Οι λέξεις «θερμό επεισόδιο» μαγνητίζουν. Οι αυθαίρετες τουρκικές αξιώσεις προκαλούν πλέον μάλλον θυμηδία παρά ανησυχία στον κόσμο με τη συνεχή επανάληψή τους. Ωστόσο λόγος ανησυχίας είναι ότι ούτε η όποια πατριωτική Δεξιά ούτε οι ανεξάρτητοι μεμονωμένοι της πατριωτικής Αριστεράς, λένε την ωμή αλήθεια.
ΠΡΩΤΟΝ: Η Τουρκία μπορεί να αποκτήσει όσα επιδιώκει μόνο με επιθετικό πόλεμο. Όχι επειδή είναι φιλοπόλεμη. Αλλά επειδή όσα διεκδικεί η Τουρκία ανήκουν ήδη σε κάποιο άλλο κράτος, κατοχυρωμένα από διεθνείς συνθήκες. Για την ώρα η Τουρκία ούτε στη Συρία, όπου απαιτεί κατοχή εδαφικής λωρίδας, ούτε στην Ελλάδα (Αιγαίο, Θράκη) ή στην Κύπρο (ορυκτός πλούτος) έχει καταφέρει κάτι απτό και μη αντιστρεπτό. Η κατάληψη της Κύπρου οφείλεται στον αμερικανικό παράγοντα και στην προδοσία της Χούντας, όχι σε αυτόβουλη πολιτική τουρκική απόφαση. Αν κάποιες πολιτικές δυνάμεις θέσουν ωμά και απερίφραστα ότι η Τουρκία ετοιμάζει πόλεμο γιατί μόνο με πόλεμο μπορεί να υλοποιήσει τις αξιώσεις της τότε μπορεί, ίσως, οι ελίτ να υποχρεωθούν να σταματήσουν την πολιτική κατευνασμού του θηρίου.
Δεύτερον: Η Τουρκία κινείται επιδέξια μεταξύ Ανατολής και Δύσης, όπως της επιτρέπει η γεωγραφική της θέση. Η Τουρκία ήταν γνωστή ως ο «επιτήδειος ουδέτερος». Αλλά έτσι ή αλλιώς παραμένει χώρα εξαρτημένη. Η τύχη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αποφασίστηκε από τις δυτικές δυνάμεις. Η τύχη της Τουρκίας εξαρτάται σήμερα από τις ΗΠΑ και τη Ρωσία. Αν ξαφνικά συμφωνήσουν να γίνει κουρδικό κράτος η Τουρκία θα τεμαχιστεί. Το θερμό επεισόδιο καιροφυλακτεί επειδή τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) απλώς αναβάλλουν τις τουρκικές αξιώσεις.
Η διαμάχη Τουρκίας-ΗΠΑ για τους S400 δεν είναι τεχνικό θέμα, ότι θα διαρρεύσουν απόρρητες πληροφορίες προς τη Ρωσία, ενώ οι Ρώσοι δεν φοβούνται διαρροή μυστικών των S400 στις ΗΠΑ… Το επίμαχο είναι αν η Τουρκία θα είναι αυτεξούσιο κράτος και αν θα είναι το κατ’ εξοχήν όργανο ανάσχεσης της Ρωσίας. Οι ανιστόρητοι παπαγαλίζουν ότι η ανάσχεση ήταν μεταπολεμική εφεύρεση των ΗΠΑ ενώ ακριβώς αυτό έκαναν οι Άγγλοι από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Οι ΗΠΑ επιχείρησαν στρατηγική ρήξη, ιστορικής διάστασης, αλλά απότυχαν. Η ανατροπή Ερντογάν θα ήταν η άμεσα ορατή αλλά και πιο ασήμαντη πλευρά του αμερικανικού πραξικοπήματος. Η επιτυχία του πραξικοπήματος δημιουργούσε τις προϋποθέσεις τεμαχισμού μιας τεράστιας συνεχούς γεωγραφικής και πολιτικής ενότητας 1700 ετών, της Μικράς Ασίας, (από τη Βυζαντινή στην Οθωμανική Αυτοκρατορία) και δημιουργίας δυο (ή και περισσότερων…) αποδυναμωμένων, ελεγχόμενων και ανταγωνιστικών κρατών, του πετσοκομμένου Τουρκικού και του Κουρδικού. Η αποτυχία των ΗΠΑ ήταν προφανώς εις βάρος μας. Η επιτυχία τους θα είχε, λογικά, και τις ευλογίες του Πούτιν. Ούτε η Ρωσία θέλει μια ισχυρή Τουρκία. Επειδή είναι περισσότερο πιθανό να ψάξει στο Ιράν για να αντισταθμίζει το καταθλιπτικό βάρος της Ρωσίας. Και επειδή περισσότερα κράτη σημαίνει αυξημένες πιθανότητες συμμαχίας της Ρωσίας με κάποιο εξ αυτών.
Η ελληνική ελίτ της χώρας πιστεύει ότι όπως έδωσε το Μακεδονικό έτσι θα παραδώσει και τη Θράκη/Αιγαίο. Αλλά είναι άγνωστες οι προθέσεις (και οι ικανότητες) της επερχόμενης κυβέρνησης. Βεβαίως είναι ασήμαντο συμβάν για την ελληνική ελίτ αν η επόμενη κυβέρνηση και όποια άλλη θυσιαστεί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βωμό των ξένων συμφερόντων που διαιωνίζουν την εξουσία της
Ο ΤΡΑΜΠ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ πρωτοβουλίες για να αντιστρέψει το κλίμα παρακμής και οπισθοχώρησης των ΗΠΑ. Προϋπόθεση νικηφόρας κατάληξης, έστω προσωρινής, για τις ΗΠΑ έναντι Ρωσίας/Κίνας είναι: α) ο απόλυτος έλεγχος της Ευρώπης (ΕΕ), και β) ο αδιαφιλονίκητος προσεταιρισμός της Τουρκίας εξοστρακίζοντας τη Ρωσία. Η Ε.Ε. είναι προτεκτοράτο της Αμερικής, κατά Μπρζεζίνσκι. Με την Τουρκία το παλεύουν αλλά δεν έχουν πολλά ισχυρά ατού. Η «θεωρία» ότι οι ΗΠΑ δελεάζουν την Τουρκία με ανταλλάγματα στο Αιγαίο και στην Κύπρο είναι βάσιμη. Αλλά δεν είναι επαρκής. Διότι η Τουρκία κερδίζει μεν, επειδή αδρανούμε, επιρροή σε Θράκη και Αιγαίο αλλά μόνο με πόλεμο μπορεί να αποκτήσει κατοχή. Είτε με νίκη είτε με ήττα της όποιας πλευράς, με πόλεμο ανοίγουν πληγές αστάθειας και απώλειας ελέγχου με άγνωστη προοπτική. Οι ΗΠΑ δεν έχουν καταλήξει ότι έχουν χάσει το παιχνίδι αποκλειστικής επαναφοράς της Τουρκίας στο δυτικό στρατόπεδο. Και είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι στην προσεχή συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν θα δοθεί τελική απάντηση στη διαμάχη με αφορμή τους S400. Οι κυρώσεις δεν έχουν υποχρεώσει κανέναν ως τώρα να υποχωρήσει. Αεροπλάνα πουλάνε κι άλλοι. Και η εκδίωξη από το ΝΑΤΟ της Τουρκίας θα ήταν το μεγαλύτερο δώρο στη Ρωσία, αδιανόητο. Η διελκυστίνδα θα συνεχιστεί.
Ο Ερντογάν χρειάστηκε 16 χρόνια για να αποκτήσει τον έλεγχο των τυπικών, δημόσιων, και κυρίως των αφανών μηχανισμών (βαθύ κράτος) για να ελέγχει την εξουσία. Κατηγορήθηκε για παραβίαση της δημοκρατίας, δικαίως ασφαλώς. Πέραν αυτού, όμως, οι εκτός Τουρκίας, μπορούν να αντλήσουν συμπεράσματα για τις προϋποθέσεις και τον χρόνο που χρειάζεται ώστε να συγκροτηθούν οι μηχανισμοί αντίστασης σε ξένες παρεμβολές ή σε εσωτερικές δολιοφθορές. Χωρίς τέτοιους μηχανισμούς η επιλογή ηρωικών πράξεων, π.χ. έξοδος από το ΝΑΤΟ, μπορεί να ηχούν ευχάριστα στα αφτιά αλλά οδηγούν αναπόφευκτα σε ήττα και καταδικάζουν τον κόσμο και τη χώρα σε μακρόχρονα κάτεργα.
Η ελληνική ελίτ της χώρας πιστεύει ότι όπως έδωσε το Μακεδονικό έτσι θα παραδώσει και τη Θράκη/Αιγαίο, όπως ομολόγησαν στελέχη του απερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ πριν καταλάβουν ότι πάνε στον χαμό τους. Αλλά είναι άγνωστες οι προθέσεις (και οι ικανότητες) της επερχόμενης κυβέρνησης. Βεβαίως είναι ασήμαντο συμβάν για την ελληνική ελίτ αν η επόμενη κυβέρνηση και όποια άλλη θυσιαστεί, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, στο βωμό των ξένων συμφερόντων που διαιωνίζουν την εξουσία της.
