Πολύ πλάκα πέφτει αυτές τις μέρες στο διαδίκτυο για την πρόθεση της κυβέρνησης Μακρόν να αντικαταστήσει στα επίσημα σχολικά έγγραφα τους όρους «μητέρα» και «πατέρας» με τους όρους «γονέας 1» και «γονέας 2».
Η γαλλική κυβέρνηση δηλώνει ότι πρόθεσή της είναι να περιορίσει τις διακρίσεις που υφίστανται τα ομόφυλα ζευγάρια, και αυτό βέβαια δεν είναι καθόλου αστείο. Χρειαζόμαστε θαρραλέες νομοθεσίες και πρωτοβουλίες που θα περιορίσουν τις ομοφοβικές διακρίσεις και θα προστατεύσουν τις οικογένειες που δεν έχουν την «παραδοσιακή» σύσταση. Τι σχέση όμως έχουν τα δικαιώματα των gay γονιών με αυτό το νομοσχέδιο; Μάλλον καμία.
Εδώ συζητάμε για κάτι άλλο. Εδώ, μία εξουσία θεωρεί ότι οι όροι/έννοιες «μητέρα» και «πατέρας» είναι αναχρονιστικοί και ομοφοβικοί και τελικά προάγουν τις διακρίσεις απέναντι στις μειονότητες. Και για αυτό τους καταργεί. Με ένα νόμο.
Λες και με έναν νόμο μπορείς να καταργήσεις τη μητρική στοργή ή την εξάρτηση του βρέφους από τη μαμά του, αυτό το συγκλονιστικό βιολογικό-κοινωνικό μυστήριο. Λες και με έναν νόμο μπορεί να καταργηθεί η ανάγκη για την πατρική φιγούρα, ή ο υπαρξιακός καημός του πατέρα για το παιδί του. Απίστευτα πράγματα.
Ο καπιταλισμός του «φιλελευθερισμού» και του «δικαιωματισμού» δεν μπορεί να διανοηθεί το μεγαλείο και την ευρύτητα της ανθρώπινης φύσης και το βάθος των εννοιών «μαμά» και «μπαμπάς», οπότε αποφάσισε να τις καταργήσει
«1984»
Φαίνεται ότι με πρόσχημα τα ατομικά δικαιώματα και τον «πόλεμο ενάντια στις διακρίσεις» εισερχόμαστε στην απόλυτα ζοφερή σύγχρονη εκδοχή του οργουελικού 1984.
Οι ελίτ του ξοφλημένου και αξιακά νεκρού δυτικού πολιτισμού δεν μπορούν να διανοηθούν πώς μία γυναίκα που μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της μπορεί να είναι ταυτόχρονα και «μητέρα» και «πατέρας», ή πώς ένας άνδρας που αναγκάζεται να μεγαλώσει το παιδί του μόνος του μπορεί στα μάτια και στην καρδιά του παιδιού να είναι κάποιες φορές «μπαμπάς» και κάποιες άλλες φορές «μαμά». Ούτε φυσικά μπορούν να διανοηθούν πώς σε ένα ομόφυλο ζευγάρι μπορεί οι ρόλοι κάποιες φορές να μοιράζονται και άλλες να εναλλάσσονται, ώστε ένα παιδί να έχει δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες, ή ακόμα και μία μαμά με έναν μπαμπά, άσχετα με το τι φύλο έχουν.
Και επειδή ο καπιταλισμός του «φιλελευθερισμού» και του «δικαιωματισμού» δεν μπορεί να διανοηθεί το μεγαλείο και την ευρύτητα της ανθρώπινης φύσης και το βάθος των εννοιών «μαμά» και «μπαμπάς», αποφάσισε να τις καταργήσει. Και ως γνήσια μεταμοντέρνα χούντα να τις αντικαταστήσει με τις άχρωμες και ρομποτικές φράσεις «γονέας 1» και «γονέας 2». Αν είναι δυνατόν!
Σε λίγο, ίσως, θα μπορούσε ένας καθηγητής κοινωνιολογίας ενός μεγάλου φιλελεύθερου πανεπιστημίου, αφού στοιχειοθετήσει με εκτενή βιβλιογραφία, να εισηγηθεί νομοθετική πρωτοβουλία ώστε οι έννοιες «Έλληνας», «Αλβανός», «Τούρκος», «Γάλλος», «Γερμανός», που συνιστούν αναχρονισμούς και προάγουν τους εθνικισμούς, να αντικατασταθούν από τις έννοιες «πολίτης της Α΄ περιοχής», «πολίτης της Β΄ περιοχής» και πάει λέγοντας.
Και, γιατί όχι, ίσως και τα ονόματα των ανθρώπων να προάγουν τις διακρίσεις και τον σεξισμό μεταξύ των δύο φύλων. Γιάννης, Ελένη, Κώστας, Αγγελική. Σεξιστικά πράγματα. Καλύτερα «άτομο 1» ή «άτομο 2», να ξέρουμε τι μας γίνεται.
Με πρόσχημα την «υπεράσπιση της ετερότητας», οι παρακμιακές «φιλελεύθερες» χούντες καταλήγουν να καταργήσουν κάθε ετερότητα και κάθε διαφορετικότητα. Για τις ελίτ της παγκοσμιοποίησης δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε μαμάδες, ούτε μπαμπάδες, ούτε Έλληνες, ούτε Γάλλοι, ούτε Μαρίες, ούτε Jean Luc. Μόνο «πελάτης 1» και «καταναλωτής 2».
Δούλοι. Ή μάλλον δούλοι/δούλες/δουλ@ (μην μας πούνε και σεξιστές…).
Το σκοτάδι έρχεται με μανδύα πολύχρωμο και στοχεύει καταρχήν στα μυαλά μας. Ανοιχτά μάτια και μυαλά χρειαζόμαστε, λοιπόν. Υπομονή και πίστη, και μετά βλέπουμε.
Υστερόγραφο
Με αυτήν την ιστορία μαθαίνουμε και τι σημαίνει πραγματικά «πρόοδος» κατά το δυτικό λεξιλόγιο. Στην «προοδευτική» Γαλλία του Μακρόν λοιπόν, που έχει περάσει Διαφωτισμό και δεν είναι σαν την Ελλάδα (Ιράν της Μεσογείου αποκαλούν τη χώρα μας πολλοί ντόπιοι αριστεροί…), μαίνονται οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των Κίτρινων Γιλέκων. Και, μέχρι στιγμής, υπάρχουν 11 νεκροί, 6 με κομμένα χέρια, 20 χωρίς μάτι, 189 βαριά τραυματισμένοι, 6 σε κώμα, 8.500 συλληφθέντες, 1800 καταδικασμένοι, 1500 υπόδικοι, 320 φυλακισμένοι χωρίς αναστολή (*).
Οπότε, μπορεί να μας κυβερνάει ένας βουτυρομπεμπές φυτευτός από τους Ρότσιλντ, μπορεί να έχει καταργηθεί η όποια δημοκρατία είχε απομείνει, αλλά τουλάχιστον έχουμε νόμους για τα ομόφυλα ζευγάρια. Αυτή είναι η μερκελική, μακρονική και συριζέικη εκδοχή της «προόδου και της δημοκρατίας». Ε ρε κακομοίρηδες…
(*) Βλ. «Τα Κίτρινα Γιλέκα συνεχίζουν» (φύλλο 443, σελ. 17).
