Πάμε, λοιπόν : H ευτραφής κυρία μπαίνει με δυσκολία. «Για πού πάμε»; ρωτάω. «Στο Κουκάκι παρακαλώ». Εγώ, μετά από πολλές αλλαγές στο κουμπάκι του ραδιοφώνου, έχω σταματήσει σε απαγγελία ποιημάτων από τον Ελύτη!
Η κυρία, αφού με παρατηρεί περίεργα με ρωτάει: «Τι ακούτε κύριε ταξιτζή»; «Μελοποιημένη ποίηση» λέω εγώ. «Απαγγέλει ο Ελύτης. «Μπράβο» λέει με έκπληξη. Νομίζω θα σκέφτηκε: «Πάει χάλασε ο κόσμος. Ακούς εκεί να ακούει ο ταξιτζής ποίηση». Εγώ, με κρυφό καμάρι που τη βλέπω να εκπλήσσεται ευχάριστα, λέω : «Αφού οι πολιτικοί και οι ποιητές δεν άλλαξαν τη χώρα, μήπως πρέπει να επέμβουν οι ταξιτζήδες»; Kαι την βλέπω να λύνεται στα γέλια. «Καλό βράδυ, κύριε ταξιτζή». «Να ‘στε καλά, ευχαριστώ».
Πάμε τώρα στην ποίηση που σας έταξα. Αφιερωμένη, στους λαούς που αντιστέκονται στους δυνάστες τους.
Η Ειρήνη στην Αιωνιότητα
Σσσς, σιωπή, βλέπω τον ήλιο να βγαίνει.
Να ρίχνει τις χρυσές αχτίδες του
στις πατημασιές αυτών των ταπεινών
που πέρασαν πριν από εμάς από την ζωή.
Βλέπω την άνοιξη να διαβαίνει πάλι.
Άρα μπορώ να διαβώ, μπορώ και ’γω!
Άνθρωπε, το μόνο που μπορείς να κάνεις, την κιβωτό,
Την κιβωτό του μέλλοντος, να περάσεις την ζωή,
την ειρήνη, στην αιωνιότητα.
Σσσς, σιωπή, άκου το μικρό σκαπανέα της γης
πως κτυπάει τον κασμά, το φτυάρι, το πριόνι.
Άκου τα ποτάμια, τα δέντρα, την ζωή.
Τα ζώα, τον άνθρωπο, την ελπίδα, τον έρωτα.
Άκου την μπάρα που κλείνει η κιβωτός,
και φεύγει να ταξιδέψει στους αιώνες,
Μακριά από τον όλεθρο, την αντάρα, την καταστροφή!
Τότε μόνο τότε, άνθρωπε,
θα περάσει η ζωή, η ειρήνη, στην αιωνιότητα!
Μεγάλη υπόθεση η ειρήνη για να τη χειριστούν οι ανίκανοι του κόσμου. Εμπρός, οι ικανοί. Πάρτε τη στα χέρια σας, είναι δική σας υπόθεση!
ΕΜΠΡΟΣ
(Γιάννης-Στρατής-Αποστόλου)
