Όταν ακούω τον ΣΥΡΙΖΑ να διαμαρτύρεται για τον τρόπο που παρουσιάζει τα γεγονότα η ΕΡΤ, από τη μια συμφωνώ μαζί του. Καμία ενημέρωση δεν υπάρχει και η προπαγάνδα είναι πραγματικά ανελέητη. Επιπλέον –προσθέτω– το ημερήσιο πρόγραμμα έχει πραγματικά ελάχιστα να προσφέρει. Αναθέσεις εκπομπών δίνονται κατά βάση σε «ημετέρους» και τα ελάχιστα ποιοτικά προγράμματα, οι δημοσιογράφοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους, οι εκπομπές που σέβονται τον τηλεθεατή είναι σταγόνα στον ωκεανό. Άλλοθι ενός «τίποτα».
Ήδη από το μακρινό 2015, όταν είδα τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορούσε στην επαναλειτουργία της ΕΡΤ είχα εκφράσει τις έντονες διαφωνίες μου. Και μέσα στο Δ.Σ. της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού Ηλεκτρονικού Τύπου όπου ήμουν μέλος.
Θυμάμαι πως «πέσαμε από τα σύννεφα» όταν ακούσαμε το όνομα του Λάμπη Ταγματάρχη. Δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Κι όμως ήταν αλήθεια. Για όποιον ήταν διορατικός, αυτή ήταν η αρχή του τέλους των ωραίων ονείρων.
Η διάψευση για όσους από εμάς βρέθηκαν από την πρώτη στιγμής το ραδιομέγαρο όταν η κυβέρνηση Σαμαρά/Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ (μερικοί θα ήθελαν να το ξεχάσουν) έριχνε το «μαύρο» στην ΕΡΤ, ήταν τραγική.
Γι’ αυτό ξημεροβραδιαζόμασταν; Γι’ αυτό οι φίλοι και σύντροφοί μας κοιμόντουσαν εκεί και περιφρουρούσαν με πάθος;
Η συνέχεια ήταν χειρότερη. Η αδιαφάνεια κυριάρχησε πλήρως και η κοινωνία των «κολλητών» λειτούργησε άψογα.
Θυμάμαι τη φιέστα όπου κάλεσαν όσους θα ήθελαν να υποβάλλουν προτάσεις για εκπομπές προκειμένου να ενημερωθούν από Ταγματάρχη & Σια. Τι ωραία λόγια που ακούσαμε!
Αφελέστατα καθίσαμε, δουλέψαμε για καιρό, στύψαμε το κεφάλι μας, κατεβάσαμε ιδέες και υποβάλλαμε προτάσεις βάσει των διαδικασιών που είχαν υποδειχθεί.
Το αποτέλεσμα;
Ακόμη περιμένουμε να πάρουμε απάντηση – έστω απορριπτική.
Από τα γεγονότα και τη συνέχεια αποδείχθηκε πως όλα ήταν κανονισμένα εκ των προτέρων κι εμείς απλώς παίξαμε τον ρόλο κομπάρσων στο σόου που πιθανόν είχε εμπνευσθεί ο «πολύ» κύριος Παππάς –ένα από τα στελέχη της «αυλής» που έπαιξαν ολέθριο ρόλο σε σχέση με τα ΜΜΕ– και όχι μόνον.
Στις προτάσεις για αυτοδιαχείριση, για έλεγχο από την κοινωνία, για διαφανείς προσλήψεις, για έλεγχο της κοινωνίας, για προγράμματα που θα έδιναν ένα άλλο στίγμα, μόνο που δεν έβαλαν τα γέλια οι ιθύνοντες.
Αντιθέτως προτίμησαν τη χοντροκομμένη προπαγάνδα από άτομα που ανήκουν στο γνωστό ρεύμα του «όπου φυσάει ο άνεμος». Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε η είδηση –που προς το παρόν αποδείχθηκε υπερβολική και παραπλανητική– ότι η ΕΡΤ περνά στον έλεγχο του Άδωνη Γεωργιάδη.
Δεν μου φάνηκε καθόλου απίθανο. Είναι η λογική συνέχεια του κατήφορου. Κι όσο κι αν πιστεύω στην αναγκαιότητα ύπαρξης της Δημόσιας Τηλεόρασης και Ραδιοφώνου (εκεί γίνεται πολύ καλή δουλειά, μάλλον γιατί οι κυβερνήσεις υποτιμούν την επιρροή του), τόσο χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο για όσα νόμιζα πως θα γίνουν.
Μου ήρθε στο μυαλό ότι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου είχαν τολμήσει να τοποθετήσουν στην ΕΡΤ προσωπικότητες όπως ο Δημήτρης Χορν, ο Ροβήρος Μανθούλης, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, ο Βασίλης Βασιλικός για να μη μιλήσουμε για τον Μάνο Χατζηδάκι. Αυτό δείχνει πολλά. Να συγκρίνουμε τα ονόματα που επέλεξαν οι τελευταίες κυβερνήσεις. Ταγματάρχης και… Ζούλας.
Η ΕΡΤ από την οποία πέρασα για λίγο ως εξωτερικός συνεργάτης είναι ένας οργανισμός που έχει την υποδομή να προσφέρει κάτι εξαιρετικό ως τηλεοπτικό προϊόν. Έχει πολλούς άξιους συνεργάτες οι οποίοι δεν αξιοποιούνται στο βαθμό που θα έπρεπε, ενώ παράλληλα διαβιούν στον βιότοπό της, κάθε είδους αργόσχολοι, «συνδικαλιστές» σε εισαγωγικά, άνθρωποι που για αν κρατήσουν τη θεσούλα τους και τη μονιμότητα είναι ικανοί για όλα.
Σε αυτούς βασίστηκαν και βασίζονται οι εξουσίες. Τους λίγους μήνες που βρέθηκα στην ΕΡΤ έζησα ξεκαρδιστικές στιγμές – όταν δεν γινόμουν έξαλλος. Θυμάμαι πως ήθελα να κάνω ένα ρεπορτάζ στο Δήλεσι και για να το κάνω έπρεπε να διανυκτερεύσουμε στη Χαλκίδα, αφού έτσι προβλέπεται καθώς είναι σε άλλο νομό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν τόλμησε να τα βάλει με αυτό το καθεστώς, αλλά αυτό «αξιοποίησε». Και τώρα που ήρθε η ώρα να βρεθεί πάλι στην αντιπολίτευση γεύεται τους καρπούς της ίδιας του της πολιτικής.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατανόησε πως το «μαύρο» ήταν λάθος. Δεν τρως την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά!
Ακούγοντας τις αντιπαραθέσεις μου ήρθε στο νου ο τίτλος από το βιβλίο του Darian Leader «Υποσχέσεις που δίνουν οι εραστές όταν είναι πια αργά» (εκδόσεις Πόλις), απ’ όπου και η φράση «Δεν μ’ αγαπάς πια, πιστεύεις περισσότερο στα μάτια σου, παρά σ’ αυτά που σου λέω».
Θα έπρεπε αντί για ανούσιες αντιπαραθέσεις, να ακούγαμε κάποιο ίχνος αυτοκριτικής. Μια ανάληψη ευθυνών.
Εκτός αν πιστεύουν αυτό που γράφει και πάλι στο ίδιο βιβλίο για τους εραστές: «Ο Σκοτσέζος φιλόσοφος Χιουμ έκανε σίγουρα λάθος όταν έλεγε ότι το πρόσωπο που αθέτησε μια υπόσχεση δεν το εμπιστευόμαστε ποτέ πια. Στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό μπορεί να είναι ο αποφασιστικός παράγοντας που θα κάνει κάποιον ακαταμάχητο…»
Λέτε;
