Δεν αποδεχόμαστε μια κοινωνία χωρίς αξιοπρέπεια, μια πατρίδα χωρίς ελπίδα. Του Θανάση Τζιούμπα.
Η κακοδαιμονία της απεξάρτησης ως τμήμα της Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα αποτελεί μια παλιά και πονεμένη ιστορία. Οι πολιτικές της εξουσίας διαχρονικά είχαν επιλέξει ως κύρια απάντηση στο θέμα της τοξικοεξάρτησης τη χορήγηση υποκατάστατων, δηλαδή τη μείωση της «κοινωνικής όχλησης» παρά τις ρητορικές περί θεραπείας κι επανένταξης. Αυτό το σχήμα βρήκε την παροξυσμική του έκφραση στις δημόσιες δηλώσεις του υπουργού «Υγείας» και «Αλληλεγγύης», περί αρρώστων που η θέση τους είναι στο νοσοκομείο, ευτυχείς για το «φάρμακο» που θα τους χορηγείται. Στο θολό αυτό τοπίο οι Θεραπευτικές Κοινότητες έδιναν μια καθημερινή μάχη για την επιβίωσή τους, απέναντι σε μια εχθρική πολιτεία και μια κοινωνία που γίνεται όλο και πιο αδιάφορη, καθώς τη βουλιάζουν στην απελπισία των μνημονιακών επιθέσεων και τη στρέφουν στο «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Οι Κοινότητες αντιμετωπίζουν επιθέσεις σε πολλά μέτωπα. Δεν είναι μόνο η εργασιακή εφεδρεία σε δομές που μαστίζονται από χρόνια υποστελέχωση, δεν είναι μόνο η συγχώνευση με τον υπό διάλυση ΟΚΑΝΑ, που μάλλον φαίνεται να απομακρύνεται. Πιο επικίνδυνη είναι η στάση πληρωμών που εφαρμόζει η κυβέρνηση (το ΚΕΘΕΑ δεν έχει λάβει ούτε ένα ευρώ από τον Ιούλιο) και φέρνει κάθε μέρα πιο κοντά τη στιγμή που τα μέλη στις κοινότητες θα είναι νηστικά και οι εργαζόμενοι θα δουν τη φτώχεια που τους επιφυλάσσεται με το νέο μισθολόγιο να παίρνει δραματικότερες διαστάσεις.
Η Κραυγή των εργαζομένων, των γονιών και των μελών των Προγραμμάτων του ΚΕΘΕΑ στις 26/09 ενόχλησε τον υπουργό. Ενοχλήθηκε όταν οι πολίτες, που είναι εν τέλει οι κερδισμένοι ή οι χαμένοι των επιλογών του, αποφάσισαν να διεκδικήσουν οι ίδιοι, δίνοντας μαθήματα αξιοπρέπειας που τόσο στερείται η ηγεσία του τόπου. Οι «συμμορφούμενοι ασθενείς» έχουν μόνο δικαίωμα το φάρμακο, κι όταν βγαίνουν στο δρόμο δεν μπορεί παρά να είναι υποκινούμενοι από τις συντεχνίες που τους εκμεταλλεύονται. Ενοχλήθηκε όταν αυτή η κραυγή, που μέσα της αντηχεί η απόγνωση στην οποία καταδίκασαν την ελληνική κοινωνία, διαπερνά τα τείχη μιας εν πολλοίς στρατευμένης πληροφόρησης, συναντά την ευαισθησία των πολιτών και ηχεί στον υπουργικό του ασηπτικό κόσμο, εκεί όπου τραβάει στο χαρτί τις γραμμές που στέλνουν στον Καιάδα ανθρώπους. Φοβάται τη στιγμή που όχι μόνο τα υπό απεξάρτηση άτομα αλλά όλοι οι χρήστες των υπηρεσιών υγείας ενώσουν τις φωνές τους διεκδικώντας το δικαίωμα στη σωματική και την ψυχική υγεία, φοβάται ένα κίνημα απέναντι στο οποίο ο κοινωνικός κανιβαλισμός και οι ρητορικές περί «συντεχνιών» δεν θα ακούγονται πειστικές.
Στις Θεραπευτικές Κοινότητες θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε, μαζί με κάθε φωνή αντίστασης στον τόπο μας. Ξέρουμε ότι μια κοινωνία που ανέχεται νοσοκομεία χωρίς υγειονομικό υλικό, σχολεία χωρίς βιβλία, εξάρτηση χωρίς θεραπεία, εργαζόμενους χωρίς δουλειά είναι μια κοινωνία χωρίς αξιοπρέπεια, είναι μια πατρίδα χωρίς ελπίδα.
* Ο Θανάσης Τζιούμπας είναι πρόεδρος του Συλλόγου Εργαζομένων ΚΕΘΕΑ.
