Του Μάρκου Δεληγιάννη
Χειμώνιασε για τα καλά. Οι νύχτες μεγαλώνουν απειλητικά. Αρπάζουν της μέρας τις φροντίδες και τα ερωτήματα, πάντα τα ίδια, προβάλλουν. Γόρδιοι δεσμοί σωστοί.
Ακόμα μια νύχτα στο δρόμο, βογκάει ο άστεγος. Ο πεινασμένος μουγκρίζει. Άλλη μια μέρα στα σκουπίδια βουτηγμένος. Ως πότε ακαθαρσίες τα σωθικά μου θα βρωμάνε; Οι έγκλειστοι στενάζουν, άλλο ένα μερόνυχτο με την απουσία της ζωής τους θα κυλήσει. Πώς τη δύναμη να βρούνε τις αλυσίδες της εθελοδουλίας να σπάσουνε; Αυτά. Κι ο ποιητής, σαν άλλος χρυσοθήρας, ψάχνει εναγώνια τις λέξεις που δραπέτευσαν απ’ του μυαλού τα κατάστιχα, να επαναφέρει.
Όμως οι πολιτικάντηδες, άλλα έχουν στο κεφάλι τους. Διαγωνίζονται ποιος τον άλλο σε υποκρισία, θα ξεπεράσει. Οι χθεσινοί διώκτες της ελεύθερης έκφρασης, ξάφνου συγκλονισμένοι διαδηλώνουν ενάντια στη μισαλλοδοξία, στο φανατισμό, στο φόβο. Αλήθεια! Ποιος θυμάται το Θέατρο Χυτήριο όταν, τότε, σχεδόν ανενόχλητες, οι φαιές ορδές, επέβαλλαν τη βαρβαρότητα. Η παράσταση που είχε προγραμματιστεί, ματαιώθηκε. Οι συντελεστές του έργου προπηλακίστηκαν. Η ταφόπλακα του ολοκληρωτισμού σφράγισε του θεάτρου την πόρτα. Η παράσταση δεν παίχτηκε ποτέ… Η λεύτερη δημιουργία σε διωγμό. Ο Αριστοφάνης και πάλι ερήμην δικάζεται. Τότε, κανείς δεν ένιωσε την ανάγκη, έστω κι ένα ολιγόλογο επικήδειο να εκφωνήσει για της δημοκρατίας το θάνατο. Όλοι είμαστε απασχολημένοι με το φοβικό μας ατομισμό. Κανείς δεν έστερξε το σήμα κινδύνου να εκπέμψει. Και να, που φτάσαμε έως εδώ. Ο ολοκληρωτισμός, επώνυμος, ψευδώνυμος, μεταμφιεσμένος, καλπάζει. Πριν από μισό αιώνα -και περισσότερο-, τ’ αφτιά μας τριβελίζανε κραυγές υστερικές, πως δήθεν οι κόκκινοι θα έλθουν και τα σπίτια μας θα πάρουν, το βιος μας θ’ αρπάξουν, τις γυναίκες μας θα βιάσουν. Τώρα το μοτίβο μεταστράφηκε. Ο κίνδυνος άλλαξε φορεσιά και τόπο. Έρχεται το Ισλάμ! Φυλαχτείτε! Οπλιστείτε με πίστη κατά των απίστων! Ο φανατισμός καλπάζει! Δολοφονεί της ζωής το νόημα το βαθύ, μα και το τόσο απλό. Ας μην ολιγωρούμε. Οι κεραίες έτοιμες τις κραυγές αγωνίας να συλλάβουν. Ενώ οι τηλεπαρουσιαστές, με φωνή πομπώδη και βαρύγδουπη, το δέος, το φόβο, τον τρόμο, αναπαραγάγουν. Με μαεστρία μοναδική το δηλητήριο στις καρδιές των έμφοβων υπηκόων, ενσταλάζουν. Επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους πως αν οι Αριστεροί των εκλογών τη μάχη κερδίσουν, οι μέρες που θα ακολουθήσουνε, ζοφερές θα είναι. Όλα θα αλλάξουνε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους τρομοκράτες του Ισλάμ στην Αθήνα θα στοιβάξει. Η χώρα θ’ απολέσει ό,τι με πόνο οι πρόγονοι είχαν χτίσει. Η αποθέωση της υποκρισίας. Οι αρχιερείς του ψεύδους, κτίζουν τα καινούργια ψέματα, πάνω στα χαλάσματα που δημιούργησαν τα παλιά ψεύδη. Εκλογές. Η μάχη πλησιάζει κι οι επίδοξοι μεσσίες τη χώρα περιδιαβαίνουν, τάζουν ψεύτικους παραδείσους, αυτοί που τα τελευταία, τούτα κρίσιμα χρόνια, ανερυθρίαστα, χωρίς αιδώ, χωρίς καμιά Ερινύα τον ύπνο τους να βασανίζει, παρέδωσαν τα βλαστάρια, τους επιστήμονες, τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους αυτού του τόπου, στα νύχια των σαρκοβόρων της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας. Μοναδικοί στο να φιλοτεχνούν φέρετρα, το αύριο να ενταφιάζουν.
Σύντροφοι, η μάχη πλησιάζει. Ο λόγος ο δικός μας, καθάριος ας ηχήσει, όπως το γάργαρο νερό, ξένοιαστο, καθώς κυλάει στης ρεματιάς τη φιλόξενη κοίτη, των οδοιπόρων το ταξίδι να ευκολύνει. Καιρός, χωρίς στολίδια περιττά, σ’ όλους αυτούς, που την ελπίδα για ζωή στους ώμους της Αριστεράς εναπόθεσαν, χωρίς περιστροφές να πούμε, πως τώρα, εμείς θ’ ανατρέψουμε το βαρβαρισμό, που οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές θέλουν να εφαρμόσουν. Καιρός να αρπάξουμε με χέρια σταθερά, να σκάψουμε βαθιά, με συνέπεια μοναδική, τον δρόμο να χαράξουμε τον καινούργιο, τον συνταρακτικό, που οδηγεί στο Αύριο το πολυπόθητο. Αν τούτες τις κρίσιμες ώρες, σύντροφε, δεν καταφέρουμε το εγώ σε εμείς να κάνουμε, τότε το αποτέλεσμα αμφίβολο θάναι κι ύστερα, φίλε μου, μη ξεχνάς πως ευκολότερα κατακτάει κανείς ένα αγαθό από το να το διατηρήσει. Ας υψώσουμε οδόφραγμα και πάνω σ’ αυτό ας στήσουμε το φλάμπουρο της πραγματικότητας κι ας βαδίσουμε μπροστά με βήμα σταθερό κι αταλάντευτο.
