Του Mumia Abu-Jamal
Οι μαζικές διαδηλώσεις που συγκλόνισαν, απ’ άκρη σ’ άκρη, τις αμερικανικές πόλεις είναι οι ηχηρές και εμφανείς αντανακλάσεις του έντονου θυμού και της δυσαρέσκειας που έχει πυροδοτήσει η μακρόχρονη και αιματηρή ιστορία της αστυνομικής βίας.
Αν έχετε διαβάσει τα γραπτά μου ή έχετε ακούσει τα σχόλιά μου, γνωρίζετε ότι περιγράφω την αστυνομική βία, όπως ακριβώς είναι: τρομοκρατία, όχι απλά «βιαιότητα».
Για τον απλό λόγο ότι στόχος κάθε αστυνομικής βίας είναι να εμφυσήσει τον τρόμο στις κοινότητες των μαύρων, που ήταν κι ο στόχος των λευκών τρομοκρατών του παρελθόντος, όπως η Κου Κλουξ Κλαν, που λίντσαρε άντρες, γυναίκες και -ναι, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο– παιδιά.
Αν και οι διαδηλώσεις αυτές από νέους σε ολόκληρη τη χώρα είναι εντυπωσιακές, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αστυνομική βία σε βάρος των κοινοτήτων Αφρο-αμερικανών δεν είναι κάτι καινούργιο.
Ήταν στις 4 Δεκεμβρίου 1969, πριν από 45 χρόνια, όταν αστυνομικοί εισέβαλαν στο σπίτι νεαρών μελών των Μαύρων Πανθήρων, στην οδό Μονρό, μεταξύ των οποίων και ο αντιπρόεδρος Φρεντ Χάμπτον από το Σικάγο. Εκεί, αστυνομικοί οπλισμένοι με ημιαυτόματα όπλα πυροβόλησαν τον υπεύθυνο Άμυνας Μαρκ Κλαρκ από την Πεόνια του Ιλινόι και τον Φρεντ Χάμπτον, ενώ κοιμόταν στο κρεβάτι του δίπλα στην έγκυο γυναίκα του. Ο Μαρκ και ο Φρεντ σκοτώθηκαν, ενώ τουλάχιστον άλλοι επτά Πάνθηρες τραυματίστηκαν από τα πυρά των αστυνομικών, ενώ βρίσκονταν στα κρεβάτια τους.
Ούτε ένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε ποτέ για τις δολοφονίες αυτές, τις απόπειρες φόνων και τους σοβαρούς τραυματισμούς μελών του Κόμματος των Μαύρων Πανθήρων του Ιλινόι.
Την επόμενη άνοιξη είναι η επέτειος των 30 χρόνων από τον βομβαρδισμό ΜΟVE, όταν αστυνομικοί έριξαν βόμβες από ελικόπτερα σκοτώνοντας 11 άντρες, γυναίκες και παιδιά, μέλη και συγγενείς της Μαύρης Οικολογικής ομάδας MOVE.
Έντεκα άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί ή πέθαναν από πυρά αστυνομικών, ενώ δύο οικοδομικά συγκροτήματα στην Πενσιλβάνια μετατράπηκαν σε αποκαΐδια και στάχτες. Και αυτή τη φορά ούτε ένας αστυνομικός δεν κατηγορήθηκε καν για το οτιδήποτε. Μόνο η επιζήσασα του MOVE, Ραμόνα Άφρικα θα κατέληγε για επτά χρόνια στη φυλακή με την κατηγορία της εξέγερσης!
Το κίνημα κατά της αστυνομικής τρομοκρατίας είναι, βεβαίως, πολύ σημαντικό, αλλά δεν ξεκίνησε χθες.
Η ιστορία της αστυνομικής τρομοκρατίας πάει πίσω δεκαετίες και δεν έχει να κάνει μόνο με «σάπια μήλα» και «σπασμένα παράθυρα». Έχει να κάνει με την καταστολή του κινήματος για λαϊκές ελευθερίες και την προστασία ενός συστήματος καταπίεσης.
21/12/2014
