Η μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη
«Οι επικριτές κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αποτελεί μία απειλή για την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως, αντίθετα, είναι η μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη, που πολύ απέχει από το να αποτελεί απειλή για την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει μια ευκαιρία στην Ευρώπη να ξεφύγει από την αδράνεια και να βρει έναν νέο δρόμο. […] Η Ευρώπη η οποία θα κερδίσει, αν παρακαμφθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια Ευρώπη με ασιατικές αξίες, οι οποίες βεβαίως δεν έχουν να κάνουν με την Ασία, αλλά με την σαφή και παρούσα τάση του σύγχρονου καπιταλισμού, να αναιρέσει τη δημοκρατία. […]
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέγεται ότι δεν έχει την απαιτούμενη εμπειρία για να κυβερνήσει. Ναι, συμφωνώ, δεν έχει την εμπειρία να οδηγεί μια χώρα σε πτώχευση, δεν έχει εμπειρία στην εξαπάτηση, ούτε και στην κλοπή. Αυτό, μας φέρνει στο παράλογο της πολιτικής του ευρωπαϊκού κατεστημένου. Πρεσβεύουν και κηρύττουν την καταβολή των φόρων, είναι κατά των πελατειακών σχέσεων και εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες πάνω σε ένα συνασπισμό δύο κομμάτων, που έφεραν στην Ελλάδα τις πελατειακές σχέσεις».
Οι Έλληνες αντισκέκονται
«Η Κριστίν Λαγκάρντ, πρόσφατα, είπε ότι συναισθάνεται περισσότερο τους ανθρώπους του Νίγηρα απ’ ό,τι τους Έλληνες και συμβούλευσε τους Έλληνες να αυτο-βοηθηθούν πληρώνοντας τους φόρους τους, τους οποίους από ό,τι έμαθα πριν από λίγες ημέρες, η ίδια δεν χρειάζεται να πληρώσει. Όπως συμβαίνει με όλους τους φιλελεύθερους ανθρωπιστές, της αρέσουν οι ανίσχυροι φτωχοί, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν θύματα, προκαλούν τον οίκτο και μας ωθούν να κάνουμε φιλανθρωπία. Αλλά, το θέμα με εσάς τους Έλληνες είναι ότι δεν είσαστε παθητικά θύματα. Οι Έλληνες αντιστέκονται και πολεμούν και δεν χρειάζονται τον οίκτο, ούτε τη φιλανθρωπία».
Αιθεροβάμονες και «ντεκαφεϊνέ δημοκρατία»
«Είναι λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ, πραγματικά, ένας επικίνδυνος εξτρεμιστής; Όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ για να φέρει τη ρεαλιστική, κοινή λογική. Για να καθαρίσει το χάος που δημιούργησαν άλλοι. Είναι εκείνοι που επιβάλλουν τα μέτρα λιτότητας, εκείνοι οι οποίοι είναι και οι επικίνδυνοι αιθεροβάμονες. […]
Ο πολιτικός χάρτης της Ελλάδας, είναι σαφής και ενδεικτικός. Στο κέντρο, και νομίζω το έχετε παρατηρήσει κι εσείς, υπάρχει ένα μόνο μεγάλο κόμμα, με δύο πτέρυγες, αριστερά και δεξιά. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία. Είναι σαν να έχεις μια διαφορά μεταξύ Κόκα Κόλα και Πέπσι Κόλα, μια αδιάφορη επιλογή.
Το πραγματικό όνομα αυτού του κόμματος, όμως, υποστηρίζω ότι θα έπρεπε να είναι το ΝΕΚΚΑΔ, Νέο Ελληνικό Κίνημα κατά της Δημοκρατίας.
Είναι, βέβαια, αυτό το κόμμα υπέρμαχο της δημοκρατίας, αλλά υπέρ ποιας δημοκρατίας; Της ντεκαφεϊνέ δημοκρατίας, όπως ακριβώς είναι ο καφές χωρίς καφεΐνη, η μπίρα χωρίς αλκοόλ, ή το παγωτό χωρίς ζάχαρη. Θέλουν μια δημοκρατία, όπου αντί να γίνονται όντως πραγματικές επιλογές, οι άνθρωποι θα επιβεβαιώνουν αυτό που θα τους λένε οι ειδήμονες».
«Επιτρέψτε μου τώρα να ολοκληρώσω, με μια προσωπική παρατήρηση. Σιχαίνομαι την παραδοσιακή Αριστερά της διανόησης, η οποία είναι βεβαίως υπέρ της επανάστασης, αλλά μιας επανάστασης, η οποία γίνεται πάρα πολύ μακριά. Μου θυμίζει όταν ήμουν νέος, όσο πιο μακριά ήταν τόσο το καλύτερο: Στο Βιετνάμ, στην Κούβα, ή ακόμη και σήμερα, στη Βενεζουέλα. Όμως, εσείς είστε εδώ και ακριβώς αυτό θαυμάζω. Δεν φοβάστε να εμπλακείτε σε μία κατάσταση η οποία είναι απελπιστική, ενώ γνωρίζετε ότι οι πιθανότητες είναι εναντίον σας και για αυτό ακριβώς είναι που θαυμάζω. […]
Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει πως μια τέτοια αριστερά -σε αντίθεση με την εξωκοινοβουλευτική, που ενδιαφέρεται περισσότερο για την παραβίαση των δικαιωμάτων ενός εγκληματία, παρά για την απώλεια ζωής χιλιάδων- συγκεντρώνει το θάρρος για να κάνει κάτι!».
