Η παρέμβαση Τσίπρα στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ την περασμένη βδομάδα χάθηκε μέσα στα δίνη της θυελλώδους συνεδρίασης του υπουργικού συμβουλίου και, κυρίως, από την μονοπώληση του ενδιαφέροντος από την παραίτηση Κοτζιά.
Το βέβαιο είναι ότι η πρωθυπουργική παρέμβαση, για όποιον επιχειρήσει να δει τα όσα κρύβονται πίσω από τα προφανή και τα ανούσια, δεν είναι καθόλου άσχετη με τα όσα ακολούθησαν.
Και σε αυτά, τα προφανή και ανούσια για τους απλούς πολίτες, συγκαταλέγονται πρώτον η επιτυχημένη προσπάθεια του πρωθυπουργού να ελέγξει πλήρως τη νέα Πολιτική Γραμματεία, περιορίζοντας την επιρροή της εσωκομματικής «αντιπολίτευσης», και δεύτερον να παρουσιάσει πέντε πυλώνες δράσεων στην λεγόμενη «μεταμνημονιακή» περίοδο που δήθεν δικαιώνουν τις κυβερνητικές προσπάθειες.
Και πράγματι δεν αντέχουν σε καμιά κριτική οι εξαγγελίες που αρκούνται σε προεκλογικές υποσχέσεις παροχών και επιδομάτων την στιγμή που η κυβέρνηση όχι μόνο συνυπέγραψε, κατά αναλογία με τους προκατόχους, τις πιο σκληρά αντικοινωνικές και αντιαναπτυξιακές οδηγίες των δανειστών αλλά φρόντισε να δεσμεύσει τη χώρα για μακρόχρονα ανεπίτευκτα πρωτογενή πλεονάσματα που την καταδικάζουν, μαζί με την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας και ιδιωτικής περιούσιας, σε πλήρη αδυναμία οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου.
Φυγή κεντροαριστερά
Ο Αλ. Τσίπρας και το επιτελείο του Μαξίμου γνωρίζουν καλά ότι δεν διαθέτουν ούτε ενδιαφέρονται να αποκτήσουν σχέδιο διεξόδου για τη χώρα. Άλλωστε κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από τις συμφωνίες που έχουν υπογράψει. Η κυνική ομολογία ότι οι επόμενες κυβερνήσεις θα έχουν την άνεση να διαμορφώνουν μόνες το μείγμα πολιτικής εντός των συμφωνημένων πλαισίων δεν είναι τίποτα άλλο από ομολογία υποβιβασμού της χώρας σε καθεστώς αποικίας χρέους.
Το μοναδικό σχέδιο που μπορεί να υπάρξει είναι ο περιορισμός της εκλογικής συντριβής της κυβέρνησης στις επερχόμενες εκλογές. Αν ο στόχος επιτευχθεί, ανεξάρτητα από το αν αναδειχθεί δεξιά κυβέρνηση, θα μπορέσει να τεθεί με νέους όρους η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και κεντροαριστεράς, υπό τον ηγεμονικό ρόλο του Αλ. Τσίπρα, ώστε να καταστεί δυνατή μια νέα κυβερνητική εναλλαγή με ορόσημο την ολοκλήρωση της θητείας του σημερινού Προέδρου της Δημοκρατίας. Τα «ανοίγματα» κυβερνητικών συνεργασιών και αναζήτησης συνενόχων για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής γίνονται από τώρα και προσβλέπουν στο μέλλον.
Η υπηρέτηση του σχεδίου προϋποθέτει υποσχέσεις και αυξημένες δόσεις προεκλογικών παροχών. Πρόκειται για την απόλυτη χρεοκοπία-κατάντια της πολιτικής. Η κυβέρνηση συνυπογράφει για τα επόμενα 40 χρόνια μια απίστευτης σκληρότητας συνταγή διαρκούς λιτότητας και επιτροπείας και παριστάνει την κοινωνικά ευαίσθητη προσφέροντας επιδόματα ψίχουλα και μάλιστα μόνο στο βαθμό που θα συναινέσουν οι «θεσμοί». Φτωχοποιεί την συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας και παρουσιάζει ως λύση την ετήσια καταβολή επιδομάτων που κρατά σε ομηρία το φτωχότερο τμήμα των πολιτών που η ίδια δημιούργησε.
Προϋποθέτει ακόμα, από σήμερα, άνοιγμα στην κεντροαριστερά και παράλληλα μια ακραία πόλωση, με καλλιέργεια ψεύτικων διλημμάτων, ενάντια στη δεξιά και την ακροδεξιά στην Ελλάδα .
Ο Αλ. Τσίπρας, τριάμισι χρόνια μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας, νομίζει ότι πείθει φορτώνοντας τη σημερινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση στα έργα και τα πεπραγμένα των προκατόχων του. Και επιχειρεί να φοβίσει με τον ερχομό του Κ. Μητσοτάκη την στιγμή, μάλιστα, που του ανοίγει ολόπλευρα το δρόμο.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η οικονομική συνταγή Μητσοτάκη είναι αποκρουστική. Αλλά όσο αληθινή και αν είναι αυτή η διαπίστωση το ίδιο αληθινό είναι ότι η οικονομική συνταγή για τη χώρα είναι προκαθορισμένη από τα μνημόνια που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα ετών και κυρίως από τις δεσμεύσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το 2060.
Ο Αλ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι οι πολιτικές λιτότητας γεννούν την ακροδεξιά στην Ευρώπη. Και οραματίζεται την συστράτευση με την σοσιαλδημοκρατία για τον τερματισμό της. Ξεχνά σκόπιμα ότι οι πολιτικές λιτότητας αποτελούν «κοινό τέκνο» της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη.
Ξεχνά ότι η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία βρίσκεται σε αποδρομή σε ολόκληρη την Ευρώπη, ότι όπου κυβερνά παίζει δευτερεύοντα ρόλο, αλλά και ότι δεν έχει διατυπώσει ένα «διαφορετικό σχέδιο» ανταγωνιστικό στο κυρίαρχο ευρωπαϊκό.
Ο Αλ. Τσίπρας υποστηρίζει ότι οι πολιτικές λιτότητας γεννούν την ακροδεξιά στην Ευρώπη. Και οραματίζεται την συστράτευση με την σοσιαλδημοκρατία για τον τερματισμό της. Ξεχνά σκόπιμα ότι οι πολιτικές λιτότητας αποτελούν «κοινό τέκνο» της Δεξιάς και της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη, αναπόσπαστο τμήμα της Ευρωπαϊκής Συνθήκης που νομιμοποιεί τις σημερινές επιλογές
Ξεχνά σκόπιμα ότι οι πολιτικές λιτότητας, ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και διαρκούς επιτροπείας των ευρωπαϊκών χωρών έχουν καταστεί αναπόσπαστο τμήμα του ευρωπαϊκού θεσμικού πλαισίου και, κατά κοινή ομολογία των κρατών μελών, υπέρτερο των εθνικών Συνταγμάτων.
Για όλα αυτά βέβαια δεν λέγεται κουβέντα. Η αλλαγή συσχετισμών που ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας δεν σημαίνει καμιά αλλαγή στο περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Συνθήκης που νομιμοποιεί τις κυρίαρχες επιλογές.
Ο Αλ. Τσίπρας γνωρίζει πολύ καλά τι λέει. Η πρόταση του δεν είναι μια νέα «αυταπάτη». Ο ίδιος καταγγέλλει τους «βοναπαρτισμούς της Αριστεράς» και επαγγέλλεται την «συνεργασία με την σοσιαλδημοκρατία» με μοναδική προϋπόθεση η τελευταία να «πάψει να ανοίγει το δρόμο στη δεξιά».
Η πρόταση του είναι ένα σχέδιο παράτασης της κυβερνητικής του θητείας. Το σχέδιο του είναι ένα σχέδιο συνέχισης της ίδιας καταστροφικής πολιτικής. Ας το υποστηρίξουν όσοι δεν ανέχονται την «αισθητική Μητσοτάκη». Αλλά περί αυτού πρόκειται και τίποτα περισσότερο.
Και κεντροαριστερά και αμερικανισμός
Το ότι έχεις ένα σχέδιο δεν σημαίνει ότι έχεις εξασφαλίσει και την επιτυχία του.
Ο Αλ. Τσίπρας θα οδηγήσει στα υπέρτατα άκρα την οξύτητα με την Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη στο επόμενο διάστημα. Την ίδια στιγμή θα είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνά, αν όχι να ελέγχεται πλήρως, από τον Π. Καμμένο. Θα είναι αναγκασμένος να καταγγέλλει την ακροδεξιά και τον «εθνολαϊκισμό» και να διώχνει με σκαιότητα τον Κοτζιά.
Γρίφος; Αδιέξοδο; Η εσωκομματική «αντιπολίτευση» και η ΕΦ.ΣΥΝ. φαίνεται ότι αδυνατούν να κατανοήσουν την περιπλοκή των γεγονότων. Αλλά οι εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί έχουν σύμφυτα αντιφατικά χαρακτηριστικά.
Η κεντροαριστερή συστράτευση αυτή τη στιγμή συμβαδίζει με την πλήρη ευθυγράμμιση με τα αμερικανικά σχέδια και την ανάδειξη του Π. Καμμένου ως έγκυρου και μοναδικού (;) διαύλου επικοινωνίας με τις ΗΠΑ.
Προϋποθέτει φωνές και όρκους για δήθεν «ανεξάρτητη, πολυδιάστατη και φιλειρηνική» εξωτερική πολιτική αλλά στην πράξη συμμετοχή στην περικύκλωση της Ρωσίας και διάρρηξη των διμερών σχέσεων.
Ίσως εύκολα χρεωθεί στον Κοτζιά ότι ξεπέρασε την «εθνική στρατηγική» στις σχέσεις με τη Ρωσία αλλά η μετατροπή της χώρας σε νατοϊκή βάση, η αναγόρευση του Πάιατ σε πραγματικό κυβερνήτη της χώρας και η συμμετοχή στο πόλεμο της Συρίας θα συνεχιστούν οδηγώντας στα ίδια επικίνδυνα αδιέξοδα και στην δυναμική εμπλοκή του εθνικού προβλήματος στη καθημερινή επικαιρότητα.
Και όσο αυτοί οι «καταναγκασμοί» θα ορθώνονται μπροστά στην κυβέρνηση τόσο θα εγείρονται εμπόδια στην απήχηση και την αποτελεσματικότητα του σχεδίου φυγής προς τα κεντροαριστερά με φόβητρο την επιστροφή «των δυνάμεων του σκότους».
Τι θα συμβεί όμως αν οι ΗΠΑ ζητήσουν τη συνδρομή του «στρατηγικού τους εταίρου» στο, εν εξελίξει, σχέδιο όρθωσης μεγαλύτερων εμποδίων στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα; Και αν αυτό φαίνεται υπερβολικό τι θα συμβεί αν οι ΗΠΑ και οι Βρυξέλλες ζητήσουν από τη χώρα τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης ή κυβέρνησης τεχνοκρατών αν το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών οδηγήσει σε αδιέξοδα; Εκεί οι σημερινές αντιφάσεις θα γίνουν εφιάλτες. Και το πάτημα σε δύο βάρκες από πλεονέκτημα θα μετατραπεί σε δυνάστη.
