Τη στιγμή που όλοι περίμεναν την επισημοποίηση της διάσπασης και ακύρωσης του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθε μια νέα απόφαση του ΣΥΝ να θέσει εκ νέου το ζήτημα της συνέχισης του ενωτικού εγχειρήματος.
Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι αν υπάρχει, πράγματι, αλλαγή πολιτικής γραμμής και στάσης του ΣΥΝ σε σχέση με όσα από το καλοκαίρι του 2010 μέχρι σήμερα έχει υποστηρίξει (κεντροαριστερό άνοιγμα, ΣΥΡΙΖΑ μόνο «προθύμων» δυνάμεων, κατηγορηματική άρνηση συμμετοχής σε ενωτικό σχήμα μαζί με το Μέτωπο κ.λπ.). Τώρα εμφανίζει μια απόφαση της Πολιτικής Γραμματείας (συμβιβασμός Αριστερής Ενότητας και Αριστερού Ρεύματος) σύμφωνα με την οποία κεντρικό καθήκον είναι η απομάκρυνση της κυβέρνησης Παπανδρέου, η οικοδόμηση ενός μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, η υποστήριξη ενός ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αποκλεισμούς. Αυτές οι διακηρύξεις πρέπει να υποστηριχθούν με συγκεκριμένες πράξεις και όχι να αφήνουν την αίσθηση ότι απλώς κερδίζεται χρόνος υπό την πίεση του ενδεχόμενου προσφυγής σε πρόωρες εκλογές.
Οι όροι που θέτει ο ΣΥΝ προς τις άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να υιοθετηθούν: Το εξάμηνο μορατόριουμ (που περιλαμβάνει κατάργηση της Γραμματείας, υπαγωγή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, άρνηση να γίνει η 4η Συνδιάσκεψη), ώστε να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης δεν είναι καθόλου πειστικό.
Γιατί υπάρχουν και λόγοι ουσίας: Η πολιτική κατεύθυνση πρέπει να είναι ρητή και χωρίς «παραθυράκια», η διαδικασία διαφανής και συλλογική και όχι ακτινωτή, δηλαδή με κυκλοφορία μιας απόφασης του ΣΥΝ που διμερώς συζητείται με διάφορες συνιστώσες.
Γιατί υπάρχουν και άλλοι λόγοι ουσίας: θα ανταποκριθεί η Αριστερά στα μηνύματα και τις απαιτήσεις της περιόδου; Θα δείξει ότι έμαθε κάτι ακόμα και από τα λάθη της; Τα λόγια θα συνδέονται από αντίστοιχα έργα; Πώς θα γίνει το πέρασμα από τη σημερινή άσχημη κατάσταση σε μια άλλη όταν εξαγγέλλονται μέτωπα, όταν γίνονται προτάσεις για εκλογικές συνεργασίες ολόκληρης της αριστεράς και το ενδιαφέρον εστιάζεται μόνο και μόνο στο brand name;
Η χαμένη αξιοπιστία της Αριστεράς ίσως να ξανακερδηθεί σε μια διαδικασία εμβάπτισής της στο κοινωνικό μέτωπο, στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, όταν το συλλογικό υπερτερήσει του ατομικού, όταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές θα είναι οι συλλογικότητες και τα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα του βήματα έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν την πορεία. Στην διαδρομή αυτή η κινητοποιητική δύναμη χάθηκε και έδωσε μια συνηθισμένη για την Αριστερά εικόνα καυγάδων για τις καρέκλες, χάνοντας κάθε αντισυστημικό μήνυμα. Μένει να αποδειχθεί αν η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναστρέψιμη και κυρίως πώς. Αν μπορεί να συνεχίσει ως ελπιδοφόρο ενωτικό εγχείρημα ή απλά σαν ένα εκλογικό μόρφωμα διάσωσης και σωτηρίας. Αυτό, άλλωστε, ήταν το διακύβευμα όλων των αντιπαραθέσεων στη διαδρομή του.
Οι όροι που θέτει ο ΣΥΝ προς τις άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ είναι δύσκολο να υιοθετηθούν: Το εξάμηνο μορατόριουμ (που περιλαμβάνει κατάργηση της Γραμματείας, υπαγωγή του ΣΥΡΙΖΑ στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, άρνηση να γίνει η 4η Συνδιάσκεψη), ώστε να δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης δεν είναι καθόλου πειστικό.
Γιατί υπάρχουν και λόγοι ουσίας: Η πολιτική κατεύθυνση πρέπει να είναι ρητή και χωρίς «παραθυράκια», η διαδικασία διαφανής και συλλογική και όχι ακτινωτή, δηλαδή με κυκλοφορία μιας απόφασης του ΣΥΝ που διμερώς συζητείται με διάφορες συνιστώσες.
Γιατί υπάρχουν και άλλοι λόγοι ουσίας: θα ανταποκριθεί η Αριστερά στα μηνύματα και τις απαιτήσεις της περιόδου; Θα δείξει ότι έμαθε κάτι ακόμα και από τα λάθη της; Τα λόγια θα συνδέονται από αντίστοιχα έργα; Πώς θα γίνει το πέρασμα από τη σημερινή άσχημη κατάσταση σε μια άλλη όταν εξαγγέλλονται μέτωπα, όταν γίνονται προτάσεις για εκλογικές συνεργασίες ολόκληρης της αριστεράς και το ενδιαφέρον εστιάζεται μόνο και μόνο στο brand name;
Η χαμένη αξιοπιστία της Αριστεράς ίσως να ξανακερδηθεί σε μια διαδικασία εμβάπτισής της στο κοινωνικό μέτωπο, στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, όταν το συλλογικό υπερτερήσει του ατομικού, όταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές θα είναι οι συλλογικότητες και τα κινήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ στα πρώτα του βήματα έδωσε την εντύπωση ότι μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν την πορεία. Στην διαδρομή αυτή η κινητοποιητική δύναμη χάθηκε και έδωσε μια συνηθισμένη για την Αριστερά εικόνα καυγάδων για τις καρέκλες, χάνοντας κάθε αντισυστημικό μήνυμα. Μένει να αποδειχθεί αν η κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναστρέψιμη και κυρίως πώς. Αν μπορεί να συνεχίσει ως ελπιδοφόρο ενωτικό εγχείρημα ή απλά σαν ένα εκλογικό μόρφωμα διάσωσης και σωτηρίας. Αυτό, άλλωστε, ήταν το διακύβευμα όλων των αντιπαραθέσεων στη διαδρομή του.
Ο συριζικός
Σχόλια
