Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Αυτή η φωτογραφία του Αμερικανού πρεσβευτού Τσούνη, με σπορ ντύσιμο στη Βουλή (που δημοσίευσε η εφημερίδα μας στις 2 Ιουνίου) αξίζει περισσότερο από πολύστηλα άρθρα. Απεικονίζει το χρονικό των ξένων επεμβάσεων στην Ελλάδα. Ξυπνάει μαύρες αναμνήσεις από δίσεκτα χρόνια, και προχωρά για να ερμηνεύσει σημερινές καταστάσεις. Είναι άκρως επίκαιρη, διότι δίνει απαντήσεις ακόμα και στο ερώτημα που βασανίζει τον Αλέξη Τσίπρα για το τι έφταιξε και υπέστη πρωτοφανή καθίζηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τη φωτογραφία αυτή του Τσούνη, θα νόμιζε κανείς ότι… βρικολάκιασε ο αλήστου μνήμης Αμερικανός πρεσβευτής του 1951, Τζον Πιούριφοϊ…
ΕΙΧΕ ΑΦΗΣΕΙ εποχή εκείνος ο πρεσβευτής που έμεινε στην Ιστορία μας σαν ο πιο χαρακτηριστικός εκπρόσωπος της αμερικανοκρατίας στην Ελλάδα. Ήταν ο πρεσβευτής που κρατούσε στα χέρια του τους μοχλούς της εξουσίας και στις εντολές του πειθαρχούσαν τα Ανάκτορα και πλείστοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου. Αυτό το σκηνικό διατηρήθηκε με αυξομειώσεις στο πέρασμα των καιρών και σήμερα το βλέπουμε πάλι μπροστά μας στη χειρότερη μορφή του. Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στον χρόνο για να αντιληφθούμε καλύτερα το τι συνέβαινε τότε. Με κοντομάνικο πουκάμισο και σπορ παπούτσια ο Πιούριφοϊ ανέβαινε στο Τατόι, στα βασιλικά Ανάκτορα, χαριεντιζόταν με τη Φρειδερίκη και μετέφερε τις επιθυμίες της Ουάσιγκτον. Είχε φωτογραφηθεί συχνά με την ίδια περιβολή στο γραφείο του τότε πρωθυπουργού Σοφοκλή Βενιζέλου, στον οποίο εξηγούσε ποια πολιτική απαιτούσε η αμερικανική διπλωματία. Κι αυτός καθόριζε ποιοι εκπρόσωποι του πολιτικού κόσμου ήταν αρεστοί στον Λευκό Οίκο και ποιοι θεωρούντο «απαράδεκτοι».
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 ανεβοκατέβαιναν κυβερνήσεις, καθ’ υπόδειξιν του Πιούριφοϊ. Μέσα σ’ αυτήν την ατμόσφαιρα της απροκάλυπτης αποικιοκρατίας, το ευρύ φάσμα της Αριστεράς, παρά την τρομοκρατία και τις διώξεις, αντιστεκόταν. Κι εδώ υπάρχει η απάντηση στα σημερινά ερωτηματικά που βασανίζουν τον Αλέξη. Ποια ήταν τότε η Αριστερά και ποιο τυχοδιωκτικό σχήμα καπηλεύεται σήμερα την κληρονομιά της. Τότε, οι Αριστεροί δοκίμασαν δυο ήττες χωρίς να σκύψουν το κεφάλι. Μια ζωή πόλεμος. Είχαν πάρει από την προηγούμενη γενιά τη σκυτάλη του αγώνα για το ιδανικό της κοινωνικής απελευθέρωσης και το κράτησαν. Χρόνια ολόκληρα είχαν τον γυλιό για στρώμα. Ξεδίψασαν με την αρμύρα της εξορίας και είχαν για ουρανό τους τοίχους της φυλακής. Ο θάνατος σπάνια τους έπαιρνε από το κρεβάτι. Συχνά ο τοίχος του εκτελεστικού αποσπάσματος ήταν το τελευταίο προσκέφαλο. Τους γνώριζαν τα ξερονήσια κι οι φυλακές, όπως τους ήξερε το πεζοδρόμιο και οι μάζες για την στρατευμένη ασυμβίβαστη συνείδησή τους. Σήμερα, αυτοί που θέλουν να εκφράζουν την «Αριστερά» συνοδοιπορούν στις Βρυξέλλες με τον άκρατο καπιταλισμό, ακολουθούν την πολιτική του, αυξάνουν τις περιουσίες των, υμνολογούν την μαντάμ Μέρκελ, υπακούουν στον Σόιμπλε, υπογράφουν κατά διαταγήν του Μάθιου Νίμιτς τη «Συμφωνία των Πρεσπών», εφαρμόζουν πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας κατ’ απαίτηση των διεθνών τραπεζιτών, και τώρα –λόγω κάλπης– λένε ότι θα… προστατέψουν αυτούς που πέταξαν οι ίδιοι στους δρόμους! Λέξη δεν ξεστομίζουν για το ότι ο ανελέητος καπιταλισμός κυριαρχεί με τη μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απομυζά το αίμα των λαών, χάριν του μεγάλου κεφαλαίου. Το μόνο που ενδιαφέρει τους σημερινούς… «ριζοσπάστες» είναι να δίνουν όρκο πίστεως στο Ιερατείο των Βρυξελλών για να διεκδικούν την ευτελισμένη εξουσία.
Με τη φωτογραφία αυτή του Τσούνη, θα νόμιζε κανείς ότι… βρικολάκιασε ο αλήστου μνήμης Αμερικανός πρεσβευτής του 1951, Τζον Πιούριφοϊ…
ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ πίσω. Από τον Ιούνιο του 1947 είχε υπογραφεί συμφωνία Ελλάδας-Αμερικής στην οποία αναφερόταν σαφώς ότι εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να ικανοποιούμε τις επιθυμίες του προέδρου των ΗΠΑ! Μέσα σ’ αυτό το κλίμα του ζόφου, το 1951, χάρις στις επίμονες προσπάθειες του Γιάννη Πασαλίδη σχηματίσθηκε η ΕΔΑ. Ο Πιούριφοϊ αρνήθηκε στην κυβέρνηση Πλαστήρα να υπολογισθούν υπέρ αυτής οι ψήφοι δύο Αριστερών πολιτικών, του Μιχάλη Κύρκου και του Καραμαούνα. «Είναι κομμουνιστές, κι απεχώρησαν από την ΕΔΑ. Έχουν το στίγμα της λεοπαρδάλεως», είχε πει κυνικά ο Αμερικανός ύπατος. Ο Λαός στις εκλογές με την ψήφο του έφερε στη Βουλή από τον τόπο της εξορίας τον Ηλιού, τον Σαράφη, τον Κώστα Γαβριηλίδη και άλλους. Με εντολή της αμερικανικής πρεσβείας η κυβέρνηση έκλεισε την εφημερίδα της Αριστεράς, τη «Δημοκρατική». Λίγα μέτρα «επιείκειας» μπορούσε να εφαρμόσει ο πρωθυπουργός. Ο Πασαλίδης με τον Γαβριηλίδη, τον Κουλαμά και άλλους, επισκέφθηκαν τον Πλαστήρα και τον ρώτησαν ποιοι είναι αυτοί που θέλουν να κλείσουν τη «Δημοκρατική». Η απάντησή του ήταν: «Ξέρετε εσείς. Πιουριφόιδες, σκοτεινές δυνάμεις…»!
Με εντολή του Αμερικανού πρεσβευτή, ο Κώστας Γαβριηλίδης, αν και βουλευτής, μεταφέρθηκε άρρωστος στον Άη Στράτη για να αφήσει εκεί την τελευταία του πνοή. Ο Ηλίας Τσιριμώκος με την εφημερίδα του, τη «Μάχη» και με τις αγορεύσεις του στη Βουλή, έδινε αγώνες για την κατάργηση του αίσχους της Μακρονήσου. Στις εκλογές του 1951, ο Σβώλος με τον Τσιριμώκο πρότειναν στον αρχηγό της ΕΠΕΚ κοινή κάθοδο. Ο Πλαστήρας φοβόταν τις αντιδράσεις της πρεσβείας των ΗΠΑ, και τελικά απάντησε στους δύο σοσιαλιστές ηγέτες ότι δεν μπορούσε να τους εντάξει στους συνδυασμούς του! Γράφει στις αναμνήσεις του ο Τσιριμώκος: «Ώσπου να μπορέσουμε να αντιληφθούμε γιατί μας το είπε και να διαμαρτυρηθούμε, ο Πλαστήρας μας εκμυστηρεύθηκε ότι φοβόταν πλεκτάνη των Αμερικανών…»! Το 1952 η πρεσβεία απαγορεύει να δοθεί χάρη στον Μπελογιάννη και στους συντρόφους του. Μεταφέρθηκαν στον τόπο εκτελέσεων. Ίδιο σκηνικό φρίκης μ’ εκείνο του Γιούλιους και της Έθελ Ρόζεμπεργκ που «θα χαιρετάνε τα σύννεφα και τα μεγάλα φωτεινά χρόνια που έρχονται», έγραφε ο Λειβαδίτης. Στη Βουλή ο Πασαλίδης ζήτησε τον λόγο προ ημερησίας διατάξεως και με βροντερή φωνή εξέφρασε την οργή όλου του Λαού για τις εκτελέσεις του Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Στις εκλογές του 1952 ο Πιούριφοϊ επέμεινε για το πλειοψηφικό. Ο Σαράφης πρότεινε στον γηραιό πρωθυπουργό συνεργασία κέντρου με την ΕΔΑ για να σαρώσουν. Ο Πλαστήρας δίσταζε. «Δεν πας να δεις τον Πιούριφοϊ;» του είπε. Έγινε έξαλλος ο Σαράφης: «Να του δηλώσω υποταγή; Δεν τον έχω για αφέντη…» Στο τέλος ο Πλαστήρας συμφώνησε να συμπεριλάβει στους συνδυασμούς του τον Σβώλο και τον Τσιριμώκο, αλλά ήταν η ώρα της πληρωμής των λαών για το κέντρον. Ο «Συναγερμός» του Παπάγου θριάμβευσε. Τα χρόνια πέρασαν αλλά η σκιά εκείνου του Αμερικανού βάραινε. Με αφορμή πάλι κάποιες παρεμβάσεις της αμερικανικής πρεσβείας το 1964, ο Ηλιού είπε στη Βουλή: «Κύριοι συνάδελφοι, ας έχωμεν ιστορικήν μνήμην. Ο Πιούριφοϊ έχει βρικολακιάσει και η σκιά του παρίσταται εις την αίθουσαν αυτήν…».
Κοιτάξτε πάλι τη φωτογραφία του Τσούνη στον «Δρόμο». Ο «βρικόλακας» βρίσκεται εδώ. Κι όπως εύστοχα διατύπωσε στο άρθρο του ο πολύ αγαπητός Ρούντι Ρινάλντι, «ολόκληρος ο πολιτικός κόσμος έχει αποδεχτεί τον ειδικό ρόλο της Ελλάδας όπως τον περιέγραψε ο κ.Τσούνης: Χώρα “κόμβος” εμπορίου, logistics, ενέργειας αλλά και του ΝΑΤΟ, εντελώς εξαρτημένη από τον ευρωατλαντισμό και την πορεία του και τίποτα παραπάνω…» Τα παλιά χρόνια, με τον Πιούριφοϊ, παρά τις διώξεις και την τρομοκρατία όλο το φάσμα της Αριστεράς δεν έσκυβε το κεφάλι και αγωνιζόταν.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ υπήρχε τότε η εκτίμηση του κόσμου. Σήμερα με το Ιερατείο των Βρυξελλών και τον Τσούνη η λεγόμενη «Αριστερά» σκύβει τον αυχένα. Σιωπά για την παγκοσμιοποίηση. Φοβάται. Η απαξίωση των ψηφοφόρων θα φανεί και πάλι αφού η «Αριστερά» μοιάζει με άδειο μνήμα. Ο Τάσος Λειβαδίτης σε χρόνο ανύποπτο σκιαγράφησε με τον στίχο του τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό του: «Εδώ, σ’ αυτό το μνήμα κείται κάποιος, που ο φόβος και η ματαιοδοξία ν’ αρέσει, τόσο του κλέψανε ό,τι είχε πιο δικό του, ώστε σχεδόν, δεν κείται εδώ, κανείς…»
