Η ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. είναι το πιο σύντομο αλλά και το πιο σαχλό ανέκδοτο των τελευταίων ετών, κανείς δεν γελάει. Στην Ευρώπη δρουν ήδη τρεις Αυτοκρατορίες: Η αμερικάνικη και η ρώσικη, οι δυο που αποφασίζουν. Τρίτη είναι η γερμανική, ισχυρή αλλά υποκείμενη στις άλλες δυο. Πού θα βάλουν την τέταρτη, το Σουλτανάτο του Ερντογάν; Ποια συμφέροντά τους θα θυσιάσουν οι τρεις χάριν των τουρκικών διεκδικήσεων; Τα δυτικά-ελληνικά ΜΜΕ δεν θέτουν καν αυτό το ουσιώδες ερώτημα επειδή δεν υπάρχει απάντηση.
Από τη Σιβηρία στο Αιγαίο
Παλιότερα η Αμερικανίδα ΥΠΕΞ Κοντολίσα Ράις είχε πει ότι η Σιβηρία είναι πολύ μεγάλη, ο πλούτος της μεγαλύτερος και δεν μπορεί η Ρωσία να τον νέμεται μόνη. Ο Πούτιν υπενθύμισε το θέμα προ ημερών δηλώνοντας ότι όποιος ονειρεύεται να δαγκώσει κομμάτι ρωσικής ιδιοκτησίας «θα του σπάσουμε τα δόντια, ένα-ένα». Αυτό ακριβώς το επιχείρημα μεταχειρίζεται ο Ερντογάν για το Αιγαίο, ειδικά για το Καστελλόριζο. Δεν μπορεί, λέει, ένα τόσο δα νησάκι να εμποδίζει την τρομερή και φοβερή Τουρκία να κάνει ό,τι θέλει στην περιοχή. Έλληνας «Πούτιν» δεν υπάρχει παρά μόνο στα παλιά χαρτιά. Αυτά που μιλάνε για το 1821 ή το 1940. Ωστόσο η θεωρία ότι οι ΗΠΑ ή το Βερολίνο θα παραχωρήσουν στην Τουρκία το Αιγαίο για να εξαγοράσουν την ανεπιφύλακτη επανένταξή της στο Δυτικό Μέτωπο είναι παράλογη. Ούτε οι ΗΠΑ ούτε η Ρωσία θέλουν να ισχυροποιήσουν μια χώρα που εκβιάζει και τις δύο.
Στη Δύση νόμιζαν στην αρχή ότι ο Ερντογάν ήταν «ο νέος Ευρωπαίος πολιτικός», σύμμαχος κατά της Ρωσίας. Αλλά διαψεύστηκαν μόλις ο Ερντογάν απόκτησε τον αναγκαίο εσωτερικό έλεγχο του κράτους και διακήρυξε το οθωμανικό του όνειρο. Η Τουρκία με βλέψεις Οθωμανικής Αυτοκρατορίας δεν χωράει στην Ευρώπη. Το ξέρουν και οι δυο πλευρές αλλά παίζουν θέατρο.
Η Τουρκία εναντιώνεται στη Μόσχα για την Κριμαία, βάζει σφήνα κατά του Άσαντ ενώ αυτός νομιμοποιεί τη Ρωσία στην περιοχή, εμφανίζεται ως υπερασπιστής των μειονοτήτων στα σύνορα της Ρωσίας, προκαλώντας τη σκληρή αντίδραση της Ζαχάροβα. Εξυπηρετεί παντοιοτρόπως τις ΗΠΑ και προβάλλει ως αντιαμερικανικό άλλοθι τους ανενεργούς S-400.
Ο Δένδιας ήταν ξεκάθαρος λέγοντας ότι εμείς δεν πρόκειται ούτε καν να σκεφτούμε εξόρυξη στο Αιγαίο. Είναι δοβλέτι των ΗΠΑ και ό,τι επιθυμούν, αν επιθυμούν, θα μας το δώσουν εν τη μεγαλοψυχία τους
Η Ρωσία καρπαζώνει την Τουρκία
Στη Ρωσία περισσεύουν τα αγκάθια που έχει ήδη στα πλευρά της. Η Ρωσία δεν θέλει να καταστρέψει τον Ερντογάν, ούτε να τον αναγκάσει να διαλέξει στρατόπεδο. Τη βολεύει το τουρκικό παιχνίδι των ισορροπιών. Μια Τουρκία ενταγμένη στο ρωσικό στρατόπεδο, φορέας των γνωστών διεκδικήσεων, είναι μόνο ενόχληση και καθόλου προσφορά. Δεν θα ήταν ποτέ αξιόπιστη σύμμαχος. Όταν η Τουρκία γίνεται ενοχλητική η Ρωσία την καρπαζώνει και ξαναρχίζουν όταν ξεζαλιστεί. Αντίθετα, οι ΗΠΑ επειδή ακολουθούν επιθετική πολιτική, χρειάζονται μια Τουρκία ενταγμένη και πειθαρχημένη. Για παράδειγμα η Μαρία Ζαχάροβα, εκπρόσωπος του ρωσικού ΥΠΕΞ κάλεσε τον Ερντογάν από την τηλεόραση να μην ανακατεύεται με τους Τάταρους και τις μειονότητες γιατί, του είπε, «η Ρωσία έχει ράμματα για τη γούνα σου», αλλά τα ΜΜΕ το παρέλειψαν στη μετάφραση.
Οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι αν επανεντάξουν την Τουρκία στο αντιρωσικό στρατόπεδο θα κάνουν ρούμπο. Πολύ αμφίβολο. Μια Τουρκία που θα είχε παραιτηθεί από το οθωμανικό αυτοκρατορικό της σχέδιο θα μπορούσε να ενταχθεί στην Ε.Ε. Θα ήταν, όμως, μια ηττημένη Τουρκία, όχι ίσως τόσο υλικά καταστραμμένη, όπως εμείς το 1922, αλλά θα ήταν ράκος ψυχολογικά, ηθικά και γεωπολιτικά. Θα ήταν ασταθής, ίσως ακυβέρνητη και πάντως απρόσφορη να συμβάλει στη νίκη της Δύσης που θα την είχε οδηγήσει στην ήττα. Αν η Δύση υπονομεύσει την τουρκική σταθερότητα, κινδυνεύει να πέσει ή ίδια θύμα των ενεργειών της.
Πάλι με χρόνια και καιρούς
Στην Ελλάδα πολλοί χάρηκαν με τη νίκη του Μπάιντεν πιστεύοντας ότι απαλλαχθήκαμε από τον τουρκόφιλο Τραμπ και θα δούμε άσπρη μέρα με τον φιλέλληνα «Μπαϊντενόπουλο», φιλική (προεκλογική) προσφώνηση του σημερινού προέδρου των ΗΠΑ. Είναι οι διαχρονικοί «χρήσιμοι πανέξυπνοι», υποτακτικοί και ανενδοίαστοι, που για «να βρουν την ψυχή τους» τηλεφωνούν σε ξένες πρωτεύουσες.
Η Τουρκία, το έχω γράψει χίλιες φορές και δεν είμαι ο μόνος, είναι πολύ χρήσιμη και στις ΗΠΑ και στη Ρωσία αλλά αυτό έχει δύο όψεις. Μπορεί να την κανακεύουν και οι δυο ή να τη δέρνουν αλύπητα αμφότεροι. Τώρα είναι η ώρα του ξύλου. Αν ή όταν οι Αμερικάνοι καταλάβουν ότι δεν τα βγάζουν πέρα ταυτόχρονα με Ρωσία και Κίνα δεν αποκλείεται να αναζητήσουν συμβιβαστική ισορροπία με τη Ρωσία. Οπότε η φιλόδοξη Τουρκία, με ή χωρίς Ερντογάν, θα είναι το θύμα. Τι και πώς θα φανεί στην ώρα του.
Κλείνοντας, ο Δένδιας ήταν ξεκάθαρος λέγοντας ότι εμείς δεν πρόκειται ούτε καν να σκεφτούμε εξόρυξη στο Αιγαίο. Είναι δοβλέτι των ΗΠΑ και ό,τι επιθυμούν, αν επιθυμούν, θα μας το δώσουν εν τη μεγαλοψυχία τους. Λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω και εκεί τελειώνουν όλα. Αλλά θα μπορούσε «με χρόνια και καιρούς», πάλι ν’ αρχίσουν όλα.
