Ο αγώνας για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών είναι δίκαιος!
Η παράσταση διαμαρτυρίας της Επιτροπής Θεσσαλονίκης του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα (ΕΣΔΟΓΕ), τη Μ. Δευτέρα, 9 του Απρίλη, μπροστά στο γερμανικό προξενείο Θεσσαλονίκης, εκτός του ουσιαστικού της περιεχομένου για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών είχε και έντονο συμβολικό χαρακτήρα.
Τότε, 9 του Απρίλη του 1941 εισέβαλαν στη Θεσσαλονίκη τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα. Κάπου εκεί, λίγο μακρύτερα από το σημερινό γερμανικό προξενείο, παρήλαυναν τα τεθωρακισμένα της Βέρμαχτ.
Τώρα, 9 του Απρίλη του 2012, εβδομήντα και ένα χρόνια μετά, πλήθος κόσμου παρέμεινε για δύο ώρες μέσα στο κρύο και την υγρασία δίπλα στο πανό της Επιτροπής Θεσσαλονίκης, στη Λεωφόρο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στη Νέα Παραλία. Όσοι αυτοκινητιστές προλάβαιναν να το διαβάσουν, μας κόρναραν επικροτώντας το διπλό σύνθημα: «Η ιστορία δεν παραγράφεται, μας χρωστάνε… δεν χρωστάμε».
Θυμάμαι σαν όνειρο, κάπου εκεί πίσω στα χρόνια του 1996, όταν είχα συμμετάσχει στην πρώτη πανελλήνια συνάντηση για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων προς τη χώρα μας. Τότε που ιδρύθηκε το Εθνικό Συμβούλιο. Εκείνη την εποχή ελάχιστοι γνώριζαν το θέμα και λιγοστοί ενδιαφέρονταν να μάθουν. Τα χρόνια που ακολούθησαν με τη χρηματιστηριακή φούσκα και το χυδαίο «οικονομισμό» που ζήσαμε ως λαός, η Ελλάδα εμφανίζονταν ως «ισχυρή» και «λεφτά υπήρχαν». Πού καιρός για αγώνες όπως η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών!
Το Εθνικό Συμβούλιο με πρωτεργάτη του και σημερινό του πρόεδρο τον Μανώλη Γλέζο, εργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια στην κατεύθυνση της απόδοσης εκ μέρους της Γερμανίας, των οφειλομένων προς την Ελλάδα από την περίοδο της Κατοχής, που αφορούν κυρίως τα παρακάτω.
Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. δολάρια αγοραστικής αξίας 1938. Ανέρχεται σήμερα σε 54 δισ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους. Το δάνειο αυτό, που υπολογίζεται κάθε χρόνο τόσο από την Τράπεζα της Ελλάδας όσο και από τη γερμανική κρατική τράπεζα, προκάλεσε καθοριστικά την πείνα και τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς απ’ αυτήν. Το δάνειο της Κατοχής το δώσαμε με αίμα!
Τις επανορθώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές κατά τη διάρκεια της Κατοχής, δηλαδή προς το Δημόσιο, ύψους 7,1 δισ. δολάρια αγοραστικής αξίας 1938. Αυτές, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, υπολογίζονται έως τον Μάρτιο του 2010 στο ποσό των 108 δισ. ευρώ, χωρίς τους νόμιμους τόκους.
Την επιστροφή των αρχαιολογικών θησαυρών, που άρπαξαν από τα μουσεία, τους αρχαιολογικούς χώρους και από παράνομες ανασκαφές.
Τις αποζημιώσεις στα θύματα των Ολοκαυτωμάτων, με 56.225 νεκρούς μόνο από τα εκτελεστικά αποσπάσματα (βλ. Η μαύρη βίβλος της Κατοχής, Αθήνα, 2006). Η πιο γνωστή περίπτωση στον πολύ κόσμο είναι αυτή των θυμάτων του Διστόμου, λόγω και της πρόσφατης απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης.
Ο λαός μας αφυπνίζεται αργά αλλά σταθερά, μέσα στη «φωτιά» της ιστορικής συγκυρίας που βιώνουμε. Ο αγώνας για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών είναι δίκαιος και θα δοθεί χωρίς καμία αντιπαλότητα ή εχθρότητα προς το γερμανικό λαό. Είναι αγώνας που αποκτά ιδιαίτερα επίκαιρο χαρακτήρα, λόγω των επαχθών όρων δανεισμού που έχουν επιβληθεί στη χώρα μας. Συνάμα, είναι αγώνας που προωθεί τη φιλία, τη συνεργασία και την ειρηνική συμβίωση των δύο λαών.
Αυτός ο αγώνας είναι ανάγκη να αποκτήσει παλλαϊκό χαρακτήρα και να γίνει κτήμα όλου του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας. Αυτός ο αγώνας θα συνεχιστεί μέχρι την τελική του δικαίωση…
«Θυροκολλούμε το ψήφισμα εδώ, στη φρουρά του Γερμανικού Προξενείου Θεσσαλονίκης, η παλιότερη γενιά των αντιστασιακών μαζί με τη νεότερη γενιά, εκ μέρους του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα». Μετά από τα λόγια αυτά και σφίγγοντας δυνατά το χέρι του συγγραφέα και αντιστασιακού Θοδωρή Βαλαχά, τον αγκάλιασα και τον φίλησα. Ήταν φανερά συγκινημένος…
