Του Μάρκου Δεληγιάννη. Καθώς η οπερέτα «Η λίστα Λαγκάρντ», μετά τις ατυχείς παρεμβάσεις, αυτών των ατάλαντων σκηνοθετών, μοιάζει τώρα όλο και περισσότερο με όπερα, ενώ εσύ, δύστυχε, ανώνυμε θεατή, δυσκολεύεσαι με λέξεις καθημερινές να περιγράψεις την αποθέωση της θρασύτητας, να καταγράψεις της υποκρισίας τον θρίαμβο.
Τώρα, που οι νύχτες του χειμώνα μεγαλώνουν κλέβοντας τις έγνοιες της ημέρας, νιώθεις να χάνεσαι για μια λέξη. Αντιλαμβάνεσαι τη φωνή σου, ναυαγισμένη, σήμα κινδύνου να εκπέμπει. Τη σκέψη σου να ’χει μαδήσει και τα τελευταία άνθη της γνώσης. Ψάχνεις, σαν άλλος ραβδοσκόπος, τη λέξη την κατάλληλη, απ’ τα μαλλιά ν’ αδράξεις και μέσ’ από το πηγάδι της μνήμης να την ανασύρεις. Σκάβεις σε ξεχασμένα λεκτικά χωράφια, ν’ ανακαλύψεις τις καίριες λέξεις. Ματαιοπονείς! Καιρός λέξεις καινούργιες να γεννηθούν, τέτοιες που το θράσος, τον ιησουιτισμό, την αυθάδεια, αυτών των ακαταμάχητων καμποτίνων του πολιτικού θεάτρου, ν’ αποδώσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η οργή σε πνίγει. Μοιάζεις ποιητής που, ξάφνου, καταμεσής του δωματίου, ξεδιπλώθηκε απρόσμενα, η ασημαντότητα των στίχων του.
Αναρωτιέσαι: Από πού αντλούν το θράσος, την τόλμη, οι άνθρωποι αυτοί και εκτοξεύουν χείμαρρους ακαθαρσιών εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ; Από ποια δεξαμενή λυμάτων προμηθεύονται αυτές τις ύβρεις, τους ανοίκειους χαρακτηρισμούς; Νιώθεις την ανάγκη να φωνάξεις, να διαμαρτυρηθείς για τον διασυρμό των λέξεων, για την αιμόφυρτη αλήθεια. Ακροβατείς στο σχοινί των γεγονότων. Αδυνατούν, οι λέξεις της οργής, να συγκροτήσουν περιπολίες νυκτερινές. Τόση αδιαντροπιά; Αυτοί που προσπαθούν να δωροδοκήσουν τον ερχομό της άνοιξης, με ψέμα και με γκλαμουριά, αυτοί που διαφημίζουν αναίσχυντα πως τώρα ο πόνος, το δράμα, η δυστυχία, το αίμα, η βία, πωλούνται σε τιμές ευκαιρίας, αυτοί ύψωσαν φωνή, άρθρωσαν λέξεις βαριές, εναντίων τίνων; Εναντίων εκείνων που έκαναν το αυτονόητο: Υπερασπίζονται τους θεσμούς από την επέλαση της σήψης, από την παρακμή. Έργο της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι αυτό. Δεν αποτελεί ούτε «πολιτική αλητεία», ούτε «πολιτικό τυχοδιωκτισμό». Η περιώνυμος λίστα φιλοξενήθηκε, καιρό τώρα, σε γραφεία βαρύγδουπων υπουργών. Απόλυτη μυστικότητα περιέβαλλε τις μετακινήσεις του ιστορικού καταλόγου. Φημολογείται, ότι λαθροχειρίες έλαβαν χώρα, πως ονόματα διαγράφτηκαν, αλλά φαίνεται πως ακόμη και υπόγειες διαδρομές μεταξύ λίστας Λαγκάρντ και λίστας Χριστοφοράκου έλαβαν χώρα. Και η ριζοσπαστική Αριστερά έκανε το αυτονόητο: Κατέθεσε πρόταση για την συγκρότηση προανακριτικής που θα διερευνήσει πιθανές ευθύνες και του προέδρου του φυλλοροούντος «σοσιαλιστικού» κινήματος.
Κι αμέσως συγκροτήθηκαν έκτακτα τηλεοπτικά στρατοδικεία κι οι τηλε- εισαγγελείς των πλέον έγκριτων καναλιών απεφάνθησαν πομπωδώς πως ο κατηγορούμενος είναι αθώος! Και τότε όλοι, εν χορώ, οι συγκλητικοί άδουν τον παιάνα της θρασύτητας: «Ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μεγάλος ένοχος! Υποσκάπτει τα θεμέλια του κυβερνητικού οικοδομήματος. Η σταθερότητα, που με τόσο κόπο και θυσία, κατάφερε η υπεύθυνη συγκυβέρνηση ημών των εντολοδόχων της Ρώμης, κινδυνεύει. Η Αριστερά ονειρεύεται το χάος. Δεν θέλει η χώρα επιτέλους, ν’ ανασάνει και ν’ αποκτήσει προοπτική, τώρα που οι μεγάλες «διαρθρωτικές» αλλαγές πρόκειται να λάβουν σάρκα και οστά. Λες: Μήπως ονειρεύομαι; Μα αυτοί δεν ήσαν οι μοιραίοι κλειδοκράτορες της οικονομίας; Αυτοί δεν είναι οι αρχιτέκτονες της φτώχειας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης, της κακομοιριάς, της κατεδάφισης του κοινωνικού ιστού; Ναι, αυτοί είναι!
Όμως, μόνο η θρασύτητα θα τους απομείνει. Ο πανικός, χείμαρρος ορμητικός, απειλεί να παρασύρει και τις καρέκλες και τους θλιβερούς εραστές της εξουσίας. Έτσι, λοιπόν, ο ένας, ο λαλίστατος όλων, χωρίς αιδώ, χωρίς θάρρος, φόρτωσε όλα τα ανομήματα σ’ έναν πρώην υπουργό, όχι πως κι αυτός είναι αθώος. Κάθε άλλο. Ποιος δεν θυμάται, τότε, το 2010, όταν, αυτός, παρέα με τον τότε πρωθυπουργό, περιόδευαν την Ευρώπη, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους και κραυγάζοντας, πως άρχουν χώρας, ολωσδιόλου διεφθαρμένης.
Και τώρα ο ύπατος της τριανδρίας τέθηκε σε ομηρεία. Προέχει της κυβέρνησης η επιβίωση. Κι από κοντά, η υπεύθυνη και συνετή Αριστερά της κατάφασης και του σκυψίματος, ασθμαίνουσα, τρεμάμενη, μήπως κάποιο ατύχημα μοιραίο τη σύγκλητο διαλύσει. Και τότε, αντίο έδρανα.
Ένα ερώτημα απλό προβάλλει: Άραγε, εκλαμπρότατοι, πώς θα ψηφίσετε τα νέα φορομπηχτικά μέτρα, όταν, κι αυτό τοις πάσι είναι γνωστό, πώς κάνατε το παν, τους μεγαλοφοροφυγάδες να προστατεύσετε;
Καμιά διαφυγή, κανένας ορίζοντας, τα πάντα καθιζάνουν στον πάτο μιας ανάπηρης κι αδύναμης κοινωνίας. Δημιουργήσατε κλίμα εγκατάλειψης και διάλυσης. Η θρασύτητα, σωσίβιο δεν είναι.
Όσο κι αν σας κακοφαίνεται, η Αριστερά τούτες τις κρίσιμες στιγμές, κάνει προσπάθεια τρανή τη χαμένη τιμή της πολιτικής ν’ αποκαταστήσει. Απέναντι στο θράσος, στην υποκρισία της θλιβερής τριανδρίας, η Αριστερά προτάσσει τις δικές της λέξεις, όπως, ζωή, ζεστασιά, εμπιστοσύνη, έρωτας, δικαιοσύνη, παιδί, καλοσύνη.
