Με ηθελημένες ψευδαισθήσεις σχετικά με τη στάση των «δυτικών συμμάχων», ούτε η πιθανότητα μιας επιθετικής κίνησης της Τουρκίας αποφεύγεται, ούτε το ενδεχόμενο οδυνηρής συρρίκνωσης κυριαρχικών δικαιωμάτων –ακόμα και εδαφικής ακεραιότητας– εξασφαλίζεται.
Αυτές οι δύο πλευρές, υποχωρητικότητα απέναντι στην Τουρκίας και σκόπιμες ψευδαισθήσεις σχετικά με τη στάση των «συμμάχων», έχουν αναχθεί στο μοναδικό δόγμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης και ολόκληρου του πολιτικού συστήματος.
Ο επίσημος πολιτικός κόσμος εμφανίζεται το τελευταίο διάστημα δήθεν ανήσυχος για τη σημαντική αύξηση της έντασης στο Αιγαίο και την πιθανότητα ενός θερμού καλοκαιριού με αφορμή την τουρκική απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου. Δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι αποδίδουν την ένταση στα οικονομικά αδιέξοδα του Ερντογάν και την υποτιθέμενη διπλωματική του απομόνωση σε προεκλογική περίοδο. Όλοι αυτοί «κατάπιαν τη γλώσσα τους» με τις δηλώσεις Κιλιντσάρογλου, των «φιλοδυτικών» Κεμαλιστών, που υποσχέθηκαν στήριξη στον Ερντογάν αν επιχειρήσει κατάληψη ή αποκλεισμό ελληνικού νησιού. Και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς όσο, εξίσου σκόπιμα, αγνοείται ότι ο τουρκικός επεκτατισμός, σε βάρος όλων των λαών της περιοχής, αποτελεί κοινό θεμέλιο λίθο όλων των πτερύγων του επίσημου πολιτικού κόσμου της Τουρκίας.
Οι σημερινές «ανησυχίες» της πολιτικής ελίτ των Αθηνών αποσκοπούν αποκλειστικά στο να συγκαλυφθούν τα αποτελέσματα της υιοθέτησης της λογικής της υποχωρητικότητας έναντι της Τουρκίας με την αναγνώριση «μαξιμαλιστικών βλέψεων» και η χρεοκοπία της μυστικής διπλωματίας του πρωθυπουργού και συνολικά της ελληνικής διπλωματίας. Εξίσου σημαντικό να συσκοτισθεί η ανοχή της Δύσης, αν όχι το πράσινο φως, έναντι των τουρκικών διεκδικήσεων με στόχο τη συγκράτηση της Άγκυρας στη δυτική συμμαχία.
Επικίνδυνες ψευδαισθήσεις
Έναντι των ορατών κινδύνων η πολιτική ελίτ στην Ελλάδα πανηγυρίζει για τη στήριξη της δυτικής συμμαχίας έναντι των τουρκικών προκλήσεων. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να μεταδίδονται οι διεθνείς «αντιδράσεις» στις επιθετικές κλιμακώσεις της Τουρκίας μόνο κατά το μέρος που βολεύει. Έτσι, από τις δηλώσεις του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ προβλήθηκε μόνο το «η κυριαρχία της Ελλάδας δεν αμφισβητείται» και πέρασε στα ψιλά η μόνιμη αμερικάνικη παραίνεση που «ενθαρρύνει τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους Ελλάδα και Τουρκία να συνεργαστούν για τη διατήρηση της ειρήνης και της ασφάλειας στην περιοχή και για την επίλυση των διαφορών με διπλωματικό τρόπο», με την επισήμανση ότι «η Ελλάδα και η Τουρκία είναι και οι δύο ισχυροί εταίροι και σύμμαχοι κλειδί των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ».
Αντίστοιχα επιλεκτική ήταν η παρουσίαση των δηλώσεων της Γερμανίας αλλά και των αξιωματούχων της Ε.Ε. Όλες οι πλευρές «καταδικάζουν» με τις δηλώσεις τους τις απειλές της Τουρκίας αλλά ταυτόχρονα τις ακυρώνουν, συνιστώντας «διάλογο» με αντικείμενο παραχωρήσεις εδαφικής κυριαρχίας και δικαιωμάτων για εξευμενισμό της Τουρκίας. Άλλοτε για τη συνοχή του ΝΑΤΟ κι άλλοτε για την εξυπηρέτηση των σχεδιασμών της Ε.Ε. Παράλληλα, Ουάσιγκτον, Λονδίνο, Βερολίνο και Βρυξέλλες αδιαφορούν παγερά για το τουρκικό αίτημα αποστρατιωτικοποίησης των απειλούμενων νησιών του Αιγαίου και πιέζουν ασφυκτικά την Αθήνα πετυχαίνοντας τη μεταφορά κρίσιμων αμυντικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία.
Εκεί ακριβώς βρίσκεται και η μεγάλη παγίδα που έχει ηθελημένα αποδεχθεί η ελληνική πλευρά. Όπως τώρα που για τη συνοχή της δυτικής συμμαχίας πιέζεται να αποδεχθεί έναν διάλογο με τουρκικές προδιαγραφές, αντίστοιχα, κατά ή μετά από μια στρατιωτική κλιμάκωση, θα πιεστεί να αποδεχθεί τετελεσμένα και υποχωρήσεις για τη συνοχή του ΝΑΤΟ. Μάλιστα, τα μελλοντικά «επιχειρήματα» των συμμάχων έχει φροντίσει να ενδυναμώσει προκαταβολικά η ελληνική πολιτική ελίτ.
