Ένα κλασικό ερώτημα που βασανίζει κατά καιρούς φιλάθλους αλλά και ανθρώπους του αθλητισμού, είναι γιατί το ελληνικό μπάσκετ να έχει περισσότερες διεθνείς επιτυχίες από το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Και επειδή στο πέρασμα των χρόνων δεν μπόρεσε να υπάρξει κάποια πειστική και κοινά αποδεκτή απάντηση, είπαμε κάποια στιγμή πως το μπάσκετ «ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα» και ξεμπερδέψαμε.
Αναρωτιέμαι όμως γιατί να συμβαίνει αυτό. Μήπως το μπάσκετ δεν απαιτεί οργάνωση, σοβαρότητα, υπομονή, ανάπτυξη, μήπως δεν είναι ομαδικό άθλημα όπως το ποδόσφαιρο που απαιτεί πνεύμα συνεργασίας, μήπως χρειάζεται λιγότερη προπόνηση, μήπως υπάρχουν καλύτερες υποδομές και γηπεδικές εγκαταστάσεις για το μπάσκετ απ’ ό,τι για το ποδόσφαιρο, μήπως το περιβάλλον του μπάσκετ (παράγοντες, φίλαθλοι, Τύπος) είναι καλύτερο απ’ αυτό του ποδοσφαίρου, μήπως οι προπονητές του μπάσκετ είναι καλύτεροι απ’ αυτούς του ποδοσφαίρου;
Ξεκινώντας από την ανάπτυξη των δύο αθλημάτων, διαπιστώνουμε πως στις μικρές ηλικίες οι διακρίσεις των εθνικών ομάδων ποδοσφαίρου, σταθερά, δεν λείπουν μέσα στο χρόνο. Εντάξει, μπορεί να μην έχουμε κατακτήσεις σημαντικών κυπέλλων ή μεταλλίων, όμως αν λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι περισσότερες χώρες στην Ευρώπη και τον κόσμο ασχολούνται με το ποδόσφαιρο απ’ ό,τι με το μπάσκετ, «ισοφαρίζουμε» κάπως αυτή τη διαφορά διακρίσεων.
Κατά συνέπεια και το ποδόσφαιρο «ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα», όταν είναι μικρός. Το θέμα είναι τι γίνεται αργότερα και εκεί πιστεύω πως βρίσκεται η μεγαλύτερη διαφορά. Στην αξιοποίηση των ταλέντων στους συλλόγους.
Απ’ τη φύση του, λοιπόν, το μπάσκετ παρακάμπτει ευκολότερα τη μη ύπαρξη σοβαρών παραγόντων και οργάνωσης απ’ ό,τι το ποδόσφαιρο. Και εξηγούμαι: Μια επαγγελματική ομάδα μπάσκετ χρειάζεται το πολύ 14-16 παίκτες για να βγάλει μια σεζόν, από τη στιγμή που το άθλημα παίζεται με 5 παίκτες. Αντίθετα, μια επαγγελματική ποδοσφαιρική ομάδα χρειάζεται 24 με 26 και μπορεί και ακόμα περισσότερους ποδοσφαιριστές το χρόνο. Είναι, λοιπόν, αυτονόητο πως στο μπάσκετ οι «φουρνιές» ταλαντούχων παικτών διασπείρονται καλύτερα στις ομάδες απ’ ό,τι στο ποδόσφαιρο. Υπάρχουν, κατά συνέπεια, περισσότερες αξιόμαχες ομάδες και ο χρόνος και οι ευκαιρίες των νεαρών παικτών να παίξουν και να διακριθούν σε υψηλό επίπεδο είναι πολύ περισσότερες απ’ ό,τι των αντίστοιχων ποδοσφαιριστών.
Από την άλλη, το μπάσκετ, εκ φύσεως, είναι ένα άθλημα που στηρίζεται πολύ στα σωματικά χαρακτηριστικά και προσόντα. Αν, για παράδειγμα, κάποιος είναι κοντά στα 2,10, ακόμα κι αν βλέπει μπάλα μπάσκετ και την περνάει για… βόμβα νετρονίου θα έχει τουλάχιστον μια ευκαιρία στη ζωή του να παίξει μπάσκετ υψηλού επιπέδου. Και φυσικά τα σωματικά προσόντα είναι πιο εύκολα διακριτά απ το ποδοσφαιρικό ταλέντο.
Η συζήτηση αυτή προφανώς και δεν μπορεί να τελειώσει έτσι εύκολα. Όμως ένα πρώτο συμπέρασμα που βγαίνει απ όσα ήδη ανέφερα είναι πως το μπάσκετ «ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία των κακών Ελλήνων παραγόντων» που αποτελούν δυστυχώς την πλειοψηφία, γιατί απ τη φύση του δεν τους αφήνει να κάνουν την ίδια ζημιά στο μπάσκετ με αυτή που κάνουν στο ποδόσφαιρο. Κατά τα άλλα, δεν βλέπω μεγάλες διαφορές. Ταλέντα στην Ελλάδα υπάρχουν σε όλα τα αθλήματα. Το ζήτημα είναι πώς αξιοποιούνται και μέχρι ποια ηλικία συνεχίζουν να θεωρούνται «ταλέντα» και «νεαροί». Ατυχώς στο ελληνικό ποδόσφαιρο η χρονική απόσταση του «ταλέντου» απ τον «βετεράνο» συνήθως είναι μικρότερη από πέντε χρόνια…
Ν. Καραμάνος
