– Φωτογραφία: Νέος στη σκεπή πολυκατοικίας ατενίζει μια βομβαρδισμένη πόλη. Λεζάντα: «Μπορεί να πάρεις το Χαλέπι και να ελέγξεις την καταστροφή. Όμως ποτέ δεν θα ελέγξεις τις καρδιές μας, την ελπίδα μας και την επανάστασή μας!»
– Έτερη δημοσίευση: «Κάτω από κάθε κατεστραμμένο σπίτι, βρίσκονται οικογένειες θαμμένες μαζί με τα όνειρά τους… Θαμμένες από τον Μπασάρ και τους συμμάχους του. Χαλέπι, θα γυρίσουμε. Τα κατεστραμμένα μας κτήρια αποτελούν μαρτυρίες της αντίστασής μας και της εγκληματικότητάς σας.»
– Επίσης: «Καταδικάζουμε κατηγορηματικά τη γενοκτονία αθώων πολιτών στο ανατολικό Χαλέπι από το καθεστώς του Άσαντ και τις κυβερνήσεις του Ιράν και της Ρωσίας»
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επ’ άπειρον με τέτοια παραδείγματα… Πρόκειται για δημόσιο λόγο που εμφανώς μπατάρει, αποκρύπτει γεγονότα και υποστηρίζει μια συγκεκριμένη πλευρά. Είναι λόγος εμπόλεμος. Για παράδειγμα, το πολυπληθέστερο δυτικό Χαλέπι βομβαρδιζόταν καθημερινά από τις ένοπλες ομάδες των τζιχαντιστών με όλμους. Όμως απουσιάζει.
Αλλά το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, σε ποιους ανήκουν οι παραπάνω δημοσιεύσεις; Σε κάποιον ένοπλο αντικαθεστωτικό; Στο γραφείο δημοσίων σχέσεων της Τζαμπχάτ αλ-Νούσρα; Σε δήθεν ουδέτερο «ακτιβιστή» που στην πραγματικότητα χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο και είναι μέλος ή συμπαθών ένοπλης οργάνωσης;
Όχι, σε κανέναν από τους παραπάνω! Τα αποσπάσματα που παραθέσαμε στην αρχή αλιεύθηκαν από τη φοιτητική οργάνωση «Syria Society» του SOAS (School of Oriental and African Studies), που θεωρείται το αριστερότερο πανεπιστήμιο του Ηνωμένου Βασιλείου…
Μα, ποια «επανάσταση» υποστηρίζουν;
Η συγκεκριμένη φοιτητική οργάνωση δηλώνει ότι «υποστηρίζει την επανάσταση μέχρι τέλους». Διοργανώνει εκδηλώσεις «για τη δημοκρατία και την αυτο-οργάνωση» στις περιοχές της Συρίας οι οποίες βρίσκονται υπό τον έλεγχο φονταμενταλιστών, χρηματοδοτούμενων κι εξοπλισμένων από τις ΗΠΑ, την Τουρκία, το Βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας και το Κατάρ. Προβάλει ντοκιμαντέρ όπως «Τα Λευκά Κράνη», τα οποία στήθηκαν από τη USAID και ένα Βρετανό πρώην μισθοφόρο του ΝΑΤΟ. Προτείνει στους φοιτητές «πρακτικές συμβουλές δράσης» για να υποστηρίξουν «την επανάσταση» και καλεί ως ομιλητές τους ιδρυτές της Syria Solidarity Campaign – επίσης χρηματοδοτημένης από ολιγαρχικά συμφέροντα και δημιουργημένης σε γραφεία δημοσίων σχέσεων της Νέας Υόρκης.
Όλες οι δημόσιες εκδηλώσεις της Syria Society έχουν εμφανές γεωπολιτικό στίγμα, καθώς πάντα καταδικάζουν τη Ρωσία και το Ιράν, ενώ δεν αναφέρουν λέξη για πιθανά προβλήματα που προκύπτουν από την εμπλοκή ξένων δυνάμεων στην… άλλη πλευρά. Χρησιμοποιούν ρεπορτάζ του Μπιλάλ Αμπντούλ Καρίμ, τοπικού συνεργάτη του CNN – ο οποίος είναι χαϊδεμένο παιδί των δυτικών ΜΜΕ, δηλωμένος αντιδημοκράτης και πολέμιος των μειονοτήτων (σιιτών και αλαουιτών). Είναι επίσης πασίγνωστος για το βήμα που δίνει σε ακραίους φονταμενταλιστές όπως ο Σαουδάραβας Αλ-Μουχαϊσινί, ο οποίος κηρύσσει πως «η Tζιχάντ είναι υποχρεωτική και όποιος πολεμήσει στη Συρία ενάντια στους σιίτες θα ανταμειφθεί στον παράδεισο». Είναι μάλιστα τόσο άνετος με τους φονταμενταλιστές ώστε να συζητά μαζί τους ενώ ποζάρουν με ζώνες βομβιστών αυτοκτονίας…
Δυστυχώς, δεν πρόκειται για εξαίρεση
Όλα αυτά θα ήταν «μία από τα ίδια» αν μιλούσαμε για μια ακόμα ΜΚΟ δημιουργημένη από συγκεκριμένα συμφέροντα, ή για όργανα προβολής υπερδυνάμεων, ή για πληρωμένες καμπάνιες δημοσίων σχέσεων. Όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση ερχόμαστε αντιμέτωποι με κάτι νέο. Αυτή η φιλοπόλεμη ρητορική και συγκροτημένη πράξη πολιτικής, πνευματικής και υλικής υποστήριξης ακροδεξιών, φονταμενταλιστών, σεξιστών και αντιδημοκρατικών πολέμαρχων, ορκισμένων να εξαφανίσουν κάθε μειονότητα, εξοπλισμένων από το δυτικό ιμπεριαλισμό, υλοποιείται από την… Αριστερά – και μάλιστα στην καρδιά ενός πανεπιστημίου που θεωρείται αντι-ηγεμονικό, κέντρο αντίστασης και μη-κανονικότητας.
Κοιτάζοντας τα λόγια και τις δράσεις της συγκεκριμένης ομάδας (που δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς αντίστοιχες πρωτοβουλίες υπάρχουν σε πληθώρα βρετανικών πανεπιστημίων, ιδιαιτέρως του Λονδίνου, με ευρεία επιρροή στους συλλόγους φοιτητών), βρίσκεσαι σε έναν κόσμο που ορίζεται από τη ρητορική και πράξη των κυρίαρχων. Αυτήν εξυπηρετεί, και μάλιστα την εμβαθύνει, εμποτίζοντάς την με μαχητική, νεανική ευαισθησία. Και ταυτόχρονα «εξαφανίζει» τεράστιες πλευρές τις πραγματικότητας: τη σεκταριστική υφή του εμφυλίου, τα γεωπολιτικά συμφέροντα, τις φωνές των μειονοτήτων…
Πώς είναι δυνατόν να μην χτυπά καμπανάκι στους αριστερούς ακτιβιστές φοιτητές το γεγονός πως μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα ενώ υποστηρίζουν άτομα που ανοιχτά παραδέχονται πως πολεμούν για τη σέκτα τους και για την εξαφάνιση όλων των άλλων; Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη Βρετανία: Όποιος παρακολούθησε τη συζήτηση «Αριστερά και Συρία» που πρόσφατα διοργάνωσε ο (κόκκινος) εκδοτικός οίκος Verso Books στο Μανχάταν, θα είδε σε πλήρη έκθεση το μίσος της «Αριστεράς» προς όσους τολμούσαν, παραθέτοντας στοιχεία, να διαφωνήσουν με την περαιτέρω εμπλοκή των ΗΠΑ στη σύρραξη.
Βρισκόμαστε λοιπόν μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα. Ο κόσμος ανατάσσεται, όχι μόνο στο κεντρικό πολιτικό και γεωπολιτικό πεδίο, μα και στις ευαισθησίες, στα πολιτικά αντανακλαστικά, στην πολιτική κοινωνικοποίηση, στις αντιδράσεις του. Στρατόπεδα πέφτουν εκ των έσω. Λέξεις επανανοηματοδοτούνται. Ας το ξανατονίσουμε: Μιλάμε για ανθρώπους που εναντιώνονταν στις επεκτατικές, ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις της χώρας τους και στο στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα. Τώρα, το υποστηρίζουν και αποτελούν δρων μέλος του.
Στη ρευστότητα των καιρών μας, η απάντηση στο ερώτημα «ποιοι είμαστε και τι θέλουμε να κάνουμε» περνάει μέσα από την αναγνώριση του «ποιος είναι ο άλλος». Γιατί οι παλαιοί φίλοι και εχθροί, έχουν πια αλλάξει.
* Τη στήλη «Ημερολόγια Brexit» γράφει κάθε δεύτερη εβδομάδα ο Ηλίας Σταθάτος από το Λονδίνο.
