Είναι ζήτημα να έχει γίνει ποτέ τόση κουβέντα (και στην Ελλάδα) για δημοτικές εκλογές μιας ξένης μεγαλούπολης. Υπήρχε πάντως λόγος: η εκλογή ενός νεαρού ριζοσπάστη, και δη μουσουλμάνου «τριτοκοσμικής» καταγωγής, στον δημαρχιακό θώκο μιας εμβληματικής πόλης όπως η Νέα Υόρκη δεν είναι κάτι που συμβαίνει κάθε μέρα. Όντας επίσημος υποψήφιος των Δημοκρατικών, ο Ζόραν Μαμντάνι* νίκησε με 50,4%, έναντι 41,6% του Άντριου Κουόμο (κυβερνήτη της πολιτείας της Νέας Υόρκης επί μία δεκαετία, που όμως συμμετείχε ως ανεξάρτητος υποψήφιος μετά την ήττα του στις εσωκομματικές εκλογές των Δημοκρατικών) και 7,1% του Ρεπουμπλικάνου Κέρτις Σλίβα – τον οποίο «κρέμασε» ο Τραμπ, υποστηρίζοντας ανοιχτά τον Κουόμο.
Βέβαια η κοσμοπολίτικη Νέα Υόρκη δεν αντανακλά τον μέσο όρο των ΗΠΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις τελευταίες προεδρικές εκλογές οι Νεοϋορκέζοι έδωσαν 68% στην Καμάλα Χάρις και μόλις 30% στον Ντόναλντ Τραμπ (κι αυτό ήταν μάλιστα το υψηλότερο ποσοστό που πέτυχε Ρεπουμπλικάνος υποψήφιος στη Νέα Υόρκη εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες). Ακόμη κι έτσι όμως, η νίκη του Μαμντάνι εκφράζει την οξύτητα της αντιπαράθεσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η οποία οδηγεί ευρύτατα στρώματα να πραγματοποιούν επιλογές που σε άλλες εποχές θα θεωρούνταν απίθανες. Στην προκειμένη περίπτωση, υποστηρίζουν ένα ριζοσπαστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα που (άσχετα με το κατά πόσο θα υλοποιηθεί) προβλέπει αύξηση του μεροκάματου, δωρεάν δημοτικές συγκοινωνίες, κοινωνικά παντοπωλεία, φορολόγηση των πολύ πλούσιων, φτηνή στέγη κ.λπ.
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ «ακραία» για τα δεδομένα των ΗΠΑ πολιτική πρόταση, μαζί με το γεγονός ότι ο Μαμντάνι καταδίκασε απερίφραστα το σιωνιστικό παρακράτος, οδήγησε τον Τραμπ, τον Κουόμο κ.ά. να «στολίσουν» τον Μαμντάνι με απίστευτους χαρακτηρισμούς. Επιπλέον, η ελίτ ξόδεψε 23 εκατομμύρια δολάρια για να στηρίξει την προεκλογική εκστρατεία του Κουόμο – το υψηλότερο ποσό δημαρχιακής καμπάνιας στην ιστορία των ΗΠΑ. Τέλος, ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος «υποσχέθηκε» στους Νεοϋορκέζους ότι δεν θα δουν φράγκο από τον ομοσπονδιακό προϋπολογισμό, ότι με τέτοιο δήμαρχο η Νέα Υόρκη θα καταστεί άντρο ανομίας, κι ότι εν τέλει το Μαϊάμι θα γίνει καταφύγιο για όσους ξεφύγουν από τον «κομμουνιστή»!
Ο Μαμντάνι αντεπιτέθηκε παρατάσσοντας δεκάδες χιλιάδες εθελοντές που ήρθαν σε απευθείας επαφή με το εκλογικό σώμα. Έτσι εξηγείται και ο σχεδόν διπλασιασμός της συμμετοχής: πάνω από 2 εκατομμύρια ψήφισαν τώρα έναντι 1,1 εκατομμυρίου το 2021. Τελικά ο Κουόμο δεν τα κατάφερε. «Βοήθησε» και το γεγονός ότι πρόκειται για μια αντιπαθέστατη και ρατσιστική φιγούρα, που επιπλέον βαρύνεται με δεκάδες υποθέσεις υπεξαίρεσης, σεξουαλικής παρενόχλησης κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι η νομική υπεράσπιση του Κουόμο με δημόσια κονδύλια (αφού ήταν κυβερνήτης πολιτείας) έχει κοστίσει μέχρι στιγμής στον Αμερικανό φορολογούμενο πάνω από 60 εκατομμύρια δολάρια!
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σε συνθήκες παρατεινόμενης οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής κρίσης, και επίθεσης των λίγων στην καθημερινότητα των πολλών, ευρύτατα στρώματα που προσπαθούν να αποφύγουν την περαιτέρω χειροτέρευση της ζωής τους είναι ικανά να γυρίσουν την πλάτη και στα δύο αλληλοσπαρασσόμενα συστημικά στρατόπεδα. Κι αν αυτό ανησυχεί μία φορά τον Τραμπ, θα πρέπει να ανησυχεί δύο φορές το κατεστημένο ενός Δημοκρατικού Κόμματος που αδυνατεί πλέον να ελέγξει την εκλογική του βάση. Ένα δεύτερο συμπέρασμα, πιο «τακτικής» φύσης, που υπογραμμίζεται από τις εκλογικές επιτυχίες κι άλλων Δημοκρατικών υποψηφίων, είναι ότι η διοίκηση Τραμπ έχει αρχίσει να κουράζει όλο και περισσότερους πολίτες των ΗΠΑ.
Τι έχει να αντιτάξει ο τραμπισμός π.χ. στη συνέχιση της «διακοπής λειτουργίας» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης λόγω διαφωνιών στο Κογκρέσο; (Σημειωτέον ότι το λεγόμενο shutdown συμπληρώνει σήμερα 40 μέρες, σημειώνοντας ιστορικό ρεκόρ και δυσκολεύοντας τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων). Αντί διεξόδων, ο τραμπισμός πουλάει στεγνό αυταρχισμό, χωρίς καμιά βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των πολλών. Αυτή δεν είναι και η καλύτερη συνταγή για μακροημέρευση – ακόμη κι όταν το στρατόπεδο των Δημοκρατικών παραμένει ακέφαλο και σε αποδρομή. Ή, ακόμη χειρότερα για τις ελίτ, όταν σε τέτοιες συνθήκες ξεφυτρώνουν «ζιζάνια» τύπου Μαμντάνι. Αν βέβαια δεν ακολουθήσει κι ο νεαρός δήμαρχος την επιεικώς απογοητευτική πορεία του Μπέρνι Σάντερς.
* «Είναι αυτός ο επόμενος δήμαρχος της Ν. Υόρκης;» (φύλλο 738).
