Μιλήσαμε με τον Γιάννη Τσούτσια, επικεφαλής του συνδυασμού Δράση για μια Άλλη Πόλη, για την προσπάθεια της κίνησής τους στα Βριλήσσια, για το ποια είναι η φιλοσοφία της παράταξης τους και ποιοι είναι οι στόχοι τους και οι διεκδικήσεις τους στις επερχόμενες εκλογές.
Πες μας λίγα λόγια για την προσπάθειά σας;
Η Δράση για μια άλλη πόλη είναι αριστερή και ριζοσπαστική κίνηση, προϊόν αντίστοιχων ζυμώσεων που το 2006 κατέληξαν σε απόφαση για κάθοδο στις δημοτικές εκλογές. Έκτοτε, η δημόσια διαδρομή συνεχίστηκε με δεκάδες εκδηλώσεις, ανοιχτές συνελεύσεις, αγωνιστικές παρεμβάσεις και μελετημένες προσεγγίσεις σε τοπικά, αυτοδιοικητικά προβλήματα. Κεντρικό μοτίβο των δραστηριοτήτων ήταν η έννοια της συμμετοχής, όχι μόνο σαν εναντίωση στην πανταχόθεν καλλιεργούμενη ιδιωτεία, αλλά και σαν καθοριστική προϋπόθεση, σαν όρος για τη δημιουργία συνοικιακού κινήματος.
Αυτή είναι έμπρακτα η φιλοσοφία των περισσότερων αριστερών, αγωνιστικών κινήσεων που ενεργοποιούνται στην αυτοδιοίκηση;
Δεν θα έλεγα. Στους τοπικούς χώρους δραστηριοποιούνται διαφορετικών ειδών μαχητικές πρωτοβουλίες. Υπάρχει ο πανταχού παρών αριστερός κομματισμός και, μάλιστα, κακοδιατυπωμένος. Υπάρχουν αντικαπιταλιστικές κινήσεις με αντίστοιχη πλατφόρμα και μέριμνα κυρίως να την αναπαράγουν μαζικά. Υπάρχουν αριστερές ενωτικές κινήσεις με εσωτερικό πλουραλισμό που επιδιώκουν σαν προοπτική να τον μεταφέρουν στο έδαφος της συνοικίας κ.λπ. Στη δική μας προσπάθεια η αριστερή πολιτική είναι προς κατάχτηση (αντιδιαστελλόμενη από την αναπαραγωγή μιας δεδομένης πλατφόρμας) προς διαρκή οικοδόμηση στα πλαίσια μιας σχέσης με ριζοσπάστες πολίτες, που συμμετέχουν καθοριστικά. Οι τελευταίοι δεν αποτελούν αριθμητική επαύξηση της κίνησης. Ορίζουν με τη ζωντάνια και τις ιδέες τους την ταυτότητα της προσπάθειας.
Ποιοι είναι οι κεντρικοί στόχοι σ’ αυτές τις εκλογές;
Αυτοί που ενοποιούν και δίνουν ταυτότητα σ’ όλο τα κίνημα πανελλαδικά. Η ουσιαστική κι όχι φραστική εναντίωση στο μνημόνιο και τον «Καλλικράτη». Παράλληλα, όμως, έχουμε και ως διαρκή προτεραιότητα την ανάπτυξη του τοπικού κινήματος, το οποίο δεν προκύπτει σαν απόρροια του γενικού αγώνα και μόνο. Αντίθετα έχει τις δικές του επιπλέον ανάγκες και τις αντίστοιχες εσωτερικές αξιολογήσεις που το υπηρετούν..
Υπάρχουν σήμερα δύο είδη δυσκολιών. Πρώτον ότι δεν φτάνει να είσαι γενικά αντιμνημονιακός. Πρέπει με τις αιχμές σου να συμβολίζεις μια άλλη οικονομική και πολιτική προοπτική για τη χώρα. Άμεση, ορατή, διακηρύξιμη, η οποία να έχει την απαρχή της στο εδώ και το τώρα. Και δεύτερον, ζητούνται άμεσα μέτρα, εξειδικευμένα σε επίπεδο δήμου που να δείχνουν ότι συνειδητοποιείς το πιεστικό των αδιεξόδων και συντάσσεσαι αναλόγως. Είναι ένα πανίσχυρο κλίμα που ακυρώνει τη γενικολογία και τις ανέξοδες συνθηματολογίες.
Ποιες είναι οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις που προβάλλετε;
Πάντα υπάρχουν τοπικές διεκδικήσεις – τροφεία, τέλη, ύδρευση, χώροι, κυκλοφοριακό κ.λπ. Έχουμε, κατά καιρούς, παρουσιάσει ουσιαστικές επεξεργασίες και κυρίως τα έχουμε αντιμετωπίσει με πρακτικές δράσεις. Ωστόσο, ο πολιτικός διεκδικητισμός, και ακόμα περισσότερο ο τοπικός διεκδικητισμός, εγκλωβίζουν, είναι διαρκώς οριακοί και δεν μπορούν να στηρίξουν τις προοπτικές του κινήματος. Άλλωστε τα Βριλήσσια δεν είναι η τοπικά υποβαθμισμένη περιοχή που η κατάστασή της σφραγίζεται κατά προτεραιότητα από την επίλυση τέτοιων προβλημάτων. Πρέπει να πάρουμε αποστάσεις από την εργολαβική αντίληψη για το δήμο (θα φτιάξουμε το ένα, θα φτιάξουμε το άλλο κ.λπ.). Ο δήμος είναι πρώτα απ’ όλα οι κοινωνικές σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες. Είναι το πώς οργανώνονται και πώς υπηρετούνται αυτές οι σχέσεις.
Για παράδειγμα, η οικονομική κρίση εξαντλεί το μοντέλο της μεσοστρωματικής πόλης που ταυτίζεται μ’ ένα καλό ξενοδοχείο για ανθρώπους οι οποίοι αλλού εργάζονται, αλλού ψωνίζουν, αλλού διασκεδάζουν και εκπαιδεύονται, αλλού τελικά ζουν. Η πόλη θα εξαναγκαστεί ν’ αναδιοργανωθεί για να εξυπηρετήσει τις καθολικές βιοτικές ανάγκες των κατοίκων. Η ανάπλαση χώρων, υπηρεσιών, αυθεντικών κοινωνικών και πολιτισμικών διαδικασιών ζητούνται.
Αυτά τα τελευταία αφορούν τα Βριλήσσια ή μπορούν να γενικευτούν;
Βεβαίως και γενικεύονται. Παντού προβάλλει το αίτημα μιας νέας κοινωνικοποίησης, σ’ αντιπαράθεση με το ατομικιστικό πρότυπο. Ένα αίτημα που το σύστημα προσπαθεί να εκτρέψει από την ουσία του, να το εγκλωβίσει στην αγορά και τον καταναλωτισμό. Αντίθετα οι αριστερές και ριζοσπαστικές πρωτοβουλίες οφείλουν να το συνδέσουν με τις αυθεντικές κοινωνικές πρακτικές (με την αλάνα, την πλατεία, και την αντίστοιχη νοοτροπία που γεννούν) που αναπτύσσονται στη συνοικία. Καθώς επίσης με τη δημοκρατία και τη συμμετοχή, όπως αυτές μπορούν να υπηρετηθούν και να οργανωθούν από την εκκλησία του δήμου.
