Η αγωνιστική διάθεση δεν ανακόπτεται από τα «παιχνίδια» των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών. Του Γιάννη Θεωνά.
Η εργατική τάξη της χώρας μας, με το αγωνιστικό ξέσπασμα της 5/5/2010 έδωσε το στίγμα των διαθέσεών της να παλέψει ενάντια στην προκλητική επίθεση των εκφραστών της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, της τρόικας και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο θα κάνει με την καθολική συμμετοχή της στη γενική απεργία στις 29/6/2010, η οποία μπορεί να αποτελέσει την πρώτη νίκη του λαού, ανοίγοντας δρόμους και αλλάζοντας συσχετισμούς.
Με εκατοντάδες χιλιάδες απεργούς και γιγαντιαία συλλαλητήρια σ’ όλη την Ελλάδα, ο λαός θα δώσει αγωνιστική απάντηση στην επίθεση ενάντια σε θεμελιακά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, που κορυφώνεται με το Ασφαλιστικό νομοσχέδιο, στο οποίο εντάσσεται ως ιδιαίτερο άρθρο και το περιβόητο Π.Δ. για τα εργασιακά. Η διάθεση εργαζομένων και συνταξιούχων να υπερασπιστούν με απεργιακούς αγώνες και διαδηλώσεις τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, είναι αναμφισβήτητη και θα συνεχίσουν να το κάνουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Η αγωνιστική τους διάθεση δεν μπορεί να ανακοπεί ούτε από τη βασική πολιτική και πρακτική της πλειοψηφίας της ηγεσίας των συνδικάτων, που προωθεί την εργασιακή ειρήνη, την ταξική συνεργασία, την αντίληψη ότι αυτοί που παράγουν τον πλούτο στην κοινωνία -οι εργαζόμενοι- και αυτοί που τον καρπώνονται – εργοδότες και κράτος – είμαστε μια οικογένεια και πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για το κοινό καλό.
Η πρακτική αυτή επηρεάζει αρνητικά τον προσανατολισμό, τη μαζικότητα, τον χαρακτήρα, την αξιοπιστία, τις μεθόδους δράσης, την εσωτερική λειτουργία, την ενότητα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι οι επίσημες ηγεσίες αρκούνται, συνήθως, στη λήψη μιας απεργιακής απόφασης, χωρίς στη συνέχεια να κάνουν κάτι για την επιτυχία της απεργίας. Το εργατικό κίνημα της χώρας μας έχει πλούσια εμπειρία για την ουσιαστική προετοιμασία και την επιτυχημένη πραγματοποίηση απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων. Συνεδριάσεις των Διοικήσεων Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών, συσκέψεις δευτεροβάθμιων οργανώσεων με τα Σωματεία της δύναμής τους, Γενικές Συνελεύσεις Σωματείων, συγκεντρώσεις σε χώρους δουλειάς, αλλά και σε γειτονιές για την προετοιμασία της απεργίας ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη, αλλά σήμερα έχουν εγκαταλειφθεί.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν ότι σήμερα η κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι καθόλου καλή. Ασφαλώς οι ευθύνες των παρατάξεων του δικομματισμού είναι βαρύτατες. Χρειάζεται, όμως, να εντοπιστούν και οι δικές μας ευθύνες, καθώς και των άλλων δυνάμεων της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Απογοητευτική είναι η αντίληψη και πρακτική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ αφού αντιλαμβάνονται ως «αγωνιστικό» και «ταξικό» οτιδήποτε έχει τη σφραγίδα τη δική τους. Όλες τις άλλες δυνάμεις και πρωτοβουλίες τις αντιλαμβάνονται ως ανταγωνιστικές και εχθρικές, ενώ είναι ενάντια σε οποιαδήποτε ενωτική κίνηση και δράση.
Δεν μπορεί να υπάρχει δεύτερη γνώμη ότι βασική προϋπόθεση για να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση και να αποκρούσουν τις επιθέσεις που δέχονται, είναι η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό σημαίνει μια νέα ποιότητα στο συνδικαλισμό με εξουδετέρωση της γραφειοκρατίας και του εργοδοτικού συνδικαλισμού, με συνδικάτα ταξικά, αγωνιστικά, συμμετοχικά που ενθαρρύνουν τη μαζική συμμετοχή ανδρών και γυναικών στη δράση τους, σε κάθε εργασιακό χώρο. Με συνδικάτα που θα συσπειρώνουν, στις γραμμές τους, τους νέους και τις νέες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, τους άνεργους και τον κόσμο της επισφάλειας.
Από τη γέννηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας υπήρξε έντονη ιδεολογική διαπάλη στις γραμμές του. Από το πρώτο, ακόμη, Συνέδριο της ΓΣΕΕ υπήρξε σκληρή διαπάλη και σαφής σύγκρουση ανάμεσα στα δυο βασικά ρεύματα του κινήματος, το ταξικό και το ρεφορμιστικό.
Η ιδεολογική διαπάλη, για μεγάλη σειρά ετών διανθίζεται με τους διωγμούς, τις ποινικές διώξεις, τις φυλακίσεις, ακόμα και τις δολοφονίες συνδικαλιστών και εργατών που αποδέχονταν τη γραμμή της ταξικής πάλης.
Για δεκαετίες ολόκληρες το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα, δοκίμασε κάθε είδους διώξεις, πέρασε διά πυρός και σιδήρου, μέσα από κάθε είδους παρεμβάσεις και επεμβάσεις του κράτους και της εργοδοσίας. Χρειάστηκαν αγώνες και θυσίες για να εξαλειφθούν οι εγκάθετοι των διάφορων Ίρβινγκ Μπράουν και οι εργατοπατέρες από το σώμα του εργατικού μας κινήματος. Αγώνες, που έφθασαν μέχρι τις μέρες μας, όταν τελικά στο 22ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ το 1983, μπήκε οριστικό τέλος στον εργατοπατερισμό, τις διαγραφές και τις διώξεις Οργανώσεων που αντιστέκονταν και πάλευαν για τα δικαιώματα και τις διεκδικήσεις των μελών τους.
Στη μακρά αυτή και βασανιστική πορεία, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, ανέδειξε μορφές συντονισμού και κοινής δράσης, που έχουν καταγραφεί και καταξιωθεί στη συνείδηση των εργατών και υπαλλήλων και αποτελούν πάντα χρυσή παρακαταθήκη στην πορεία των κοινωνικών μας αγώνων. ΕΡΓΑΣ, ΔΣΚ, εργατικό ΕΑΜ, 115, ΣΑΔΕΟ, ΣΕΔΟ, σε πολύ δύσκολες περιόδους καθοδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας μας, συσπείρωσαν την εργατική τάξη και αντιμετώπισαν την εργοδοτική και κρατική καταστολή σε βάρος των εργαζομένων και του κινήματός τους.
Σήμερα, η ιστορική αυτή παρακαταθήκη έχει τεθεί στο περιθώριο από τις ηγετικές ομάδες των Παρατάξεων. Και όχι μόνο αυτές που εκφράζουν τις δυνάμεις του δικομματισμού. Οι ευθύνες των δυνάμεων της Αριστεράς και η άρνηση κοινής δράσης και ενιαίας πάλης για τα πιο σημαντικά ζητήματα, από το ζήτημα της ειρήνης και του πολέμου, μέχρι τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα της εργατικής τάξης και του λαού, έχει ουσιαστικά διασπάσει και αποδυναμώσει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Όσοι αναφέρονται στο σ.κ. εννοούν μόνο τις κορυφές του, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, παραγνωρίζοντας το ρόλο και τις ευθύνες τους για την ουσιαστική εξαφάνιση του Πρωτοβάθμιου Σωματείου, του κύτταρου του συνδικαλιστικού κινήματος και ολόκληρης της δομής του, κάθετης και οριζόντιας, με την απαξίωση και υπολειτουργία των Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών.
Τα Συνδικάτα χρειάζεται να λύσουν τα προβλήματα λειτουργίας που παρουσιάζουν και παραλύουν τη δράση τους. Να σφυρηλατήσουν την ενότητα των γραμμών τους, προωθώντας τη δημοκρατική λειτουργία τους σ’ όλα τα επίπεδα. Οι Γενικές Συνελεύσεις, τα Συνέδρια, οι Διοικήσεις να λειτουργούν με ανοικτές δημοκρατικές διαδικασίες, με διαφάνεια, με ουσιαστική συζήτηση των προβλημάτων και κοινή δράση πάνω σ’ αυτά που ενδιαφέρουν και συσπειρώνουν τους εργαζόμενους. Να αναπτυχθούν, όπου δεν γίνεται αλλιώς, Συντονιστικά Δράσης (Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών, Πρωτοβάθμιων Σωματείων) με στόχο αγώνες και κινητοποιήσεις.
Η έμφαση πρέπει να δοθεί στη δημιουργία ενός ισχυρού συνδικαλισμού βάσης σε ταξική κατεύθυνση, με άμεσους στόχους:
• Να μην πληρώσουν οι εργαζόμενοι την κρίση, αλλά αυτοί που την προκάλεσαν.
•Να αποκαλυφθούν οι ευθύνες του δικομματισμού για την κατάσταση.
• Τη δημιουργία ενός εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος που θα προστατεύει αποτελεσματικά τους εργαζόμενους.
•Την οικοδόμηση ενός μαζικού, αγωνιστικού, μαχητικού, εργατικού μετώπου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
