Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου δημοσιεύθηκε μια κριτική στο άρθρο Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική δημοκρατία; υπογραφόμενη από τον Άρη Παρασκευόπουλο.
Ο Α.Π. παρουσιάζει το άρθρο να ισχυρίζεται: «Eίναι οικονομισμός στο τετράγωνο η έξοδος από την Eυρωζώνη». Σε αυτόν τον ισχυρισμό απαντά ο Α.Π. Αυτό υποτίθεται ότι γράφει το άρθρο. Μόνο που, πολύ-πολύ απλά, αυτό δεν το γράφει πουθενά το άρθρο. Πουθενά μα πουθενά.
Αυτός ο ισχυρισμός είναι μια καρικατούρα που κατασκεύασε ο Α.Π., μάλλον από υπερβολική αντιπαραθετική ορμή. Να, λοιπόν, τι λέει το άρθρο: «Είναι τεράστιο λάθος να εστιάζει κανείς π.χ. στη διαγραφή του χρέους, στην έξοδο από την Ευρωζώνη, στις εθνικοποιήσεις και στην αναδιανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και να “ξεχνά”(!) τις πολιτικές προϋποθέσεις. Να αγνοεί δηλαδή το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και επιπλέον να το θεωρεί σαν κάτι απλό, ανούσιο, ίσως και ενσωματώσιμο. Πρόκειται για οικονομισμό, σωστότερα για οικονομισμό στο τετράγωνο!».
Από την τοποθέτηση αυτή ο Α.Π. έσβησε μια ουσιώδη φράση: «“ξεχνά”(!) τις πολιτικές προϋποθέσεις… αγνοεί δηλαδή το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος». Σβήνοντας, υποβαθμίζοντας, καταργώντας, το κεντρικό πολιτικό ζήτημα, η προσέγγιση αυτή γίνεται ένα καλό παράδειγμα: όχι για το πώς πρέπει να διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος, αλλά για τον ορισμό του οικονομισμού.
X.K.
Αυτός ο ισχυρισμός είναι μια καρικατούρα που κατασκεύασε ο Α.Π., μάλλον από υπερβολική αντιπαραθετική ορμή. Να, λοιπόν, τι λέει το άρθρο: «Είναι τεράστιο λάθος να εστιάζει κανείς π.χ. στη διαγραφή του χρέους, στην έξοδο από την Ευρωζώνη, στις εθνικοποιήσεις και στην αναδιανομή του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, και να “ξεχνά”(!) τις πολιτικές προϋποθέσεις. Να αγνοεί δηλαδή το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος. Και επιπλέον να το θεωρεί σαν κάτι απλό, ανούσιο, ίσως και ενσωματώσιμο. Πρόκειται για οικονομισμό, σωστότερα για οικονομισμό στο τετράγωνο!».
Από την τοποθέτηση αυτή ο Α.Π. έσβησε μια ουσιώδη φράση: «“ξεχνά”(!) τις πολιτικές προϋποθέσεις… αγνοεί δηλαδή το γκρέμισμα του ειδικού καθεστώτος και του σάπιου πολιτικού συστήματος». Σβήνοντας, υποβαθμίζοντας, καταργώντας, το κεντρικό πολιτικό ζήτημα, η προσέγγιση αυτή γίνεται ένα καλό παράδειγμα: όχι για το πώς πρέπει να διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος, αλλά για τον ορισμό του οικονομισμού.
X.K.
Σχόλια
