμνημονιακή εποχή το τέλος των «μνημονιακών προγραμμάτων». Παρ’ ότι ξέρουν καλά, οι βαφτίζοντες, γιατί αυτοί έχουν βάλει και τις… υπογραφές, πως δεν σημαίνει και τέλος της στις νεοαποικιακές δουλικές «ρήτρες» των Μνημονίων. Που αυτό θα είναι και η πραγματική αφετηρία της μεταμνημονιακής εποχής.
Με την κίβδηλη κανονικότητα να επικαλύπτεται και με άλλα στρώματα παραπλανητικής χρυσόσκονης, όπως, επί παραδείγματι, τα παράγωγα του αλχημικού ιδεολογικού συμφυρμού: «μεταφυσικού διεθνισμού-αστικού κοσμοπολιτισμού», αριστερότροπης και δεξιότροπης χρήσης, και «ευρωπαϊκότητας-ευρωπροσαρτηματικότητας». Για να μην επεκταθώ στη σοβαροφανή ταύτιση «εθνικού ρεαλισμού» και «ευρωπαθούς μετανεωτερικής υποτέλειας», ή στα επιστημονικοφανή: περί «μη ιστορικής συνέχειας του ελληνικού έθνους», περί «νέου έθνους» και περί «εισαγόμενης Επανάστασης του 1821». Όπως και σε άλλα πολλά τέτοια παρόμοια, με τα οποία θέλουν να μεταλλάξουν το… καθυστερημένο «εθνο/ταυτοτικό μας κύτταρο», για να γίνουμε «κανονικοί Ευρωπαίοι».
Που, εντέλει, σημαίνει πως η «κανονικότητά» τους δεν είναι ένα συγκυριακό επικοινωνιακό «πέπλο», πίσω απ’ το οποίο θέλουν να κρύψουν (παλιός δικομματισμός) την ενοχή τους για τη Χρεοκοπία και τη συνενοχή τους (νέος δικομματισμός) για τη συνεχιζόμενη άγονη διαχείρισή της. Αλλά είναι πολύ μονιμότερο ιδεολογικό υπόδειγμα υποτέλειας, στο οποίο προσπαθούν να μας «εθίσουν». Με το «υπόδειγμα» αυτό, με όλους τους επιχρυσωμένους «χαλκάδες» του, να ορίζει τη μετανεωτερική εκδοχή της ανάπηρης «εθνικής ανεξαρτησίας» του επικυριαρχούμενου, όπως το… απεργάζονται, μέλλοντός μας.
Όμως, ακόμη κι αν ξοδέψουν όλα τα αποθέματα του «ιδεολογικού ιησουϊτισμού» τους, όπως και της παραπλανητικής «χρυσόσκονης» απ’ τις «δεξαμενές σκέψης» της επικυρίαρχης υπερεξουσίας, τελικά, όσο εμείς «μνημονεύουμε… Διονύσιο Σολωμό» (Ελύτης) και τραγουδάμε: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα» (Γ. Ρίτσος – Μ. Θεοδωράκης), όσο δηλαδή θα κρατιόμαστε γερά απ’ την «ψυχή» μας, δεν θα τα καταφέρουν!
(*) Κ. Βάρναλης: «λευτεριά της χανάκας και του ξύλου για τ’ αξύπνητο κοπάδι» (Ελεύθερος Κόσμος).
