Πώς ο λαός έρχεται πραγματικά στην εξουσία
Του Στάθη Χαμπίμπη
Η αυτενέργεια των πολιτών είναι ίσως ο μοναδικός δρόμος που μπορεί να δημιουργήσει ριζοσπαστικό κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής της παρούσας κατάστασης. Όμως, σχεδόν πέντε χρόνια μετά από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο και την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές που μετέτρεψε τη χώρα σε αποικία χρέους, εξακολουθεί να προκαλεί εντύπωση ο χαμηλός βαθμός πολιτικοποίησης και η υποτονική θέληση του λαού για ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Η περίοδος της μεταπολίτευσης έχει αφήσει χαραγμένο στο πολιτικό DNA της πλειοψηφίας την ανάθεση και τις παθογένειες μιας άρχουσας τάξης, που κυβέρνησε με βάση το ρουσφέτι, τη διαφθορά, και το κομματικό συμφέρον, εκμαυλίζοντας το ήθος των ανθρώπων και οδηγώντας τη χώρα και το λαό σε πολιτική και πολιτισμική παρακμή. Η αυστηρή αυτοκριτική και η βούληση για αλλαγή -σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο- είναι μια διεργασία λοιπόν, που θέλει το δικό της ρυθμό και χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Διαδικασία η οποία εξαρτάται άμεσα από το γενικότερο περιβάλλον, αλλά και από τα ερεθίσματα, που προσλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας από εκείνο το κομμάτι της, που τόσα χρόνια βρισκόταν σταθερά απέναντι στις επιλογές του μεταπολιτευτικού κόσμου. Ο χρόνος όμως πιέζει ασφυκτικά και η εν λόγω μετάβαση δεν μπορεί να γίνει με το πάσο της και αβίαστα, μια και η δύναμη της ανάγκης έχει οδηγήσει τον ελληνικό λαό σε μια πραγματική μάχη επιβίωσης.
Οι πλατείες αποτέλεσαν την πρώτη ελπιδοφόρα νότα που διέκοψε το μονότονα επαναλαμβανόμενο τέμπο. Όμως ο διαχωρισμός σε πάνω και κάτω πλατεία υπήρξε καταστροφικός για τη δημιουργία ενός παλλαϊκού κινήματος από τα κάτω. Ξαφνιασμένος ο ευρύτερος χώρος της αριστεράς, στην αρχή έδειχνε να μη μπορεί να κατανοήσει το πώς κινητοποιήθηκε όλος αυτός ο κόσμος χωρίς η ίδια να έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο. Το κίνημα, των πλατειών που ζητούσε δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία, έχοντας ισχυρό το πατριωτικό στοιχείο, ξένισε την αριστερά, που είχε συνηθίσει να αναμασά άκαιρα και άτοπα τσιτάτα μιας περασμένης εποχής. Ο κίνδυνος και η ευκολία να χαρακτηριστεί κάποιος εθνικιστής ή φασίστας μόνο και μόνο γιατί κρατούσε ελληνική σημαία, επικρατούσε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα αριστερών κύκλων. Τι κι αν οι αριστεροί έχουν ισχυρές αναφορές στο ΕΑΜ, στον υποδιοικητή Μάρκος, στον Μοράλες και τον Τσάβες, στη σημερινή Ελλάδα η εθνική αναφορά μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των ιδεοληψιών, προσλαμβάνει αρνητικές διαστάσεις.
Δεν είναι τυχαίο πως ο ευρύτερος κινηματικός χώρος της Αριστεράς αν και κατέβασε 10.000 λαού στο δρόμο για τη Βίλλα Αμαλίας (και καλά έκανε), κατά τη διάρκεια εφαρμογής των μνημονίων και της ψήφισης εκατοντάδων δολοφονικών νόμων από μια Bουλή, που λογοδοτούσε σε ξένους επικυρίαρχους, δεν κατάφερε να διοργανώσει ούτε μια αξιοπρεπή πορεία διαμαρτυρίας. Δυστυχώς, οι εμμονές δεν έχουν επιτρέψει ως τώρα στην αριστερά να παίξει τον ιστορικό της ρόλο.
Απ’ την άλλη ο σκάρτος και κούφιος πατριωτισμός, που αγγίζει τα όρια του σωβινισμού με την πίστη στην αναπόδεικτη, αλλά πανταχού παρούσα, ανωτερότητα του Έλληνα δεν έχει παρά μονάχα καταστροφικές συνέπειες για αυτό τον τόπο και τον λαό. Το κλέος του παρελθόντος για ένα λαό, που έχει μάθει να τρώει από τα έτοιμα χωρίς να δημιουργεί ήθος, πλούτο και πολιτισμό ανάγοντας τον ατομισμό σε τρόπο ζωής, μονάχα η ταφόπλακά του μπορεί να γίνει και όχι εφαλτήριο για υψηλές κατακτήσεις. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δυο κόσμοι που έχουν χάσει το μέτρο δεν ήρθαν σε επαφή κι ένας λαός δεν ενώθηκε.
Κι ο κλήρος γι’ αυτήν την πολυπόθητη ενότητα έπεσε στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, έχοντας όμως να αντιμετωπίσουν την όχι αδικαιολόγητη καχυποψία του λαού απέναντι στiς -πάσης απόχρωσης- πολιτικές ελίτ. Γεγονός που ενισχύει και η άρνηση της πλειοψηφίας των βουλευτών να αποποιηθούν μέρος των προνομίων τους, όπως το βουλευτικό αυτοκίνητο, παρ’ ότι οι πλέον υψηλόμισθοι Έλληνες πολίτες. Επιπλέον, κανένας από του βουλευτές της συγκυβέρνησης, που είχε εκλεγεί το 2012 δεν αρνήθηκε να διεκδικήσει ανανέωση της βουλευτικής του θητείας, λες και δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες που να έχουν τις αντίστοιχες ή και περισσότερες ικανότητες από αυτούς.
Για να ανακτήσει ο λαός την εμπιστοσύνη του στους ηγέτες και να τους στηρίξει ενεργά σε δύσκολες αποφάσεις, πρέπει έμπρακτα να δει ότι το συλλογικό συμφέρον προηγείται του προσωπικού. Πρέπει να δει, έμπρακτα, ότι γίνεται συνδημιουργός της πορείας που χαράζει η χώρα και όχι χειροκροτητής αποφάσεων που λαμβάνονται ερήμην του.
Στο ενδεχόμενο προσφυγής σε δημοψήφισμα για την κατάργηση του μνημονίου η κυβέρνηση δεν πρέπει – ως άλλος Πόντιος Πιλάτος να νίπτει τα χέρια της αποποιούμενη τις σοβαρές της ευθύνες. Κάθε προσφυγή στο λαό αποτελεί εφαλτήριο για σταδιακό βάθεμα της πραγματικής δημοκρατίας. Ο λαός έρχεται στην εξουσία μόνο όταν ο ίδιος συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εξουσίες. Αυτός είναι ο δρόμος της Αριστεράς σύντροφοι!
