Αυτό τον καιρό, μεγάλες συζητήσεις γίνονται και πολλές αντιπαλότητες αναπτύσσονται ανάμεσα στους ιππότες της Αριστεράς που αναζητούν το Θείο Δισκοπότηρο της πολιτικής «γραμμής», μπροστά στην μάχη των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών.
Μάταιος κόπος. Η αλλαγή των σχέσεων της Αριστεράς με την κοινωνία δεν θα κριθεί από την όποια πολιτική γραμμή επιλεχθεί για αυτή τη μάχη.
Μάταιος κόπος. Η αλλαγή των σχέσεων της Αριστεράς με την κοινωνία δεν θα κριθεί από την όποια πολιτική γραμμή επιλεχθεί για αυτή τη μάχη.
Όσες λίστες με αιτήματα και στόχους και αν βάλουμε, όσες αντί Ε.Ε. και αντικαπιταλιστικές κορώνες και να βγάλουμε, δεν θα αλλάξει η κατάσταση. Το πρόβλημα της Αριστεράς είναι άλλης τάξης και δεν μπορεί να λυθεί με την «ευκαιρία» των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών. Η Αριστερά είχε και άλλες «ευκαιρίες» και θα συνεχίζει να τις έχει.
Πρώτα απ’ όλα έχει χάσει την τιμή της. Και δεν την έχασε σε κάποια άτυχη στιγμή, ούτε μπορεί να την αποκαταστήσει με την πρώτη ευκαιρία που θα βρει μπροστά της. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά. Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα; Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία. Στη χώρα μας τα «θα» πεθάναν μαζί με τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 81…
Η «σπορά» των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο. Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν. Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.
Πώς να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ όταν βλέπουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και απολύει εργαζόμενους από τις κομματικές επιχειρήσεις;
Πώς να εμπιστευτούν ένα πολιτικό μηχανισμό, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζεται ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», όταν μετά από δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που κατοχυρώνει το αστικό κράτος για το τελευταίο μέλος ενός σωματείου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων.
Τη χαμένη τιμή της Αριστεράς επανέφερε στο προσκήνιο ο Juan Manuel Sanchez Gordillo, ο δήμαρχος της αυτόνομης κοινότητας την Μαριναλέντα, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Και, δυστυχώς, η Αριστερά στον τόπο μας, σε κανένα κοινωνικό χώρο, δεν έχει καταγράψει ανάλογα παραδείγματα που να αποδεικνύουν ότι οι διακηρύξεις της δεν είναι μόνον «παραμύθια» για μικρά παιδιά…
Ποια είναι τα οράματα της Αριστεράς; Ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν εμπνέει τους φτωχούς και καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, γιατί δεν είναι διακριτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Αυτό το όραμα έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να εμπνέει τους εργαζόμενους. Εμπνέει ακόμα μόνον τους οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού που ονειρεύονται ότι με παρόμοια συγκεντρωτικά μοντέλα κρατικής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, μπορούν να βάλουν «τάξη» στην καπιταλιστική «αναρχία»…
Δυστυχώς, όμως, το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι. Ο «ΑΝΤΙκαπιταλισμός» και ο «ΑΝΤΙευρωπαϊσμός» δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά.
Ούτε, βεβαίως, τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του.
Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε -ως πολιτικά υποκείμενα που αναφερόμαστε στην Αριστερά- κάτω από το βάρος αυτών των διαπιστώσεων. Η πολιτική μας πρακτική, αν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της αυτά τα δεδομένα, εύκολα μπορεί να μας καταγράψει στα μάτια του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά, στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικούς, στην χειρότεροι ως γελοίους. Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ό,τι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά.
Πρώτα απ’ όλα έχει χάσει την τιμή της. Και δεν την έχασε σε κάποια άτυχη στιγμή, ούτε μπορεί να την αποκαταστήσει με την πρώτη ευκαιρία που θα βρει μπροστά της. Ο κόσμος δεν εμπιστεύεται την Αριστερά. Για να την εμπιστευτεί, θα πρέπει αποδείξει ότι είναι διαφορετική από τους πολιτικούς αντιπάλους της. Μπορεί όμως αυτό να γίνει εδώ και τώρα; Είναι σίγουρο ότι για να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου της εργασίας δεν αρκεί να ισχυρίζεται ότι θα διαχειριστεί τα κοινά με διαφορετικό τρόπο, όταν θα καταλάβει την εξουσία. Στη χώρα μας τα «θα» πεθάναν μαζί με τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ του 81…
Η «σπορά» των οραμάτων και των διακηρύξεων της γίνεται σε τούτο τον κόσμο. Και εδώ θα πρέπει να φυτρώσουν. Αλλιώς θα παραμείνουν λόγια που τα παίρνει και τα σκορπά ο αέρας.
Πώς να εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι το ΚΚΕ όταν βλέπουν ότι σε περίοδο οικονομικής κρίσης λειτουργεί με τους ίδιους κανόνες που λειτουργούν οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις και απολύει εργαζόμενους από τις κομματικές επιχειρήσεις;
Πώς να εμπιστευτούν ένα πολιτικό μηχανισμό, όπως τον ΣΥΡΙΖΑ που ισχυρίζεται ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», όταν μετά από δέκα χρόνια από την ίδρυσή του, δεν μπορεί να λειτουργήσει με τις στοιχειώδεις δημοκρατικές αρχές που κατοχυρώνει το αστικό κράτος για το τελευταίο μέλος ενός σωματείου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων.
Τη χαμένη τιμή της Αριστεράς επανέφερε στο προσκήνιο ο Juan Manuel Sanchez Gordillo, ο δήμαρχος της αυτόνομης κοινότητας την Μαριναλέντα, που βρίσκεται αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Και, δυστυχώς, η Αριστερά στον τόπο μας, σε κανένα κοινωνικό χώρο, δεν έχει καταγράψει ανάλογα παραδείγματα που να αποδεικνύουν ότι οι διακηρύξεις της δεν είναι μόνον «παραμύθια» για μικρά παιδιά…
Ποια είναι τα οράματα της Αριστεράς; Ο σοσιαλισμός που επαγγέλλεται δεν εμπνέει τους φτωχούς και καταπιεσμένους τούτου του κόσμου, γιατί δεν είναι διακριτός από τον υπαρκτό σοσιαλισμό του προηγούμενου αιώνα. Αυτό το όραμα έχει ιστορικά χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να εμπνέει τους εργαζόμενους. Εμπνέει ακόμα μόνον τους οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού που ονειρεύονται ότι με παρόμοια συγκεντρωτικά μοντέλα κρατικής διαχείρισης της οικονομίας και της κοινωνίας, μπορούν να βάλουν «τάξη» στην καπιταλιστική «αναρχία»…
Δυστυχώς, όμως, το όραμα που λείπει από την Αριστερά, δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τα διάφορα αντι, αντι αντι. Ο «ΑΝΤΙκαπιταλισμός» και ο «ΑΝΤΙευρωπαϊσμός» δεν μπορούν ούτε να συγκροτήσουν, ούτε να υποκαταστήσουν το θετικό όραμα που λείπει από την Αριστερά.
Ούτε, βεβαίως, τα εθνικοπατριωτικά δάνεια από τον αστισμό μπορούν να αναπληρώσουν την έλλειψη του.
Θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε -ως πολιτικά υποκείμενα που αναφερόμαστε στην Αριστερά- κάτω από το βάρος αυτών των διαπιστώσεων. Η πολιτική μας πρακτική, αν δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της αυτά τα δεδομένα, εύκολα μπορεί να μας καταγράψει στα μάτια του κόσμου που επιμένει ακόμα αριστερά, στην καλύτερη περίπτωση ως γραφικούς, στην χειρότεροι ως γελοίους. Και αυτόν τον κόσμο δεν πρέπει να τον υποτιμάμε: είναι ό,τι το καλύτερο έχει σήμερα η Αριστερά.
Γιώργος Καλαντζόπουλος
Σχόλια
