του Περικλή Δανόπουλου
Η ιστορία διδάσκει, αρκεί να θες να διδαχθείς. Η ιστορία σε μορφώνει, αρκεί να την δεις αντικειμενικά και να αφαιρέσεις τα πολιτικά, κομματικά, ιδεολογικά ή άλλα φίλτρα. Η ιστορία γράφεται από τους ιστορικούς, πολύ συχνά όμως γράφεται από τους λαούς τους ίδιους.
Ιστορικά γεγονότα διαδραματίζονται, τα οποία φυσικά κανείς δεν ξέρει αν θα επιφέρουν τις αντίστοιχες κοσμογονικές αλλαγές ή θα καταλήξουν διαφορετικά. Αλλά σε κάθε περίπτωση, τα αντικειμενικά συμπεράσματα έχουν βγει.
Πάρα πολλοί πολίτες, σε διάφορες χώρες, αντιλαμβάνονται ότι το «μοντέλο» έχει καταρρεύσει, ότι δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον η νέο-φεουδαρχία, ότι ο κόσμος πρέπει να σταματήσει να γυρίζει προς ένα νέο μεσαίωνα, αλλά σύντομα να αλλάξει η ρότα προς άλλους ορίζοντες, με δημοκρατία, κοινωνική δικαιοσύνη, με άλλα οικονομικά συστήματα.
Ήδη η αντίδραση του κόσμου, συντελείται, ή με ανάθεση, όπως στην Ιταλία, ή με τον λαό άμεσα στην αντίσταση όπως στην Γαλλία, ή στην Ελλάδα με τις μαθητικές κινητοποιήσεις. Κοινό χαρακτηριστικό και στις τρεις περιπτώσεις είναι η προσπάθεια αποδόμησης. Μια αποδόμηση που μέσα από την προπαγάνδα και την κοινωνική μηχανική, συντελείται με το να κατηγορούνται οι αντιδράσεις ως αποτέλεσμα λαϊκισμού και εθνικισμού. Η μεγαλοαστικές τάξεις, μαζί με τα ενεργούμενα ΜΜΕ, τους ελεγχόμενους και διεφθαρμένους πολιτικούς και με την συνδρομή του μεγαλύτερου τμήματος της Αριστεράς, επιχειρούν την ανακοπή του φαινομένου που λαμβάνει διαστάσεις ντόμινο.
Αυτή η ανίερη συμμαχία όμως, φαίνεται ότι επιτυγχάνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Και ο λόγος είναι απλός. Οι πολίτες κατανοούν ότι για μεν την άρχουσα τάξη, δεν είναι τίποτε άλλο από αθύρματα στην ικανοποίηση των αναγκών της, για δε την Αριστερά, μια χρονικά στατική απεικόνιση, όπου δοκιμάζονται θεωρίες και συμπεράσματα δύο αιώνων πριν.
Και για να φτάσουμε και στα δικά μας, αλλά όχι μόνο δικά μας, όλη αυτή η ιστορία, αναπτύσσει ένα υβριδικό διεθνισμό. Όχι αυτόν που θα ήθελε η Αριστερά, με πολυπολιτισμικές κοινωνίες και την γη ένα τεράστιο χωριό, γιατί ένα τέτοιο πείραμα, απλά θα οδηγούσε στην κυριαρχία κάποιων ομάδων με ισχυρό δέσιμο (λόγω θρησκείας πιθανότατα), απέναντι σε όλες τις άλλες και αυτό δεν είναι διεθνισμός, αυτό είναι φασισμός.
Ένας διεθνισμός που εξάγεται μέσα από τον πατριωτισμό, γιατί όταν αγαπάς την πατρίδα σου, καταλαβαίνεις την αγάπη του άλλου για την δική του.
Οι γαλλικές σημαίες μαζί με τα κίτρινα γιλέκα, είναι ο ορισμός του παντρέματος του εθνικού με το ταξικό, και σηματοδοτεί την ανάγκη για επιστροφή της Γαλλίας, στις ξεχασμένες αρχές, μια ένδοξης επανάστασης και ενός διαφωτισμού.
Στις μαθητικές κινητοποιήσεις, που δεν φυλλορροούν αλλά αυξάνονται, φαίνεται το ίδιο ελπιδοφόρο μήνυμα και η κραυγή των παιδιών… «Δεν μπορείτε να μας αγνοείτε άλλο και να αποφασίζετε ερήμην μας. Δεν θέλουμε τίποτε από καμία άλλη πατρίδα. Απαιτούμε αυτά που θεωρούμε δίκια και το δικαίωμα να αποκαλούμε την Μακεδονία σήμερα, και όποια άλλη περιοχή αύριο, ελληνική. Και δεν μας νοιάζει πως θα λέγονται, απλά εμείς δεν θα τους πούμε ποτέ Μακεδόνες.»
Και ο καλύτερος τρόπος να νικήσεις τον φασισμό, για τον οποίο κάποιοι πτωχοί τω πνεύματι κατηγόρησαν τα παιδιά, είναι ο πατριωτισμός και η απαίτηση για δημοκρατία.
