Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Ακριβώς 80 χρόνια μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τη συνθηκολόγηση της χιτλερικής Γερμανίας, ο ναζισμός ξανάρχεται απειλητικός. Δεν εμφανίζεται όμως με την προηγούμενη μορφή του. Τώρα, φορά ευρωπαϊκό κοστούμι, είναι «νεοφιλελεύθερος» και χρησιμοποιεί άλλου είδους όπλα. Κατέκτησε την Ευρώπη με το ενιαίο νόμισμα και υπέταξε τους λαούς. Το μένος του στρέφεται πάλι κατά της Ρωσίας, επειδή αντιστέκεται και δεν υποτάσσεται. Η Γερμανία δεν ξεχνά την ήττα της από τον Κόκκινο Στρατό, τους Μπολσεβίκους, τους άθλους του Στάλινγκραντ και της Μόσχας. Η γερμανοΕυρωπαϊκή Ένωση γυρνά σήμερα την πλάτη στην ένδοξη μνήμη της ήττας του ναζισμού, και υποχρεώνει τις κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών να κάνουν το ίδιο. Όποιος δεν υπακούσει θα υποστεί κυρώσεις… Η Υπάτη Εκπρόσωπος και αντιπρόεδρος της Κομισιόν Κάγια Κάλας, απείλησε με διπλωματικές και πολιτικές κυρώσεις, για όποιον αρχηγό κράτους της Ευρωπαϊκής Ένωσης τιμήσει την παραδοσιακή επέτειο κατά του ναζισμού στη μεγάλη παρέλαση την Ημέρα της Νίκης στην Κόκκινη Πλατεία!
ΓΙΑ ΤΗ σημερινή Ρωσική Ομοσπονδία, φυσικό διάδοχο της Μεγάλης Σοβιετικής Ένωσης, η μνήμη της αντιφασιστικής νίκης αποτελεί θεμέλιο της νέας κυρίαρχης ιδεολογίας. Η νίκη των μπολσεβίκων όμως τιμάται από το σύνολο του ρωσικού λαού. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν έχει μιλήσει για τον αναγκαίο τερματισμό, μετά από έναν ολόκληρο αιώνα, του εμφυλίου πολέμου μεταξύ Λευκών και Ερυθρών κι έχει καταστήσει την 9η Μαΐου κορυφαία ημερομηνία του πολιτικού εορτολογίου, αλλά και μοχλό προβολής ανά τον κόσμο των θυσιών και του γοήτρου της Ρωσίας. Ο Ζελένσκι όμως θυσιάζει έναν λαό, για να παίξει το παιχνίδι των Βρυξελλών και να χτυπά ύπουλα τη Ρωσία, χάριν των επιδιώξεων του ΝΑΤΟ. Η προγραμματισμένη παρουσία μάλιστα στην παρέλαση της Κόκκινης Πλατείας του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ, ως πρώτου τη τάξει ξένου επισήμου, έχει μια ιδιαίτερη σημασία. Οι πολιτικοί απόγονοι του ουκρανικού δωσιλογισμού ζητούν απεγνωσμένα κι άλλη βοήθεια από Ευρωπαίους και Αμερικανούς. Κι η Μόσχα όπως και τότε αμύνεται ηρωικά κατά των σκοτεινών ολοκληρωτικών δυνάμεων.
Η Εσθονή την καταγωγή Υπάτη Εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και αντιπρόεδρος της Κομισιόν, η μαντάμ Κάγια Κάλας, έδωσε «απαγορευτικό» ως προς τη συμμετοχή ηγετών κρατών-μελών (ή υποψήφιων μελών, όπως η Σερβία του Βούτσιτς) στη μεγάλη ρωσική τελετή. Κι είχε το θράσος αυτή η κυρία να δηλώσει δημόσια πως: «Οποιαδήποτε συμμετοχή στις παρελάσεις ή τους εορτασμούς της 9ης Μαΐου στη Μόσχα, θα ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν από την ευρωπαϊκή πλευρά, δεδομένου ότι η Ρωσία διεξάγει πραγματικά έναν πόλεμο πλήρους κλίμακος στην Ευρώπη»! Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, φυσικά, δεν έχουμε καμμιά αμφιβολία ότι θα υπακούσει πειθήνια, στο «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» της μαντάμ Κάγια. Η λεγόμενη «Αριστερά» όμως τι κάνει; Βγήκε έστω να καυτηριάσει αυτή την ωμή φασιστική απαίτηση; Τίποτα! Το ΚΚΕ, επειδή στη ρωσική σημαία δεν υπάρχει τώρα το σφυροδρέπανο, δεν ανοίγει το στόμα του. Κι όλο το υπόλοιπο «τυχοδιωκτικό συμμάζεμα» Συριζαίων, πρώην και νυν, που υποδύονται ότι εκφράζουν την… «Αριστερά», αλλά πάντα μέσα στους κανόνες των Βρυξελλών, υπακούει την Κάλας! Ο Τσίπρας επίσης, που μεθοδεύει προσεκτικά την επιστροφή στην κομματική αρένα, προτίμησε να παραμείνει επί έναν μήνα στην Αμερική (ποιος επλήρωσε άραγε τα τεράστια έξοδα;) και δεν φαίνεται διατεθειμένος να υπερασπισθεί την ιστορική νίκη των αντιφασιστικών δυνάμεων, ώστε να μη δυσαρεστήσει τις Βρυξέλλες και την Ουάσιγκτον.
ΑΣ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ καλύτερα πίσω στο χρόνο, να θυμηθούμε τις τότε αντιδράσεις. ο Συνταγματάρχης του Κόκκινου Στρατού Βασιλέσκο είχε δηλώσει ότι: «Ολόκληρος ο σοβιετικός λαός, φλεγόμενος από πατριωτισμό, βοήθησε τον Κόκκινο Στρατό να δοθεί απερίσπαστος στον μεγαλύτερο πόλεμο των αιώνων». Ο γραμματέας του γαλλικού ΚΚ, ο Μωρίς Τορέζ, τις ώρες εκείνες που κρινόταν η μοίρα της ανθρωπότητας έλεγε: «Οι νίκες των δυνάμεων των εθνών μάς δίνουν το δικαίωμα να ελπίζουμε ότι το 1945 θα είναι ο χρόνος της τελικής νίκης. Οι τελευταίες μεγάλες επιτυχίες του ένδοξου Κόκκινου Στρατού άνοιξαν τον δρόμο στην τελική έφοδο για την πλέρια συντριβή της χιτλερικής Γερμανίας, για τη στρατιωτική, πολιτική και ηθική εκμηδένιση του μισητού φασισμού, για την ολοκληρωτική νίκη της δημοκρατίας…». Μετά από 80 χρόνια, διαπιστώνουμε ότι η νίκη της δημοκρατίας υπονομεύθηκε από τις δυνάμεις του διεθνούς Καπιταλισμού.
Το 1945 ο Κώστας Καραγιώργης έγραψε στον Ριζοσπάστη που τότε έβγαινε στα Τρίκαλα: «Το μίσος και η θέληση έδωσαν την πνοή στον Κόκκινο Στρατό για την μεγάλη εξόρμησή του. Το χιτλερικό φίδι άρχισε να κουλουριάζεται κάτω από τα διαδοχικά χτυπήματα…» Και συνέχιζε: «Εκείνο όμως που δεν περίμεναν οι Γερμανοί είναι ο τρόπος που έγινε η επίθεση. Μέσα στην καρδιά του βαριού χειμώνα, η σοβιετική θύελλα εξαπολύθηκε επάνω τους από πέντε μεριές. Ο Ζούκωφ, με την τρομερότερη θωρακισμένη δύναμη που είδε ποτέ ο κόσμος, τράβηξε την ευθεία του Βερολίνου. Δύο στρατιές ρίχτηκαν στην Ανατολική Πρωσία. Ο Κόνιεφ τράβηξε για την ανυπολόγιστη σε αξία Σιλεσία. Ο Ζούκωφ, έχοντας αφήσει δεκάδες χιλιόμετρα πίσω από το πολιορκημένο Πόζναν, μπήκε στη γερμανική Πομερανία, έφθασε στα 140 χιλιόμετρα από το Βερολίνο…» Τον Σεπτέμβριο του 1945, η Σοσιαλιστική Επιθεώρηση, με διευθυντή του Στρατή Σωμερίτη, έγραφε: «Ο πόλεμος του 1941-45 αποκάλυψε τον ατσάλινο σκελετό της ΕΣΣΔ και διέψευσε όλες τις ιερεμιάδες για τον κολοσσό με τα γυάλινα πόδια. Γνήσια προάσπιση της ΕΣΣΔ δεν είναι η στρουθοκαμηλική ταχτική να υπερασπίζεις το στάτους κβο των ιμπεριαλιστών…» Κι ο Γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος «Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας» Ηλίας Τσιριμώκος έγραφε το 1947 στη Σοσιαλιστική Επιθεώρηση: «Ο πόλεμος έδωσε απότομα μια τεράστια αύξηση της σημασίας της ΕΣΣΔ, που εκτινάσσεται στην κορυφή των Μεγάλων Δυνάμεων. Ο αγώνας και η νίκη της, πολλαπλασιάζουν την αίγλη της και την καθιστούν πρώτο παράγοντα της διεθνούς ζωής, στην οποία τοποθετείται σαν μια μεγάλη δύναμη, με θυσίες, τρόπαια, ακτινοβολία και το χρέος και τη θέληση να ασφαλιστεί από κάθε μελλοντικό κίνδυνο, και να ικανοποιήσει τα δικαιώματα που δίνουν στους λαούς της, ο αγώνας και οι θυσίες τους. Σ’ αυτές τις δύο βάσεις στηρίχθηκε η διπλωματική και πολιτική δραστηριότητα της ΕΣΣΔ αυτά τα χρόνια…».
ΑΚΡΙΒΩΣ το χρέος αυτό της Ρωσίας, να ασφαλιστεί από «κάθε μελλοντικό κίνδυνο», είναι που ενόχλησε την αντιπρόεδρο της Κομισιόν, τη μαντάμ Κάγια, να βγει με ναζιστικό θράσος και να απαιτήσει από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, να μην τολμήσουν να στείλουν εκπρόσωπό τους στις 9 Μαΐου στη Μόσχα για να παραστεί στη μεγάλη παρέλαση στην επέτειο της νίκης κατά του ναζισμού! Δεν το δέχεται αυτό η κυρία Κάλας επειδή ο ναζισμός φόρεσε ευρωπαϊκό κοστούμι, βάφτηκε «νεοφιλελεύθερος ευρωπαϊστής» και με καπιταλιστικές μεθόδους επιτυγχάνει εκεί όπου απέτυχαν οι χιτλερικοί πρόγονοι. Εάν στην πατρίδα μας υπήρχε πραγματικό Αριστερό κόμμα, θα έσπευδε επιδεικτικά να μεταβεί στην εκδήλωση στην Κόκκινη Πλατεία στις 9 Μαΐου, για να δώσει σήμα ότι έχει το σθένος να αντιπαραταχθεί στις σημερινές δυνάμεις του ολοκληρωτισμού.
Οι Συριζαίοι και Πασόκοι σουρεαλιστές όμως προτιμούν ταξίδια στην Αμερική και στις Βρυξέλλες, όπου ρέει γι’ αυτούς και χρήμα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα –και όχι μόνο– ο σοσιαλισμός χτυπήθηκε ύπουλα από τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Ο Μεγάλος Κόκκινος Οκτώβρης, που υψώθηκε σαν αστέρι ολόφωτο για να φωτίσει τον δρόμο του σοσιαλισμού, έσβησε εδώ και καιρό. Τι να γράψει κανείς σήμερα; «Θέλω τη στέπα για χαρτί, το Βόλγα για μελάνι» τραγουδούσε κάποτε ο Λουντέμης. Κι ο ποιητής Νίκος Λευτεριώτης έγραφε στον Ριζοσπάστη το 1918: «Χαίρε Ρωσία! Ελευτεριάς αγέρας διώχνει τη σκοτεινιά των ουρανών σου…» Αυτή η «σκοτεινιά» ξαναφάνηκε στις μέρες μας, με την… «ευρωπαϊκή προοπτική»…
