«Κάποτε θα ’ρθουν να σου πουν» ξεκινάει το τραγούδι, και συνεχίζει όπως θυμάστε. Τώρα που έρχονται εκλογές έρχονται και μας λένε διάφορα, υπόσχονται, πλασάρονται σαν ικανοί και τάχα ανιδιοτελείς εκπρόσωποι και διαχειριστές ενός άθλιου συστήματος. «Όλα θα είναι καλύτερα με εμάς, αν μας ψηφίσεις»…
«Ψέματα λένε»: Επειδή η επόμενη μέρα έχει ήδη προδιαγραφεί από το βαθύ σύστημα, από το σύνολο του συστημικού κομματικού φάσματος, ακόμα κι από αυτούς που ορκίζονται υπέρ του λαού αλλά δεν κάνουν τίποτα ουσιαστικό για να αλλάξει η κατάσταση.
«Υπερασπίσου το παιδί»: Τι μπορεί να είναι το «παιδί» στην περίπτωσή μας; Για να σκεφτούμε λίγο γι’ αυτό το «παιδί». Για την κυοφορία και τη γένεση, για τα πρώτα του βήματα, το πρώτο του κλάμα, την πρώτη του λέξη, το χαμόγελό του, το πέσιμό του, την αγωνία μας να μεγαλώσει εν υγεία και ίσως να ζήσει καλύτερα από εμάς. Το «παιδί» είναι η έγνοια για τη ζωή, την επιβίωση, την επίλυση του υπαρξιακού προβλήματος της Χώρας, του Τόπου, της Κοινωνίας, του Λαού, του Έθνους. Των νέων γενιών και των εργαζόμενων της χώρας, των οποίων τα όνειρα, οι προσδοκίες, το μέλλον συνθλίβονται. Που περιφρονητικά ποδοπατούνται και προσβλητικά παραγκωνίζονται από το ειδικό καθεστώς ημιαποικίας και μνημονίων που έχει εγκαθιδρυθεί στη χώρα εδώ και 15 χρόνια, και το οποίο υπηρετεί σύσσωμο το πολιτικό σύστημα. Ένα πολιτικό σύστημα που νοιάζεται μόνο για την αναπαραγωγή του (επί της κοινωνίας), και είναι πρόθυμο να υπηρετήσει αφεντάδες και ελίτ, διεθνείς και εγχώριες.
Το «παιδί» δείχνει την παρουσία του μετά τα Τέμπη, όπως και για το Νερό στη Θεσσαλονίκη, με την αποστροφή σε ένα πολιτικό σύστημα ψέματος και ιδιοτέλειας. Η 12χρονη απειλείται με μαχαίρι ενώ οι κατασταλτικοί μηχανισμοί φυλάνε «προσωπικότητες»! Τα funds έχουν κατοχυρωθεί θεσμικά (από κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ.) και τώρα έχουν νομιμοποιηθεί από την «τυφλή» δικαιοσύνη. Η χώρα μετατρέπεται σε «χώρο», σε «κόμβο», σε «οικόπεδο με θέα», και κάποιοι θησαυρίζουν από τη δυστυχία του πόπολου, και ειδικά της νέας γενιάς.
Το «παιδί» σήμερα δεν είναι ένα κόμμα, δεν είναι μια παράταξη, δεν είναι ένα ποσοστό, ούτε μια κυβέρνηση συνεργασίας (και δουλέματος). Είναι –γενικά μιλώντας– τα νέα εγχειρήματα που έχουμε ανάγκη, είναι το ακηδεμόνευτο, ανεξάρτητο εθνικό και κοινωνικό κίνημα που έχουμε ανάγκη. Είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι που πονάνε τον Τόπο, που αγαπάνε τον Τόπο τους και θέλουν μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτόν, θα εκφραστούν, θα αποκτήσουν φωνή. Είναι ο τρόπος που πρέπει να εφευρεθεί για να αποκτήσουν φωνή όσοι δεν έχουν, όσοι δεν εκφράζονται (και είναι οι πολλοί), όσοι έχουν ανάγκη από κάτι που να αξίζει την εμπλοκή τους, από κάτι που θα τους εμπνέει, που θα αναστηλώνει την ελπίδα, θα τους εμψυχώνει.
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα»: Το «υπερασπίσου» σήμερα σημαίνει αντίσταση και νέα συνείδηση. Σημαίνει και νέα εγχειρήματα και κινήσεις που πρέπει να δημιουργηθούν, να εφευρεθούν, να αυτοθεσμισθούν, να αποκτήσουν συνείδηση της υπόστασής τους και των στόχων τους. Επειδή η ελευθερία, η δημοκρατία, η χειραφέτηση, η ισότητα, τα δικαιώματα δεν χαρίζονται. Ούτε έρχονται με ψήφους σε αναξιόπιστους και επαγγελματίες μιας άρρωστης, σημαδεμένης πολιτικής. Τα εγχειρήματα, τα νέα εγχειρήματα θα κερδίσουν την αξιοπιστία τους με μια Πολιτική προσφοράς, με μια Πολιτική ηθική, με μια Πολιτική που να υπηρετεί τον λαό και όχι την ιδιοτέλεια και τον ωφελιμισμό.
Σκέψου τι ετοιμάζουν για την «επόμενη μέρα». Σκέψου πόσο αυτή θα είναι διαφορετική μέσα στον σημαδεμένο πολιτικό στίβο. Υπερασπίσου το «παιδί», την «επόμενη μέρα» και κάθε μέρα, σε όλα τα πεδία. Αντίσταση και νέα συνείδηση! Για μια άλλη πνευματικότητα!
