Στήλη Γνώμη
Της Αγγελικής Ντουσάκη
– Σώπα και φτάνουμε.
– Μα δε βλέπω τίποτα.
– Κάνε λίγο υπομονή. Εκεί, μετά τη γωνία είναι.
– Δεν αντέχω άλλο. Θέλω να δω το τέλος της διαδρομής αυτής. Κουράστηκα.
– Μα δεν υπάρχει ακόμα τέλος.
– Τότε γιατί μου λες ότι φτάνουμε;
– Γιατί φτάνουμε…
– Φτάνουμε πού;
– Εκεί που θα βρούμε φαγητό για να χορτάσουμε, νερό για να ξεδιψάσουμε, τόπο για να ξεκουραστούμε μέχρι να ξαναφύγουμε.
– Να φύγουμε να πάμε που;
– Μέχρι την επόμενη γωνία… Και μετά μέχρι την επόμενη και μετά λίγο παρακάτω. Έτσι μόνο μπορούμε να προχωρήσουμε. Χάρτες δεν υπάρχουν για μας. Αχαρτογράφητο είναι το μέρος που βρεθήκαμε. Προχωρώντας θα ανακαλύψουμε το δρόμο.
– Κι αν χαθούμε;
– Χαμένοι θα ’μαστε μονάχα αν σταματήσουμε… Θες να γυρίσουμε στην αρχή;
– Έχεις δίκιο. Τώρα θυμήθηκα από πού ξεκινήσαμε και πού έχουμε φτάσει. Ας συνεχίσουμε…
– Θέλω όμως πρώτα να μου δώσεις μιαν υπόσχεση.
– Τι;
– Θα τελειώσουμε το ταξίδι αυτό όπως το ξεκινήσαμε!
– Δηλαδή;
– Μαζί! Μόνο έτσι μπορούμε να συνεχίσουμε. Γιατί αν ήμουν μόνος, όταν ξεκίνησα θα ’χα πάρει άλλο δρόμο και θα ’χα στρίψει σε άλλες γωνίες. Ο δρόμος που διανύσαμε είναι κοινός. Η μισή διαδρομή έχει καθοριστεί από την κοινή μας απόφαση. Δεν μπορείς τώρα, έχοντας καθορίσει το μισό δρόμο, να μ’ αφήσεις, τάχα, μόνο μου να επιλέξω ποια θα είναι η συνέχεια. Ήδη έχουμε ορίσει μαζί μια διαδρομή και τώρα ξέρουμε πού κάναμε λάθος και πού τα πήγαμε καλά. Τώρα μπορούμε να προχωρήσουμε καλύτερα μαζί.
– Μα τότε ήτανε αλλιώς. Ήμασταν θυμωμένοι και στραφήκαμε ο ένας στον άλλο για να τα καταφέρουμε.
– Και τώρα δηλαδή δεν είμαστε θυμωμένοι; Τα προβλήματά μας λύθηκαν;
– Όχι, δεν λύθηκαν, αλλά έχουμε κουραστεί. Είναι ατέλειωτη αυτή η διαδρομή! Εσύ δεν κουράστηκες;
– Ναι, όντως είναι ατέλειωτη. Κι εμένα με κούρασε. Μα όσο δεν προχωράμε ατέλειωτη θα μένει. Σήκω να συνεχίσουμε όσο ακόμα υπάρχει φως.
Για τους αγώνες που ξεκινήσαμε και μείνανε στη μέση!
Υπάρχει ακόμα φως!
