Του Σωκράτη Μαντζουράνη
Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως όταν θα διαβάζετε -όσοι το αντέχετε ακόμα- τούτες τις γραμμές, το θέμα «μομφή του ΣΥΡΙΖΑ» θα σας είναι κάτι μακρινό, κάτι που ελάχιστα μας άφησε, όπως π.χ. την απορία της καλής συντρόφισσας Ζωής για το ρόλο των Νέων.
Απορία που θα της λυνόταν, εάν ρωτούσε τον πατέρα της.
Τότε γιατί σας απασχολώ με κάτι που ξεχάστηκε ήδη;
«Εντάξει βρε αδερφέ, δεν μας βγήκε ακριβώς, δεν πήγαμε κι άσχημα όμως, έγινε και το σχετικό τζέρτζελο, πάμε γι’ άλλα τώρα», μου είπε κάποιο στέλεχος μας.
Αυτός είναι ο λόγος που θα σας ζαλίσω και σήμερα.
Αυτή η λογική της «πολιτικής ζαριάς», της εφήμερης πολιτικής στόχευσης, της επικοινωνιακής προσέγγισης μιας πολύπλοκης πολιτικά και κοινωνικά πραγματικότητας.
Αυτή η μαγκιά της βουλησιαρχίας μας, που θέλουμε ντε και καλά να τη κάνουμε βούληση της «κοινωνίας μας».
Ειλικρινά αναρωτιέμαι ποιος πολιτικός εγκέφαλος αποφάσισε και κυρίως ποιος «σκηνοθέτησε», τούτη την κοινοβουλευτική πρωτοβουλία.
Επιλέχτηκε -όπως και από όποιους επιλέχτηκε- ένα σύνηθες κοινοβουλευτικό «όπλο» και αφού το κάναμε «κορυφαίο», προσδιορίσαμε και την πολιτική του στόχευση.
Να παρουσιαστεί, επιτέλους, στη Βουλή ο Σαμαράς, να στριμωχτούν ΔΗΜΑΡ και ΚΚΕ, να αποκαλυφθεί ο Βενιζέλος, να τοποθετηθεί επί της ουσίας η συγκυβέρνηση για τα σοβαρά πολιτικά ζητήματα της χώρας, να βάλουμε εμείς -η Αριστερά- την πολιτική ατζέντα.
«Τουλάχιστον να δούμε αν προτιμούν την υποκρισία από τον αυτοσεβασμό», δηλώνει «Στο Κόκκινο» ο σ. Ν. Παππάς που φαίνεται δεν έχει ακόμα καταλάβει τι από τα δυο προτιμούν.
Την ίδια στιγμή, αφήναμε να περιίπταται μια έντονη κρυφή μας ελπίδα. «Ας δούμε και τις διαφοροποιήσεις βουλευτών της Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Και ο ΓΑΠ πήρε ψήφο εμπιστοσύνης και λίγο μετά έφυγε και η κυβέρνηση έπεσε. Η κυβέρνηση βρίσκεται σε αποδρομή».
Ειλικρινά περίμενα με ενδιαφέρον τούτη την κοινοβουλευτική «μάχη».
Η κοινωνία σε απόγνωση, η οικονομία να βουλιάζει βαθιά, το κίνημα ανύπαρκτο, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ σε συνεχή συρρίκνωση, η ΔΗΜΑΡ αλληλοσπαράσσεται και ψάχνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ, η Χ.Α. στη γωνία, ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά στα πάνω του, το καλύτερο γήπεδο για να πούμε στο κόσμο φωναχτά, καθαρά και ξάστερα: Εμείς είμαστε εδώ, η Αριστερά είναι εδώ, πάμε…
Δυστυχώς, αφωνία και τούτη τη φορά. Φαίνεται πως η «μομφή, όλη η φασαρία και ο κουρνιαχτός, δεν ήταν για να αναδειχτούν προβλήματα, να αποκαλυφθούν πολιτικές, να κατανοηθούν οι θέσεις μας, αλλά για να αποδομηθεί ο Σαμαράς, να ξεφτιλιστεί ο Βενιζέλος, να εκτεθεί ο ήδη εκτεθειμένος κυρ-Φώτης.
Και οργανώσαμε τη μάχη για την πιο έξυπνη ατάκα, το πιο ειρωνικό χαμόγελο, τον πιο τσαμπουκαλίδικο λόγο και επειδή οι άλλοι είναι χρόνια στο κουρμπέτι και οι λειτουργίες «του ναού της δημοκρατίες» είναι το γήπεδό τους, τα κατάφεραν καλύτερα.
Από τις λίγες φορές που ντράπηκα και οργίστηκα τόσο, με δικούς μου ανθρώπους. Ντράπηκα όταν έξω από τη Βουλή ακουγόταν απ’ τα μεγάφωνα «μηνύματα απ’ όλη την Ελλάδα ότι έρχεται η ανατροπή» και τριγύρω ήτανε τρεις και ο κούκος, ντράπηκα όταν διάβασα «οργή λαού στο Σύνταγμα» και λαό δεν είδα και κυρίως νεολαία δεν είδα καθόλου.
Ντράπηκα που τους μοιάσαμε τόσο και δε θέλω να φανταστώ πως αυτό μας κάνει να λέμε πως είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε.
Δυστυχώς δεν μπορώ να κατανοήσω πoιό είναι το πολιτικό κέρδος όλης τούτης της παράτας και δεν καταλαβαίνω πώς το μέτρησε η Γραμματεία και τα στελέχη μας και είναι τόσο ευχαριστημένοι.
Ας στείλουν μια ανθοδέσμη στην κ. Τζάκρη.
Όλοι είναι ικανοποιημένοι και θα συμφωνήσω μαζί τους.
Η κυβέρνηση κέρδισε χρόνο και εντυπώσεις, ο Κουβέλης εξαργύρωσε το «παρών» με νέα κυβερνητική πρόσκληση και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δημοσιότητα που ήθελε, ίσως και τη λησμονιά του Τέξας.
Όμως εγώ, εμείς, εσείς, τι ακριβώς κερδίσαμε;
