Δεν πρέπει να είναι καθόλου δυσαρεστημένοι οι κυβερνήτες στις Βρυξέλες, στην Αθήνα, παντού στην Ε.Ε., για το πώς χειρίζονται τον κόσμο στη διάρκεια της πανδημίας. Έχουν σημειώσει υψηλές επιδόσεις στον έλεγχο του πληθυσμού, συνάντησαν μικρές αντιστάσεις, όλα ως τώρα πάνε ρολόι. Ένας άγνωστος, ανώνυμος σύγχρονος Σιμωνίδης συνόψισε επιγραμματικά, όπως ο αρχαίος πρόγονος, την κατάσταση, γράφοντας σε μια γέφυρα στον Ταύρο: «Δεν είναι δημόσια υγεία. Είναι άσκηση Δημόσιας Τάξης». Και λίγα λέει.
Υπάρχει η βλακεία της άρνησης της πραγματικότητας του τύπου «δεν υπάρχει ιός, δεν υπάρχει κίνδυνος». Και υπάρχουν τα πομπώδη ότι οι ιθύνοντες φροντίζουν για την υγεία των ανθρώπων αλλά στην πράξη αντικαθιστούν την ιατρική με πολιτικές αποφάσεις. Οι Βρυξέλλες π.χ. απαγορεύουν την αγορά-χρήση εμβολίων που τουλάχιστον δεν είναι θανατηφόρα, ρώσικα και κινέζικα εμβόλια, με κριτήρια αποκλειστικώς πολιτικά. Οι εθνικές κυβερνήσεις υποτάσσονται. Ταυτόχρονα απειλούν ότι θα κάνουν τον εμβολιασμό υποχρεωτικό λέγοντας ότι φορέας της σωτηρίας είναι ο «Άγγλος τουρίστας» και αφήνοντας τους ιθαγενείς σε ρόλο Ιφιγένειας. Ταυτόχρονα τα ΜΜΕ παραθέτουν καθημερινά «Δελτίο Θανάτου», στο στιλ «να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω λάδι», ο συνδυασμός «ξενοδοχεία και φέρετρα», σύμβολο της μοντέρνας Ανάπτυξης. Και ο τζόγος, για να μην το ξεχάσω.
Η πανδημία, η Κίνα και η Λε Πεν
Στον δυτικό κόσμο δεν ασχολούνται με το τι έκαναν οι Κινέζοι και έχουν ελέγξει τον κορωνοϊό, αλλά ψάχνουν(;) ακόμα ποιος κατασκεύασε και πώς διαδόθηκε ο ιός. Ανέθεσαν, λέει, στις μυστικές υπηρεσίες να βρουν τον ένοχο, προφανώς για λόγους αδέκαστης αντικειμενικότητας. Η ικανότητά τους ελέγχεται δεδομένου ότι η πανδημία έχει πια παλιώσει, έχει υποδειχθεί (αλλά όχι αποδειχθεί) ως υποτιθέμενος «τόπος του εγκλήματος» το Ουχάν στην Κίνα, αλλά για μυστηριώδεις λόγους το έγκλημα παραμένει αναπόδεικτο. Τέλος πάντων όχι αποδείξιμο για την κοινή γνώμη για την οποία γίνεται όλη η φασαρία.
Το πρόβλημα δεν είναι να πειστούν οι αιωνίως πεπεισμένοι ότι όσα συμβαίνουν εκτός δύσης είναι εξ ορισμού έργο του διαβόλου. Πρέπει να πειστεί ο σωρός των υπολοίπων, η ακαθόριστη μάζα, η μη ελεγχόμενη, των ανέντακτων, όσων τον παλιό καλό καιρό πειθαρχούσαν στα τόσο φρόνιμα ΚΚ, που οι άφρονες αλαζόνες τα κατάστρεψαν, και πανηγύριζαν ότι είναι νικητές και τροπαιούχοι, οι ανόητοι. Και τώρα οι διάφοροι ρέμπελοι μαζί με τους πρώην «κομμουνιστές» βοσκάνε ανεξέλεγκτοι και γυρεύουν τσοπάνο, πότε την «καλή νοικοκυρά» ονομαστή «Λε Πεν με το χαμόγελο» σαν πανδοχέας του παλιού καλού καιρού, «ανοίξαμε και σας περιμένουμε», πότε από δω πότε από ’κει, αναρχοτέτοιοι και αναρχοδείνα, τρέχα να τους μαζέψεις να ξαναμπούνε στο μαντρί. Αλλά ό,τι έγινε δεν ξεγίνεται, να δούμε τι θα ξημερώσει. Και το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι από τη σάπια ΕΣΣΔ ξεφύτρωσε ο «δολοφόνος» Πούτιν, σαν παγωμένη αρκούδα, δεν τον νοιάζει, λέει, πώς θα τον φωνάζουν, αυτός εκπροσωπεί τον ρωσικό λαό κι ας πάνε να λένε.
Ο Μπάιντεν για να κυβερνήσει, προεκλογικά έλεγε να με φωνάζετε Μπαϊντενόπουλο και μετεκλογικά μεταμορφώθηκε, σεμνά και ταπεινά, σε Μπαϊντένογλου. Η δολιότητα είναι στη φαρέτρα της κάθε εξουσίας αλλά απέναντι σε περίπου ισότιμους
Συναντήθηκαν Μπάιντεν-Πούτιν και «τα ποιος πιστεύει τα ΜΜΕ» τούς αφιέρωσαν το «τέταρτο δημοσιότητας» που δικαιούνται κι έξω απ’ την πόρτα, για να περάσουν στα αγαπημένα σημαντικά, τα φουστάνια της εκείνης, τα παπούτσια της άλλης, η μόδα φέρνει χρήμα, κινεί τον κόσμο, οι τσάντες άμα είναι Louis Vuitton κάνουν τον Αρνό πολύ-δισεκατομμυριούχο, συγκροτούν μια ιθύνουσα τάξη, ίσως όχι τόσο σοφή αλλά καλοντυμένη. Μπάιντεν και Πούτιν τι συγκροτούν; Πόσο συγκινούν τη νωθρή, βραδυκίνητη μάζα της «σιωπηλής πλειοψηφίας; Εντάξει, ο Πούτιν είναι φονιάς, ελέγχει τη συμμορία του, έστω απαίσιος, αλλά αποσπά την προσοχή. Ο άλλος, για να κυβερνήσει, προεκλογικά έλεγε να με φωνάζετε Μπαϊντενόπουλο και μετεκλογικά μεταμορφώθηκε, σεμνά και ταπεινά, σε Μπαϊντένογλου. Ο Ιανός είχε δυο πρόσωπα αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι ήταν ο υπερδύναμος των θεών. Η δολιότητα είναι στη φαρέτρα της κάθε εξουσίας αλλά απέναντι σε περίπου ισότιμους. Άμα μια υπερδύναμη κολακεύει κατώτερους, όπως η Ελλάδα και η Τουρκία, αποκαλύπτει τον ξεπεσμό της, γίνεται «χλεύη των ηττημένων», όπως έλεγε ο Γ. Παπανδρέου, επονομαζόμενος και «Γέρος της Δημοκρατίας».
Η διεθνής του κορωνοϊού
Στη δύση βρήκε την ευκαιρία να δείξει πυγμή μια «διεθνής του κορωνοϊού», υπεργίγαντες παραγωγής φαρμάκων, (συνήθως αποτελεσματικών), διαπλεκόμενοι πολιτικοί, ένα ολόκληρο κύκλωμα ανθρώπων, βιομηχανίας και κερδοφόρας επιστήμης, όπλο τους η φιλανθρωπία, όργανο διείσδυσης-ελέγχου.
Ο κορωνοϊός έδωσε ευκαιρία στο κύκλωμα να ελέγξει τα έρμαια, μεγάλα πλήθη, μετά την καταστροφή των «σοσιαλιστικών» χωρών και την αυξανόμενη αναξιοπιστία των ηγεσιών στην ανατολική και δυτική Ευρώπη. Με εργαλείο τον φόβο τα έχουν καταφέρει ικανοποιητικά. Παρά τις κατάφωρες αντιφάσεις, την αδιάντροπη παραβίαση κάθε λογικής και κάθε ιατρικής δεοντολογίας, επιμένουν, τρομοκρατούν και θέλουν να επιβάλουν, σε όλη την «πολιτισμένη Ευρώπη»(!) εμβολιασμούς, με ή χωρίς μάσκα, ανάλογα με τις αντιδράσεις του κόσμου, με δικαστικές (!) αποφάσεις και όχι ιατρικές, δεδομένου ότι δεν έχει υπάρξει ικανοποιητικός χρόνος δοκιμών και ελέγχου. Προσκρούουν σε φοβική, μαζική άρνηση εμβολιασμού καθώς η Ε.Ε. επιλέγει με πολιτικά (και οικονομικά…) κριτήρια τα εμβόλια. Φταίει, λένε, για όλα «ο Μπιλ» (Γκέιτζ), ο μη αποδιοπομπαίος, που θέλει να μειωθεί ο πληθυσμός. Θεωρητικά δεν μπορούμε να ζήσουμε άλλο με αυτόν τον τρόπο. Η Κίνα ενθαρρύνει τρίτο παιδί. Κι ακαρτέρει, κι ακαρτέρει.
