του Yoav Litvin
Στις 7 Οκτωβρίου, μαχητές της Χαμάς παραβίασαν τον φράχτη της φυλακής της Γάζας, εξαπολύοντας συντονισμένη επίθεση σε τουλάχιστον επτά ισραηλινές στρατιωτικές εγκαταστάσεις και σε περισσότερες από 20 γύρω κατοικημένες κοινότητες. Πάνω από 1000 Ισραηλινοί πολίτες, πολίτες και στρατιωτικοί, καθώς και δεκάδες ξένοι υπήκοοι, σκοτώθηκαν στην επίθεση. Άλλοι περίπου 240 αιχμαλωτίστηκαν. Πιασμένος στα πράσα και σε αταξία, ο ισραηλινός στρατός απάντησε στην επίθεση με φρενίτιδα, πυροβολώντας αδιάκριτα σε περιοχές που είχαν παραβιαστεί, σκοτώνοντας πάνω στη δράση Ισραηλινούς αιχμαλώτους μαζί με μαχητές της Χαμάς. Οι ισραηλινές δυνάμεις χρειάστηκαν σχεδόν μια μέρα για να ανακαταλάβουν όλα τα χαμένα εδάφη και να εξασφαλίσουν την περίμετρο της Γάζας.
Μετά την χωρίς προηγούμενο εισβολή της Χαμάς, ο μηχανισμός δημοσίων σχέσεων του Ισραήλ ξεκίνησε μια εκστρατεία παραπληροφόρησης με στόχο να υποκινήσει το φόβο και την οργή και άρχισε να κάνει προπαγάνδα για ανεπιβεβαίωτη θηριωδία. Η εκστρατεία, που περιελάμβανε ιστορίες μωρών που «αποκεφαλίστηκαν μαζικά», «κάηκαν» και «κρεμάστηκαν σε σκοινί για άπλωμα», βοήθησε να μετατραπεί το σοκ του ισραηλινού κοινού σε γενοκτονικό φυλετισμό και απέσπασε την προσοχή από τις πολιτικές, αστυνομικές και στρατιωτικές γκάφες του Ισραήλ που άνοιξαν το δρόμο για την επίθεση καταρχήν. Η εκστρατεία βοήθησε επίσης την κυβέρνηση να διασφαλίσει κρίσιμη δημόσια υποστήριξη για τη μαζική κινητοποίηση των εφεδρικών μονάδων, η οποία κατέστησε δυνατή την επακόλουθη πλήρη χερσαία εισβολή στη Λωρίδα της Γάζας.
Αφού εξασφάλισε άνευ όρων τη στρατιωτική, πολιτική και διπλωματική υποστήριξη των αυτοκρατορικών χορηγών του στη Δύση, κυρίως στην Ουάσιγκτον, και με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της Χαμάς και της διάσωσης των αιχμαλώτων, το Ισραήλ ξεκίνησε αυτό που έκτοτε έχει περιγραφεί επακριβώς ως κατευθυνόμενη από τεχνολογία τεχνητής νοημοσύνης «μαζική δολοφονία» στη Γάζα.
Δέκα βδομάδες μετά, το μεγαλύτερο μέρος της Γάζας έχει πλέον καταστραφεί, σχεδόν 20.000 Παλαιστίνιοι είναι νεκροί με πολλούς ακόμη κάτω από τα ερείπια, και ο κόσμος συνεχίζει να παρακολουθεί μια γενοκτονία να εκτυλίσσεται σε πραγματικό χρόνο. Η εξέταση αυτών των γεγονότων μέσω ενός συμπεριφορικού-νευροεπιστημονικού φακού θα μπορούσε να προσφέρει πληροφορίες για τη δυναμική των Σιωνιστών αποικιοκρατών εποίκων γενικά και τα συγκεκριμένα κίνητρα πίσω από τις τρέχουσες γενοκτονικές πράξεις του Ισραήλ στη Γάζα, καθώς και πιθανές διαδρομές προς τα εμπρός.
Οι πυλώνες της σιωνιστικής προπαγάνδας
Ως συνέπεια του ιστορικού τραύματος, οι Εβραίοι έχουν έναν βαθύ φόβο για τον αντισημιτισμό. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα, αυτός ο φόβος, μαζί με την περιφρόνηση για τους καταπιεστές, οδήγησε στη δημιουργία αυτόνομων εβραϊκών ομάδων αυτοάμυνας σε διάφορες γεωγραφικές περιοχές.
Ο Σιωνισμός, ένα ευρωπαϊκό αποικιακό κίνημα, αναγνώρισε τις δυνατότητες αυτής της δυναμικής. Συγχρόνισε την εβραϊκή λαχτάρα για ασφάλεια και αυτοάμυνα με λευκές επικυριαρχικές, μεσσιανικές και φασιστικές ιδεολογίες. Αυτή η σύνθεση γέννησε μια νέα, εθνικιστική εβραϊκή ταυτότητα που εξισώνει την εβραϊκή ασφάλεια με την οικοδόμηση μιας αποκλειστικής πατρίδας στην Παλαιστίνη μέσω του εκτοπισμού των αυτοχθόνων πληθυσμών της περιοχής.
Οι αποικιακές προσπάθειες των εποίκων τυπικά εξαρτώνται από την απεικόνιση της στοχευόμενης περιοχής ως «ακατοίκητης» και των υπαρχόντων κατοίκων της ως απάνθρωπων βαρβάρων ανάξιων για οποιαδήποτε γη.
Αυτή η απεικόνιση επέτρεψε στους Σιωνιστές να εκτοπίσουν τον αυτόχθονα πληθυσμό της Παλαιστίνης χωρίς ηθικούς ενδοιασμούς, απεικονίζοντας την ίδρυση του Ισραήλ όχι ως την καταστροφή ενός λαού αλλά ως την κατασκευή μιας «βίλας στη ζούγκλα».
Μέσα στην ισραηλινή κοινωνία που βασίζεται στην κλοπή γης και πόρων, η επιθετική επιθετικότητα υπό το πρόσχημα της «αυτοάμυνας» (όπως την «Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη» που είναι η ονομασία του ισραηλινού στρατού) ανταμείφθηκε και ενισχύθηκε από την αρχή και κατά συνέπεια έγινε μέρος της ρουτίνας της ζωής. Αποκαθιστώντας τον φόβο και υφαρπάζοντας το τραύμα που σχετίζεται με παρελθούσες και παρούσες αρνητικές εμπειρίες των Εβραίων, οι Σιωνιστές ηγέτες εξασφάλισαν τη συνεχή υποστήριξη του πληθυσμού των εποίκων για επιθετικές, επεκτατικές, ηγεμονικές, γενοκτονικές πολιτικές και θωράκισαν τη διαφθορά και άλλες εγκληματικές ενέργειές τους από τον δημόσιο έλεγχο.
Για να διατηρήσουν το βίαια καταπιεστικό status quo του Ισραήλ και να επεκτείνουν το έδαφος της αποικίας των εποίκων, οι Σιωνιστές συνδύασαν καιροσκοπικά την αποικιακή τους ιδεολογία με τον Ιουδαϊσμό.
Επικαλούμενοι τη θεϊκή παράδοση, οι ριζοσπάστες, ακροδεξιοί έποικοι ενθαρρύνθηκαν να καταλαμβάνουν κορυφές λόφων στην παλαιστινιακή γη, να εκδιώκουν όσους ζουν εκεί και να σχηματίζουν παράνομα φυλάκια. Αυτά τα φυλάκια αργότερα οχυρώνονται από τον ισραηλινό στρατό και τελικά «νομιμοποιούνται» από το σιωνιστικό κράτος.
Πέρα από τη δικαιολόγηση της βίαιης κλοπής γης, η σύγχυση Σιωνισμού και Ιουδαϊσμού χρησιμεύει για να απονομιμοποιεί την ιθαγενή αντίσταση εξισώνοντας κάθε κριτική του Σιωνισμού ή των πολιτικών του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων ως επίθεση στους Εβραίους. Επιπλέον, εμποδίζει την αντιαποικιακή αντίσταση απεικονίζοντας έναν πολιτικό αγώνα για τη γη και τους πόρους μεταξύ αποίκων που κάνουν κατοχή υποστηριζόμενοι από αυτοκρατορικές δυνάμεις και ενός κατεχόμενου αυτόχθονα λαού, ως υποτιθέμενη αρχαία θρησκευτική «σύγκρουση» μεταξύ ίσων.
Αυτή η σύγχυση ενθαρρύνει τη σιωνιστική οικειοποίηση και την ειδική εξαίρεση της εβραϊκής θυματοποίησης. Η ισραηλινή προπαγάνδα παρουσιάζει το Ολοκαύτωμα ως μια απαράμιλλη γενοκτονία, που παραχωρεί στους Εβραίους ένα καθεστώς ειδικών θυμάτων. Αυτή η αφήγηση δικαιολογεί προνόμια, εκπτώσεις και επιδόματα για το Ισραήλ ως το «Εβραϊκό κράτος» που κατασκευάστηκε για να διασφαλίσει την ασφάλεια των Εβραίων, σε βάρος των ιθαγενών Παλαιστινίων. Συγκεκριμένα, ο σιωνιστικός ρεβιζιονισμός συχνά παραμελεί και υποβαθμίζει τα ναζιστικά εγκλήματα εναντίον άλλων καταπιεσμένων ομάδων, συμπεριλαμβανομένων των κομμουνιστών, των σοσιαλιστών, των Ρομά, των ατόμων με ειδικές ανάγκες, των LGBTQI και των Αφρογερμανών.
Η φιλελεύθερη πτέρυγα του Σιωνισμού χρησιμεύει για να ξεπλένει τον αντιδραστικό πυρήνα του κινήματος και να αποκρύβει τους πραγματικούς του στόχους – τον επεκτατισμό και το απαρτχάιντ. Παραπλανητικά, οι Φιλελεύθεροι Σιωνιστές απεικονίζουν τον Σιωνισμό ως μια ιδεολογία ευθυγραμμισμένη με τις δημοκρατικές, προοδευτικές αξίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα, προβάλλοντας ψευδώς μια γνήσια δέσμευση για ειρήνη, δικαιοσύνη και πλήρη ενσωμάτωση στη Μέση Ανατολή.
Φόβος και γενοκτονία
Μέχρι τις 7 Οκτωβρίου, το Ισραήλ υποστήριζε την ιδρυτική του φιλοδοξία, επιβάλλοντας ένα δόγμα ατελείωτης κατοχής ενώ ταλαντευόταν μεταξύ σιωπηρών και ρητών μορφών γενοκτονίας, η οποία συχνά περιγράφεται ως «κόβοντας το γρασίδι» σε σχέση με τις περιοδικές επιθέσεις του Ισραήλ στη Γάζα από την «απόσυρσή» του το 2005 από τον πολιορκημένο παλαιστινιακό θύλακα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι Ισραηλινοί Σιωνιστές καρπώθηκαν τα οφέλη της παλαιστινιακής γης και των πόρων της σε έναν σύγχρονο, εύπορο, υποτιθέμενο δημοκρατικό καταναλωτικό παράδεισο, καλλιεργώντας ισχυρές συνδέσεις και ταύτιση με τις λευκές ΗΠΑ και Ευρώπη και τις πλούσιες σε πετρέλαιο/μετρητά μοναρχίες του Κόλπου, παρά με τους άμεσους γείτονές τους.
Στις 7 Οκτωβρίου, έντονος φόβος και σοκ κυρίευσε την ισραηλινή κοινωνία, δίνοντας στην ακροδεξιά κυβέρνηση του Μπενιαμίν Νετανιάχου μια χρυσή ευκαιρία να καταπνίξει την αυξανόμενη αντίθεση κατά της διαφθοράς και να ευχαριστήσει τα μέλη του συνασπισμού του με μια γενοκτονική αρπαγή γης.
Ο φόβος στο Ισραήλ διατηρείται μέσω της στρατιωτικοποίησης, των αντιπαλαιστινιακών αφηγημάτων, του επαναπροσδιορισμού της αντίστασης ως «τρομοκρατίας», της υπενθύμισης των φρικαλεοτήτων του παρελθόντος, της εστίασης στις αντιληπτές απειλές και της προώθησης του διαχωρισμού, δηλαδή του απαρτχάιντ. Ο χρόνιος φόβος προκαλεί συμπτώματα παρόμοια με τη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (PTSD), καθιστώντας τον ισραηλινό πληθυσμό επιρρεπή στην επιθετικότητα που μασκάρεται ως «αυτοάμυνα».
Το τοξικό μείγμα φόβου, απανθρωπιστικής προπαγάνδας, ανταμοιβών για επιθετικότητα και έντονου απαρτχάιντ έχει δημιουργήσει έλλειψη ενσυναίσθησης στους Ισραηλινούς προς τους Παλαιστίνιους. Παρά το γεγονός ότι υποστηρίζουν τη σύγκρουση στη Γάζα ως «αυτοάμυνα», οι Ισραηλινοί ηγέτες κατηγορούν ανοιχτά την παλαιστινιακή κοινωνία στο σύνολό της, επικυρώνοντας ουσιαστικά τη συλλογική τιμωρία των αμάχων. Καθημερινά, οι ισραηλινοί θεσμικοί ηγέτες χλευάζουν την παλαιστινιακή κουλτούρα και επευφημούν τα βασανιστήρια, τον εκτοπισμό και τον αφανισμό των Παλαιστινίων, αποκαλύπτοντας μια ανησυχητική γενοκτονική νοοτροπία.
Η πορεία προς τα εμπρός
Στις 7 Οκτωβρίου, η προσεκτικά κατασκευασμένη σιωνιστική πρόσοψη της σταδιακής γενοκτονίας μέσα σε ένα φιλελεύθερο/δημοκρατικό πλαίσιο κατέρρευσε, εκθέτοντας τον γενοκτονικό και φασιστικό πυρήνα του Ισραήλ. Οι Σιωνιστές στο Ισραήλ και οι πέρα από αυτό, δεν θρήνησαν το τέλος αυτής της παρωδίας, και αντίθετα γιόρτασαν την νεοευρεθείσα ελευθερία τους να σκοτώνουν και να καταστρέφουν Παλαιστίνιους χωρίς κανένα περιορισμό ή προσχήματα. Αυτή η εξέλιξη όχι μόνο αποτελεί μια απειλή εξάλειψης για τον παλαιστινιακό λαό, αλλά δεδομένου ότι τα Κατεχόμενα Εδάφη χρησιμοποιούνται ως εργαστήριο για την ανάπτυξη και τη δοκιμή νέας στρατιωτικής τεχνολογίας και στρατηγικών, θα μπορούσε επίσης να δημιουργήσει τη βάση για παρόμοιες βίαιες κλιμακώσεις κατά των καταπιεσμένων κοινοτήτων στον Παγκόσμιο Νότο καθώς και κατά της BIPOC (Black, Indigenous and People Of Color) και των κοινοτήτων μεταναστών στον Παγκόσμιο Βορρά.
Η γενοκτονική συμπεριφορά του Ισραήλ στη Γάζα και αλλού στην ιστορική Παλαιστίνη αντιστοιχεί σε μοντέλα που εφαρμόστηκαν στο πείραμα που έγινε στη φυλακή του Στάνφορντ και στη μελέτη υπακοής Milgram. Στο τελευταίο, άτομα, επηρεαζόμενα από την εξουσία, είχαν επιφέρει δυνητικά θανατηφόρα σοκ σε άλλους συμμετέχοντες.
Για να κόψουν οι Ισραηλινοί τον εθισμό τους στην επιθετικότητα, θα πρέπει να περάσουν από μια διαδικασία αποπρογραμματισμού και αποαποικιοποίησης. Αυτό θα απαιτούσε από αυτούς να ενστερνιστούν την αλήθεια για την ιστορία και τη φύση της χώρας τους, να δεσμευτούν με ειλικρινή ευθύνη, να αναγνωρίσουν την ανθρωπιά των Παλαιστινίων και να συμπάσχουν με τα μαρτύρια και τα δεινά τους. Όταν αποσυναρμολογηθεί η καταπιεστική δομή, ο Σιωνισμός, μπορεί αποτελεσματικά να διαλυθεί, ανοίγοντας το δρόμο για μια διαδικασία επανανθρωπισμού και συμφιλίωσης μέσω της χρήσης της ενσυναίσθησης. Η απελευθέρωση, η συμφιλίωση και ο τερματισμός της γενοκτονικής βίας του Ισραήλ μπορούν να επιτευχθούν μόνο μέσα σε ένα σταθερό και αταλάντευτο αντισιωνιστικό πλαίσιο που ευθυγραμμίζεται με ευρύτερες αριστερές, αντιρατσιστικές, αντιαποικιακές αξίες.
Αφιερωμένο στον αείμνηστο Παλαιστίνιο ποιητή Refaat Alareer (σημ.: ο διακεκριμένος διανοούμενος δολοφονήθηκε από τον ισραηλινό στρατό με βομβαρδισμό του σπιτιού του).
(21 Δεκεμβρίου 2023 Al Jazeera)
* Ο Yoav Litvin είναι Ισραηλινοαμερικανός διδάκτωρ ψυχολογίας / νευροεπιστήμης, συγγραφέας και φωτογράφος. Το έργο του βρίσκεται στο yoavlitvin.com.
** Όλες οι φωτογραφίες είναι από το πρακτορείο Reuters.
