Ο κόσμος της Αριστεράς δεν ξέρει αν πρέπει να κλάψει ή να γελάσει. Μάλλον βρίσκεται στο πρόθυρα παράκρουσης! Την ώρα που ο κόσμος βοά για ενότητα και για συσπείρωση απέναντι στον κοινό εχθρό, οι «ανανεωτικοί» (έχουν πράγματι νόημα οι λέξεις;) ανακοίνωσαν την απόφασή τους να διασπάσουν τον ΣΥΝ και να βαδίσουν μόνοι τους για να ενώσουν τις δυνάμεις της αριστεράς, της δημοκρατίας, της εργασίας, της προόδου, της οικολογίας, μπλα, μπλα, μπλα…
Μέσα στο ΣΥΝ μερικοί προσπαθούν να χρυσώσουν το χάπι, άλλοι να κρατήσουν γέφυρες και πολλοί λένε με ανακούφιση «Επιτέλους! Έπρεπε να έχουμε γλιτώσει από καιρό!». Ούτε σ’ αυτό δεν είναι ενιαίος ο ΣΥΝ. Είναι κι αυτός ένας λόγος που η εικόνα του προς τα έξω είναι αξιολύπητη. Διάσπαση εν ώρα μάχης! Θυμίζει, τηρουμένων των αναλογιών, τις εκλογές που προκήρυξε –και έχασε– ο Βενιζέλος στη μέση της μικρασιατικής εκστρατείας.
Οι πιο πολλοί λένε ότι ήταν αναπόφευκτο, είτε γιατί τίποτα πια δεν μπορούσε να συγκρατήσει τον Κουβέλη (είναι οριακή και η ηλικία) από το να γίνει αρχηγός ενός κόμματος είτε γιατί μια υπαρκτή κοινωνική ομάδα που ψηφίζει Aριστερά είναι τόσο ενσωματωμένη στο σύστημα που βγάζει σπυράκια με τους νεαρούς μαρξιστές της παρέας του Τσίπρα, την παλαιοκομμουνιστική ομάδα των Λαφαζάνη-Στρατούλη και τις πιο ξεκάθαρα κομμουνιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ό,τι και να ισχύει, εγώ εδώ βλέπω την ευκαιρία! Όπως φαίνεται ο ΣΥΝ και ο ΣΥΡΙΖΑ, θέλοντας και μη, αποχωρίζονται το πιο σοσιαλδημοκρατικό τους κομμάτι. Ας τους ευχηθούν, λοιπόν, καλή τύχη (από ευπρέπεια) και ας ξεκινήσουν εκ νέου απαλλαγμένοι από ένα βασικό εμπόδιο. Τώρα, οι δυνάμεις, βλέποντάς τες εξ αποστάσεως, είναι πιο ομοιογενείς. Πιο μαρξιστικογενείς. Τι τις εμποδίζει να συσπειρωθούν και να εφορμήσουν;
Τα «μαγαζιά»; Δεν τους παίρνει! Να κλείσουν όλα αν δεν μπορούν να φτιάξουν μια υγιή κοινοπραξία. Αυτό δεν προτείνουν οι αριστεροί να κάνει και η κοινωνία, στη γειτονιά ή στη δουλειά; Ας το κάνουν πρώτοι οι ίδιοι!
Οι «φίρμες»; Εντάξει, όλοι είναι καλοί, αλλά δεν έχουμε ακόμα ούτε τον Λένιν, ούτε τον Μάο, ούτε καν τον Τσάβες! Σεμνά, λοιπόν, και ταπεινά. Τα καλάμια στις γλάστρες.
Μόνο οι ιδιοτελείς, οι «ξερόλες» και οι βλάκες μπορεί να μας χωρίζουν.
Οι αριστεροί της αντίστασης, οι αριστεροί της μεταπολίτευσης, οι αριστεροί των συνεργείων, των υπουργείων και των καταστημάτων, της ανεργίας και των χαμηλοσυντάξεων, των σχολών και των σχολείων, των δρόμων και των καταλήψεων φωνάζουν, ουρλιάζουν, απαιτούν!
Αν δεν είστε σαν κι εμάς, αν δεν είμαστε ίσοι, άντε γεια!
Αν είμαστε μαζί, συμπάσχοντες και συναγωνιζόμενοι, αφήστε τα «εγώ» και ενωθείτε στα απλά, τα κατανοητά, τα χρειαζούμενα. Τα στρατηγικά ας περιμένουν. Ούτε αύριο μπορούμε να κερδίσουμε τις εκλογές, ούτε αύριο να βγούμε από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, ούτε αύριο να κάνουμε την επανάσταση. Ίσως μεθαύριο. Αλλά επειδή το μεθαύριο μπορεί και να καθυστερήσει, ας δώσουμε τώρα τα χέρια κι ας πούμε γεια χαρά σας στους ανανεωτικούς που άφησαν ξωπίσω τους μια τρύπα!
Ακόμα ελπίζων,
Γκαούρ
