Του Γιώργου Κατερίνη.
Από παλιά σιχαινόμουν τα reunion. Όσες, σπάνιες, φορές παραβρέθηκα σε κάτι τέτοιο, μου δημιουργούσε μια θλίψη. Δυστυχώς, όσο και να επιθυμείς να επιστρέψεις στις παλιές παρέες, που τις ένωνε η ανεμελιά του 16άρη ή ο ενθουσιασμός της φοιτητικής ζωής ή ακόμη ο ακούσιος εγκλεισμός της στρατιωτικής θητείας η απόσταση είναι μεγάλη και οι ενδιάμεσες αλλεπάλληλες αλλαγές έχουν δημιουργήσει τείχη αδιαπέραστα. Η χαρά της «επανένωσης» πνίγεται σε απογοητεύσεις, πικρίες και αλληλοπειράγματα.
Χωρίς να θέλω να αδικήσω κανένα, αφού το πέρασμά μου από την Πάντειο δεν ήταν αρκετό, ένιωσα την ίδια απογοήτευση, όπως τότε που παλιοί σύντροφοι -καμιά εκατοστοί άνθρωποι- βρεθήκαμε πριν από χρόνια σε ένα reunion της συντακτικής ομάδας του Οδηγητή. Άνθρωποι με πιθανόν την ίδια αφετηρία, αλλά με τόσο διαφορετικές διαδρομές, που οι περισσότεροι αναζητούσαμε τι μας ενώνει. Είναι περίεργο πώς οι άνθρωποι φέρνουν πάντα στα μέτρα τους τις καταστάσεις. Ο αριστερός του ’74, του ’85, του ’89, του ’90-91, προσπαθεί να προσαρμόσει στη δική του προσωπική ή συλλογική πορεία την Αριστερά που απαιτούν οι καιροί σήμερα. Η Αριστερή αναζήτηση του σήμερα, ασφυκτιά στις ανησυχίες των ανθρώπων της Αριστεράς, αντί να αγκομαχούν οι Αριστεροί να τη συναντήσουν. Φοιτητές που μεγαλώνοντας δοκίμασαν την τύχη τους στον επιχειρηματικό στίβο και πέτυχαν, επαγγελματικά στελέχη που έβαλαν τη γνώση και την οργανωτικότητά τους στον ιδιωτικό τομέα και εξελίχθηκαν, εκπαιδευτικοί που βολεύτηκαν στην παραπαιδεία που κάποτε κατηγορούσαν, επιστήμονες που βρήκαν τη χαρά στα πακέτα των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, δημόσιοι υπάλληλοι που εξελίχθηκαν σε οκνηρούς επικριτές, ιδιωτικοί υπάλληλοι που επέλεξαν το δρόμο της ταξικής ενσωμάτωσης, συνδικαλιστές που βούλιαξαν στη σιγουριά της καρέκλας, κι απ’ την άλλη εργάτες και υπάλληλοι και διανοούμενοι που παρέμειναν αγωνιζόμενοι ταυτόχρονα, για την επιβίωση και το ξαναζωντάνεμα των ιδεών και της ελπίδας, όλοι αυτοί «αριστεροί και τότε και τώρα», προσπαθούμε να συνθέσουμε το όραμα μιας Αριστεράς τού σήμερα.
Δεκτές οι αγνές προθέσεις, κατανοητή η ανάγκη να αντιταχθεί ένα όραμα στην καταθλιπτική προοπτική της μετα-μνημονιακής μαυρίλας, αλλά έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι, από ’κει που το αφήσαμε, σύντροφοι! Με εξαίρεση τους ενταγμένους σε κομματικούς μηχανισμούς, όλοι οι άλλοι αναζητούμε το όραμα με αφετηρία το παρελθόν μας. Κι οι ενταγμένοι το αναζητούν αποζητώντας και τη δικαίωση των επιλογών τους. Ως υλικά της αριστερής απάντησης δεν αρκούμε, μάλλον κακό της κάνουμε. Η Αριστερά, στα χρόνια που την αφήσαμε υπήρχε και δεν την καταλαβαίναμε. Μα σπάζοντας βιτρίνες, μα κάνοντας απεργίες, μα οργανώνοντας συνδικάτα, μα κλαίγοντας και πονώντας από τις αδικίες της υποαπασχόλησης, της ανεργίας, της ετεροαπασχόλησης, της αναδουλειάς, της απόλυσης, της αδυναμίας να αντιδράσεις, η Αριστερά υπέβοσκε, ανοργάνωτη, αγαναχτισμένη, αδιάφορη για μεγαλοστομίες και υπαρκτούς παράδεισους, διψασμένη για δράση και οράματα. Τη σνομπάραμε, την αγνοήσαμε, την κοροϊδέψαμε, τη συκοφαντήσαμε. Ήμασταν απόντες από τις αναζητήσεις της, δεν στηρίξαμε τις δράσεις της, δεν μπολιάσαμε τους αγώνες της. Θρονιασμένοι είτε στην ευκολία της ευζωίας, είτε στην απογοήτευση και τον αναστοχασμό, είτε στην προσωπική μας ηρεμία και απαξία, φθάσαμε σήμερα να επανερχόμαστε και να επιζητούμε την πατρότητα της Αριστεράς. Σύντροφοι, η Αριστερά δεν διαμορφώνεται ως άθροισμα του συνόλου των Αριστερών. Λυπάμαι που το διατυπώνω έτσι, αλλά μου θυμίζει τους συλλόγους των απανταχού Άνω-Κάτω-Πέρα Μεριτών που μπορεί να συνεισφέρουν στην ανοικοδόμηση κάποιων μνημείων ή αναγκαίων υποδομών στο γενέθλιο τόπο τους, αλλά το αν θα ζήσει και θα προοδέψει αυτός ο τόπος εξαρτάται από τους μόνιμα και συνειδητά εγκατεστημένους. Η Αριστερά έχει προχωρήσει ή θα έπρεπε να έχει προχωρήσει πολύ περισσότερο από όλους τους Αριστερούς. Είναι μπροστά μας και τρέχει και ’μεις αγκομαχάμε να την φτάσουμε. Ας βαδίσουμε λίγο πιο γρήγορα κι ας μην την τραβάμε πίσω. Μας έχει ανάγκη, αλλά θα προχωρήσει και χωρίς εμάς. Δεν πρόκειται να περιμένει την ολοκλήρωση της όποιας πλατφόρμας, όσο κι αν είναι αναγκαία για να φτάσει κάπου. Θα δράσει, θα ματώσει, θα πέσει, θα ξανασηκωθεί. Εμείς θα είμαστε εκεί;
