Σαπίζει το χρέος; Βεβαιότατα! Όπως, ακριβώς, τα φρούτα και τα λαχανικά, που έχετε στο ψυγείο σας. Ιδιαίτερα, αν είναι κακή η «σπορά» τους. Και το κρατικό χρέος, στο μεγαλύτερο μέρος του, είναι κακής «σποράς», αν δούμε ποιοι είναι οι δανειστές-ολετήρες των χωρών.
Ωστόσο, καθώς η κυβέρνηση, οι τραπεζίτες και οι «επιτηρητές» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους, λέγοντας πως αποκλείεται η χρεοκοπία της Ελλάδας ή αναδιάρθρωση του χρέους της, ενώ την ίδια στιγμή αναλυτές και μιντιακά φερέφωνα των πιστωτών επιμένουν στο αντίθετο, έχει ενδιαφέρον να δούμε τα κίνητρα πίσω από τις αλληλοαναιρούμενες βεβαιότητες.
Η κυβέρνηση προβάλλει τον ηθικοπολιτικό κίνδυνο να μη μπορεί να δανειστεί ξανά η Ελλάδα από τις αγορές, αν και όταν βγει από τη διαδικασία της δανειοδοτούμενης επιτήρησης. Οι πιστωτές, από την άλλη πλευρά, στο βαθμό που εκφράζονται από οικονομολόγους (ιδιαίτερα του αγγλοσαξονικού λόμπι), οι οποίοι προεξοφλούν τη χρεοκοπία και προτάσσουν ως λύση την αναδιάρθρωση του χρέους, προβάλλουν τον κίνδυνο να χάσουν οι επενδυτές τα λεφτά τους. Για να δώσουν ηθικό βάρος στον ισχυρισμό, υπενθυμίζουν ότι ανάμεσα στους ομολογιούχους επενδυτές είναι ανυποψίαστοι συνταξιούχοι (συνταξιοδοτικά ταμεία στην Ευρώπη ή τις ΗΠΑ).
Η αλήθεια, ωστόσο, είναι ότι οι πραγματικοί πιστωτές των κρατών (τραπεζικοί όμιλοι και διαχειριστές κεφαλαίων) θέλουν, μέσω μιας αναδιάρθρωσης του χρέους (με χρονική επιμήκυνση, κεφαλαιοποίηση τόκων ή και μερική διαγραφή τους), να κατοχυρώσουν το μεγαλύτερο μέρος των αξιώσεών τους. Ξέρουν, πολύ καλά, ότι το μεγαλύτερο τμήμα του χρέους είναι σάπιο. Δηλαδή, δεν πρόκειται να εισπραχθεί ποτέ ή θα εισπραχθεί σε χρόνο… μεταθανάτιο. Τι κάνουν, λοιπόν; Όπως ακριβώς εσείς πετάτε τα σάπια λαχανικά από το ψυγείο, για να γλιτώσετε τα γερά, συνειδητοποιούν ότι, αργά ή γρήγορα, το σάπιο χρέος θα πρέπει να πεταχτεί από τα χαρτοφυλάκιά τους. Και, φυσικά, από αυτή τη «δημιουργική καταστροφή» επιδιώκουν να αποσπάσουν τις μεγαλύτερες δυνατόν υπεραξίες. Και μιλάμε κυριολεκτικά για υπεραξίες. Γιατί τα κρατικά ομόλογα, όπως ακριβώς οι μετοχές και κάθε άλλο χρεόγραφο που βρίσκεται σε συνεχή διαπραγμάτευση στις αγορές, ακριβαίνουν ή φθηναίνουν. Η τιμή τους ανεβαίνει ή κατεβαίνει και στην παρούσα φάση, φυσικά, κατεβαίνει. Αυτή η πτώση αποτυπώνεται στους ισολογισμούς των τραπεζών. Οι τράπεζες είναι υποχρεωμένες να υπολογίζουν τα ομόλογα, που έχουν στην κατοχή τους, στην εκάστοτε τιμή της αγοράς (mark-to-market). Πράγμα που σημαίνει ότι το σάπιο χρέος, οι όποιες ζημίες από τις διακυμάνσεις της αγοράς έχουν ήδη αποτιμηθεί λογιστικά. Ό,τι παραπάνω από τη λογιστική αποτίμηση χρέους κατοχυρώσουν ή εισπράξουν είναι καθαρό κέρδος. Επομένως, ένα «κούρεμα» του χρέους, μια αναδιαπραγμάτευση, μια συμφωνία για την αποδοχή του μεγαλύτερου μέρους του αρχικού κεφαλαίου μειώνει τον κίνδυνο να μηδενιστούν οι απαιτήσεις τους και τις διευκολύνει ταμειακά. Αυτό το μυστικό, επιμελώς, αποκρύπτεται από όσους (δυστυχώς, και από δυνάμεις της Αριστεράς) θολώνουν τα νερά και με λαθροχειρίες ταυτίζουν την αναδιαπραγμάτευση του χρέους ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας με τη μόνη δυνατή λύση προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας: τη στάση πληρωμών ή, καλύτερα (για να τελειώνουμε με τη λαθροχειρία επί των όρων), την άρνηση πληρωμής του χρέους στη διεθνή τοκογλυφία.
