Αγαπητέ μπαχαλάκο,
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα χρειαστεί να σου απευθυνθώ δημοσίως. Και για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό το μήνυμα θα φτάσει ποτέ στα χέρια σου. Μου δίνεις την εντύπωση ότι έχεις εδώ και πολύ καιρό πάρει διαζύγιο με το διάβασμα. Τα ερωτήματα που μου προκάλεσε η συμπεριφορά σου την περασμένη Τετάρτη, σ’ αυτό που έμελλε να είναι μια ιστορική μέρα, με την κοινωνία πρωταγωνιστή των εξελίξεων, είναι τα εξής δύο: πόσα παίρνεις ή τι παίρνεις;
Σου ακούγεται ωμό; Σου φαίνεται υπερβολικά συνωμοσιολογικό; Κάπως κνίτικο; Θα με στοχοποιήσεις για να μου πάρεις το σκαλπ με την πρώτη ευκαιρία; Δεν πειράζει. Εγώ θα την κάνω την προσπάθεια. Κατ’ αρχάς, αν τυχόν είσαι ασφαλίτης, KYΠατζής, ρουφιάνος, μην κάνεις τον κόπο να συνεχίσεις το διάβασμα. Να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας. Τράβα πάρε το μισθό σου κι ετοιμάσου για την επόμενη προβοκάτσια. Αν, όμως, είσαι απ’ τους άλλους, τους ορίτζιναλ που λέμε, δώσε λίγη βάση. Ομολογώ, λοιπόν, ότι πολλές από τις εκρήξεις σου στο παρελθόν τις έβλεπα με κάποια συμπάθεια. Στις εποχές του Μεγάλου Ύπνου γινόσουν συχνά το ξυπνητήρι της κοινωνίας, έστω και με τον ανορθόδοξο τρόπο σου. Τα μικρά πλήγματα κατά των συμβόλων της εξουσίας είχαν κάποια γοητεία την ώρα που τα συνδικάτα, τα κόμματα, οι συλλογικοί φορείς εξαντλούνταν σε ασκήσεις καθωσπρεπισμού και η κοινωνία φαινόταν απρόθυμη για τη μεγάλη σύγκρουση.
Αλλά τώρα; Αυτή τη φορά; Τι ακριβώς ήθελες να πετύχεις; Τι άλλο εκτός από το να φέρεις την αστυνομία και τους χρυσαυγίτες εκεί που πάλλεται, εδώ και ένα μήνα σχεδόν, η καρδιά μιας αφυπνισμένης κοινωνίας;
Τι άλλο επεδίωκες εκτός από το να πνίξεις τον κόσμο στα χημικά και να τον στείλεις σπίτι του; Και το τάιμινγκ; Τι σου λέει κι αυτό, ακριβώς το απόγευμα, την ώρα που η Βουλή θα έπρεπε να ήταν απροσπέλαστη για τους βουλευτές που θα συζητούσαν το νέο Μνημόνιο, να έχεις καταφέρει να ψιλοαδειάσεις την πλατεία, να έχεις σπάσει την αλυσίδα αποκλεισμού με τον τρόπο που κι οι μπάτσοι δεν τολμούσαν να κάνουν; Οι φωτογραφίες και τα βίντεο με τους ασφαλίτες με περιβολή «μπάχαλου» είναι το λιγότερο. Η εξουσία κάνει τη δουλειά της. Εσύ τι κάνεις είναι το ζήτημα, εκτός από το να δίνεις υπόσταση στους χρυσαυγίτες, «κοινωνική χρησιμότητα» στην καταστολή, να σπέρνεις σύγχυση και φόβο στην κοινωνία, ακριβώς τη στιγμή που αυτή πηδάει πάνω από το σύνορο του φόβου…
Θα μου πεις: σου την έχει σπάσει το «όλοι μαζί», ο υπερβολικός πασιφισμός, το «μην απαντάτε στις προκλήσεις της αστυνομίας», τα περί ειρηνικής διαμαρτυρίας. Εν μέρει έχεις δίκιο. Υπάρχει ένας υψηλός βαθμός αυταπάτης στην εντύπωση που έχουν πολλοί ότι η εξουσία θα αφήσει για πολύ καιρό ήσυχη την κοινωνία των Αγανακτισμένων να ξηλώνει το πουλόβερ της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, της τραπεζοκρατίας, της ευρωκρατίας. Αργά ή γρήγορα το σαβουάρ βιβρ του αστισμού θα δώσει τη θέση του σε απροκάλυπτη, αιματηρή βία. Τα ανδρείκελα θα υπερασπιστούν με πάθος τις καρέκλες τους και η αριστοκρατία του χρήματος με λύσσα τα προνόμιά της. Και τότε, θα χρειαστούν πολλοί στρατοί καταστολής και πολλές στρατιές προβοκατόρων για να αντιμετωπίσουν τον Μεγάλο Θυμό που θα ’χει γίνει όχι μόνο φωνή, αλλά και πέτρα, και στυλιάρι, και μάχη σώμα με σώμα. Εσύ, αναρωτιέμαι, πού θα είσαι τότε;
Αλλά τώρα; Αυτή τη φορά; Τι ακριβώς ήθελες να πετύχεις; Τι άλλο εκτός από το να φέρεις την αστυνομία και τους χρυσαυγίτες εκεί που πάλλεται, εδώ και ένα μήνα σχεδόν, η καρδιά μιας αφυπνισμένης κοινωνίας;
Τι άλλο επεδίωκες εκτός από το να πνίξεις τον κόσμο στα χημικά και να τον στείλεις σπίτι του; Και το τάιμινγκ; Τι σου λέει κι αυτό, ακριβώς το απόγευμα, την ώρα που η Βουλή θα έπρεπε να ήταν απροσπέλαστη για τους βουλευτές που θα συζητούσαν το νέο Μνημόνιο, να έχεις καταφέρει να ψιλοαδειάσεις την πλατεία, να έχεις σπάσει την αλυσίδα αποκλεισμού με τον τρόπο που κι οι μπάτσοι δεν τολμούσαν να κάνουν; Οι φωτογραφίες και τα βίντεο με τους ασφαλίτες με περιβολή «μπάχαλου» είναι το λιγότερο. Η εξουσία κάνει τη δουλειά της. Εσύ τι κάνεις είναι το ζήτημα, εκτός από το να δίνεις υπόσταση στους χρυσαυγίτες, «κοινωνική χρησιμότητα» στην καταστολή, να σπέρνεις σύγχυση και φόβο στην κοινωνία, ακριβώς τη στιγμή που αυτή πηδάει πάνω από το σύνορο του φόβου…
Θα μου πεις: σου την έχει σπάσει το «όλοι μαζί», ο υπερβολικός πασιφισμός, το «μην απαντάτε στις προκλήσεις της αστυνομίας», τα περί ειρηνικής διαμαρτυρίας. Εν μέρει έχεις δίκιο. Υπάρχει ένας υψηλός βαθμός αυταπάτης στην εντύπωση που έχουν πολλοί ότι η εξουσία θα αφήσει για πολύ καιρό ήσυχη την κοινωνία των Αγανακτισμένων να ξηλώνει το πουλόβερ της κοινοβουλευτικής δικτατορίας, της τραπεζοκρατίας, της ευρωκρατίας. Αργά ή γρήγορα το σαβουάρ βιβρ του αστισμού θα δώσει τη θέση του σε απροκάλυπτη, αιματηρή βία. Τα ανδρείκελα θα υπερασπιστούν με πάθος τις καρέκλες τους και η αριστοκρατία του χρήματος με λύσσα τα προνόμιά της. Και τότε, θα χρειαστούν πολλοί στρατοί καταστολής και πολλές στρατιές προβοκατόρων για να αντιμετωπίσουν τον Μεγάλο Θυμό που θα ’χει γίνει όχι μόνο φωνή, αλλά και πέτρα, και στυλιάρι, και μάχη σώμα με σώμα. Εσύ, αναρωτιέμαι, πού θα είσαι τότε;
Σχόλια
