Τα πιο βαθιά σημάδια στην Ιστορία τα αφήνουν οι λαοί
Του Παναγιώτη Οικονομίδη
Η πολιτική κατάσταση όπως έχει εξελιχθεί μετά την κυβέρνηση της ΠΦΑ (Πρώτη Φορά Αριστερά) δίνει την εντύπωση ότι η πυκνότητα του πολιτικού χρόνου, όπως τη βιώνουμε τα τελευταία πέντε χρόνια, διαλύεται μέσα στη ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού. Η αίσθηση ότι όλοι μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους τελικά, είναι τόσο σωστή, με την έννοια ότι την συναντάς με όποιον και να μιλήσεις. Η ευκολία της αναγνώρισης αυτού του γεγονότος είναι ίσως το μόνο εύκολο πράγμα που μας έτυχε.
Από τις καθημερινές συζητήσεις μου με τον κόσμο της γειτονιάς ή με ανθρώπους στην ουρά της τράπεζας ή του σούπερ μάρκετ έχει προκύψει και μια σκέψη που σαν άρρητα ερωτήματα σέρνονται πίσω από τα βλέμματα των ανθρώπων.
«Καλά ούτε και αυτοί δεν μπόρεσαν να αντισταθούν, που ήταν και αριστεροί. Τότε πώς θα γίνει να αλλαξουν τα πράγμματα; Πώς θα βρεθούν εκείνοι οι άνθρωποι που δεν θα βάλουν το δάχτυλο στο μέλι; Υπάρχουν; Κι αν δεν υπάρχουν, τι;».
Αυτά τα ερωτήματα είναι ίσως τα πιο αμείλικτα για όλους αυτούς τους μικρους αγωνιστές που έβαλαν και βάζουν πλάτη για τη λαϊκή υπόθεση. Ερωτήματα που σου κοβουν τον ύπνο για μέρες, που σε κάνουν να βλέπεις τον συναγωνιστή σου με άλλα μάτια ώρες-ώρες. Που σε κάνουν να αμφιβάλλεις, τελικά, για τα πάντα. Που σε οδηγούν απέναντι σε μια πιο βαθιά ρευστοποίηση, αυτήν της κοινωνίας.
Πώς μπορούμε να «κατασκευάσουμε» τους «ηγέτες» μας; Ποιες κοινωνικές διαδικασίες θα φέρουν στο προσκήνιο τους ανθρώπους εκείνους που δεν θα είναι μόνο τίμιοι αλλα θα έχουν και φρόνημα, τσαγανό, λόγο τιμής, φιλότιμο με μια λέξη. Που δεν θα είναι απλά «χορτασμένοι» για να μην ενδίδουν στη διαφθορά, αλλά θα έχουν και μια διαφορετική σχέση με την εξουσία. Μια σχέση αποστροφής και απόρριψής της. Που δεν θα φοβούνται να κόψουν το κλαδί που πάνω του κάθονται, αν χρειαστεί να το κάνουν. Που δεν θα βαυκαλίζονται όταν περπατούν στα μέγαρα τις Ευρώπης και δεν θα αφήνουν το χέρι του Γιούνκερ να τους κάνει παιχνίδια στο μάγουλο.
Ποια είναι η εξουσία που πρέπει να ασκηθεί πάνω σε ένα σύστημα εξουσίας; Τι ρόλο θα πρέπει να παίξει μια «διαφορετική» κυβέρνηση; Τι σημαίνει και πώς υλοποιείται το «η κυβέρνηση να ακούει τον λαό και να ανοίγει δρόμους στο λαϊκό ριζοσπαστισμό»; Μπορούν να υπάρξουν διαδικασίες «ελέγχου» των αιρετών εκπροσώπων;
Μέσα από όλες αυτές τις σκέψεις και τις απαντήσεις που γεννιούνται σιγά-σιγά στο μυαλό μου, προκύπτει και ο απολογισμός τού μέχρι τώρα. Όχι μόνο από το 2010 και μετά, αλλά από πολύ παλιότερα. Από το 1989 – και ίσως πιο πριν ακόμα. Προκύπτει μόνος του αυτός, σαν μια μαγική εικόνα.
Για το «νέο μετά» που γεννιέται δεν έχω να πω πολλά. Δεν το ξέρω. Βλέπω όμως την κοιλιά της Ιστορίας να συσπάται. Ξέρω ότι μπορώ να δώσω χαρακτηριστικά και αποτυπώματα σε αυτό που γεννιέται. Ξέρω ότι όσο πιο βαθιά είναι τα χαρακτηριστικά αυτά, τόσο πιο πολύ αυτό το νεογέννητο θα μοιάζει σε αυτό που θέλουμε. Ξέρω ότι τα πιο βαθιά σημάδια στην Ιστορία τα αφήνουν οι λαοί.
Οι λαοί. Ο λαός. Ο Άι-Λαός.
