Το σακάκι ν’ αλλάξουμε απ’ έξω δε φτάνει σύντροφοι, δε φτάνει!
Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, Είναι νωρίς να χαρούμε
Α. Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη είναι ένας σταθμός στη μακρά διαδρομή που ξεκίνησε το 2004 και επιταχύνθηκε δραματικά εξαιτίας των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων και άλλων πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων, που τα τελευταία 2,5 χρόνια βρέθηκαν στους δρόμους, στις πλατείες, στους εργασιακούς χώρους και σφυρηλάτησαν με τους αγώνες τους την εναλλακτική πρόταση ανατροπής. Αυτές οι κινητοποιήσεις, αυτά τα κινήματα είναι που ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σε αντίπαλο δέος των μνημονιακών δυνάμεων και κατέστησαν εφικτό αυτό που μέχρι χθες φαινόταν μακρινό όνειρο: την κυβέρνηση της Αριστεράς.
Β. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται, στη σημερινή συγκυρία, αντιμέτωπος με μια διπλή πρόκληση: 1. Την ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής με τη διατύπωση ενός συνολικού αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και των κοινωνικών στρωμάτων και 2. Την πορεία συγκρότησης ενός πολυτασικού, δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος. Δύο διαδικασίες που μόνο αν αλληλοσυμπληρώνονται θα στεφθούν από επιτυχία.
Γ. Το εναλλακτικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση πρέπει να ξεφύγει από την απλή παράθεση προγραμματικών στόχων (όπως γίνεται, δυστυχώς, στο κείμενο του σχεδίου διακήρυξης) και να συγκροτηθεί σε ένα σχέδιο με ιεράρχηση στόχων και, κυρίως, με έναν κεντρικό στόχο με τον οποίο θα συνδέονται οι επιμέρους.
Αυτός ο στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, στόχος με τον οποίο συνδέονται όλα τα υπόλοιπα: από την αντιμετώπιση της ανεργίας και του μεταναστευτικού μέχρι την ανάδειξη του γεωστρατηγικού ρόλου και την προστασία του περιβάλλοντος. Αναγκαία προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση είναι η πολιτιστική αναγέννηση με κυρίαρχο το ρόλο της δημόσιας Παιδείας.
Δ. Όσον αφορά τη δημοκρατική δομή του νέου κόμματος, ο στόχος είναι: Ένα κόμμα με τη δική του συγκεκριμένη δομή και αυτοπειθαρχία, το οποίο με τα ήθη και τον τρόπο ζωής των μελών και των ηγετών του, θα μοιράζεται με την τάξη την κοινή μοίρα της θυσίας και του αγώνα και το οποίο δεν θα γίνει ποτέ τμήμα της «ηγετικής τάξης», δηλαδή μια γραφειοκρατία δίπλα σε αντίπαλες γραφειοκρατίες.
Βασικά στοιχεία της νέας δομής θα πρέπει να είναι:
1. Η κατάργηση του διαχωρισμού μέσα στο νέο κόμμα ανάμεσα σε διευθύνοντες και διευθυνόμενους, αλλά και ανάμεσα σε «μυαλά» και «χέρια». Η Αριστερά που δεν είναι διατεθειμένη να ακούσει και να μάθει, άρα και να αλλάξει η ίδια, από την αυθόρμητη ή την οργανωμένη κίνηση των «από κάτω» και την αυτενέργειά της, όχι μόνο δεν μπορεί να «κυβερνήσει» αλλά είναι και ιστορικά καταδικασμένη.
2. Η καθιέρωση της διαφάνειας σε όλα τα επίπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δεσμεύεται να διαχειρίζεται τους οικονομικούς πόρους και να αξιοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό που θέτει στη διάθεσή του το κράτος με τρόπο ανταποδοτικό προς την κοινωνία. Με αυτήν την έννοια η διαφάνεια αποτελεί στοιχειώδη δημοκρατική υποχρέωση οποιουδήποτε πολιτικού φορέα, πόσο μάλλον του φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αφορά στη δημοσιοποίηση επίσης κατανομής αρμοδιοτήτων και θέσεων, στον τρόπο αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ (σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο) όπως και των οικονομικών με κάθε λεπτομέρεια.
Ως πρώτο βήμα πρέπει να κατατεθεί στην επικείμενη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πλήρης οικονομικός απολογισμός και προγραμματισμός, καθώς επίσης και το σχέδιο αξιοποίησης των επιστημονικών και αποσπασμένων συνεργατών.
*Ο Γιώργος Τοζίδης είναι αντιπρόσωπος
στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, εκλεγμένος
από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Θεσσαλονίκης
