σκίτσο του Γιάννη Αντωνόπουλου (John Antono)
Οι σχέσεις με την εκκλησία στο παγκάρι της πολιτικής
Ψηλά στην ειδησεογραφία της βδομάδας που πέρασε, οι αναφορές στο θέμα των Θρησκευτικών και στην αντιπαράθεση του Ν. Φίλη με τον Ιερώνυμο. Η κόντρα που κατέληξε τελικά σε έναν ακόμα «έντιμο συμβιβασμό» πέρασε από διάφορα στάδια. Οι δηλώσεις του αρχιεπισκόπου με την ευκαιρία του αγιασμού στο κοινοβούλιο, η επιθετική του επιστολή προς τον πρωθυπουργό και τελικά η συνάντηση Τσίπρα – Ιερώνυμου με παρουσία μάλιστα των Φίλη και Καμμένου, ήταν τα κυριότερα από τα γεγονότα που σχολιάστηκαν.
Πέρα από τα «ντεσού» της υπόθεσης, είναι φανερό ότι η κυβέρνηση επιλέγει να επενδύει κατά καιρούς σε αντίστοιχα θέματα, προσπαθώντας να μετακινήσει το κέντρο βάρους της δημόσιας συζήτησης σε πεδία όπου θεωρεί ότι κάτι μπορεί να κερδίσει. Πεδία που μπορεί να μην είναι «εύκολα» για την πλειοψηφία των πολιτών και ειδικότερα για το πιο «συντηρητικό» τμήμα τους, είναι, όμως, ευνοϊκά για ένα πιο στοχευμένο κοινό. Αυτό της Κεντροαριστεράς, το οποίο ο Αλ. Τσίπρας προσπαθεί να συσπειρώσει.
Με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη σχεδόν εξαφανισμένο στα γκάλοπ και το ΠΑΣΟΚ να έχει σταθεροποιηθεί αλλά σε χαμηλά πάντα ποσοστά, στην Κουμουνδούρου εκτιμούν ότι για να σταματήσει η δημοσκοπική κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ, μονόδρομος είναι η επικράτηση σε αυτό τον ευρύτερο χώρο. Έτσι κι αλλιώς, πιο «συντηρητικά» ακροατήρια όπως αυτά συνταξιούχων, ακόμα και παλιών ψηφοφόρων της Ν.Δ. που είχαν εκλογικά προσεταιριστεί τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται ρεαλιστικό να προσεγγιστούν ξανά.
Το «αντιδεξιό» προφίλ, λοιπόν, είναι απαραίτητο για να περισώσει ο ΣΥΡΙΖΑ κάποια εκλογική πελατεία και να συνεχίσει να κυβερνά. Έτσι, το «να μην έρθει ο Μητσοτάκης» αναδεικνύεται σε κεντρικό στοιχείο της πολιτικής του. Μαζί με αυτό, ορισμένες ελεγχόμενες κόντρες, όπως αυτή με την εκκλησία, φαίνονται αποδοτικές, στα πλαίσια της μικροπολιτικής του Μαξίμου.
Από αυτή την άποψη, τίποτα «επαναστατικό» δεν κρύβεται πίσω από την κόντρα με τον Ιερώνυμο. Δεν βρισκόμαστε στη στιγμή όπου μια αριστερή κυβέρνηση έχει κάνει κάποιους συμβιβασμούς στα οικονομικά θέματα, αλλά πασχίζει να δώσει μια, έστω και κουτσουρεμένη, μάχη για ορισμένα δικαιώματα ή κάποια «αστικοδημοκρατική» ολοκλήρωση. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ένα μεταλλαγμένο μνημονιακό κόμμα κυβερνά υπό την επίβλεψη του κουαρτέτου και βαθαίνει το αντιδημοκρατικό ειδικό καθεστώς.
Η ανώτατη ιεραρχία της Eκκλησίας, από τη μεριά της, διέπεται κι αυτή από αντιθέσεις και προβλήματα που έχει να επιλύσει και φαίνεται ότι η κόντρα με τον Φίλη φάνηκε χρήσιμη και στον Ιερώνυμο. Από όσα λένε όσοι γνωρίζουν περισσότερα, οι δίαυλοι επικοινωνίας με τον Τσίπρα είναι μονίμως ανοιχτοί και αρκετές συμφωνίες προχωρούν, με κάποιες από αυτές να συνδέονται με τα γνωστά «ευαίσθητα» θέματα που σχετίζονται με χρηματοδοτήσεις και ΕΣΠΑ.
Αρκετοί, ακόμα, επισημαίνουν το γεγονός ότι ο Ιερώνυμος πολύ εύκολα, σχεδόν αναπάντεχα πέρασε από την όξυνση της κόντρας με τον Φίλη στην αναβολή απόφασης της Ιεράς Συνόδου και την συνάντηση με τον Τσίπρα. Παρουσία μάλιστα του υπουργού Παιδείας, με τον οποίο λίγο πριν δήλωνε ότι «δεν συνομιλεί». Και από κει στις γνωστές δηλώσεις ότι «ήρθησαν οι παρεξηγήσεις» και τώρα Εκκλησία και Πολιτεία προχωρούν μαζί.
Ανακωχή, λοιπόν, μέχρι τα επόμενα μικροεπεισόδια. Η ρήση «τα σπίτια μας καίγονται και εμείς τραγουδάμε» είναι εύστοχη για το πολιτικό σύστημα. Ισχύει, όμως, και για το σύνολο σχεδόν των «θεσμών» της χώρας που δεν αμφισβητούν, αλλά αποδέχονται το μνημονιακό καθεστώς, προασπίζοντας μόνο τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους.
Γ.Π.
