Οι εργαζόμενοι μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της χώρας, παρά κι ενάντια στην συμβιβαστική τακτική της πλειοψηφίας του επιχειρησιακού σωματείου, που συμφώνησε με την εργοδοσία, καταψήφισαν με μεγάλη πλειοψηφία το σχέδιο μειώσεων και προσέφυγαν σε ασφαλιστικά μέτρα για να διατηρήσουν την σύμβασή τους. Ως εργαζόμενος κι ίδιος στο εργοστάσιο, μας δίνεις μια εικόνα από τα μέσα;
Οι επιχειρηματίες στην Ελλάδα, λειτουργούν με τη λογική του Μνημονίου. Ποτέ στην Ελλάδα δεν είχαμε αστική τάξη που να σκέφτεται πώς θα προστατεύσει τον τόπο. Αυτό νομίζω ότι έχει αποδειχτεί διαχρονικά. Λειτουργούν όλοι ως ντίλερ των πολυεθνικών, με μια εξαίρεση των εφοπλιστών που λειτουργούν ανεξάρτητα ως κάστα, λόγω της ιδιομορφίας της δραστηριότητάς τους, προασπίζοντας τα δικά τους συμφέροντα. Σκεφτείτε τι γίνεται όταν ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ έρχεται σε μια επαρχιακή πόλη: όλα τα μικρά μαγαζιά κλείνουν και γίνονται υπάλληλοι του μεγάλου καταστήματος. Έτσι λειτουργούν και επιχειρήσεις όπως το Αλουμίνιο. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ενώ είναι κερδοφόρες, με τα μέτρα που πάνε να εφαρμόσουν το μόνο που καταφέρνουν είναι να ανοίγουν τον Ασκό του Αιόλου για να έρθουν οι ξένοι. Ο Μυτιληναίος, με αυτό που κάνει δεν δείχνει να θέλει να κρατήσει το εργοστάσιο. Αν συνεχίσει με αυτή την τακτική μάλλον δείχνει ότι θέλει να το πουλήσει. Είμαστε υποχρεωμένοι να το αναλύσουμε και αυτό.
Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι αντιδρούν στα μέτρα μείωσης περίπου κατά 15% των αποδοχών τους. Με τις εργασιακές συνθήκες που πάει να εφαρμόσει στο εργοστάσιο, δεν μπορεί να έχει ανάπτυξη η επιχείρηση. Η βαριά βιομηχανία δεν μπορεί να αναπτυχθεί σε συνθήκες που ο λαός είναι υποσιτισμένος. Αν συνεχίσουν έτσι οι επιχειρήσεις αυτές θα κλείσουν από μόνες τους.
Πώς βλέπεις να διαμορφώνεται η στάση της συγκυβέρνησης απέναντι στην εργασία;
Όσο αφορά τα εργασιακά έχουμε γυρίσει πριν το 1911. Δηλαδή, έχει αρθεί η μονιμότητα στο Δημόσιο που την εφάρμοσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, δεν υπάρχει οκτάωρο, δεν υπάρχει ανταμοιβή για την εργασία, δεν υπάρχει κράτος Πρόνοιας. Ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια, τα κριτήρια μιας επιχείρησης, τα κριτήρια των καπιταλιστών, όταν μια οικογένεια δεν θα μπορεί να στηρίξει τα παιδιά της, να μπορέσουν να μορφωθούν, για να βγουν στην αγορά εργασίας και να μπορούν να αντεπεξέλθουν, όταν έχεις μια κοινωνία η οποία είναι στην παραγωγή και με αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να σιτισθεί σωστά για να μπορέσει να αποδώσει, δεν έχει ασφάλεια, τότε πώς θα λειτουργήσει ο ανταγωνισμός που προβάλλουν οι καπιταλιστές. Το τρίπτυχο παιδεία, υγεία και σίτιση έχουν υποβαθμιστεί σήμερα, άρα η ανταγωνιστικότητα που θέλουν αυτοί δεν υφίσταται. Τίθεται θέμα πλέον βιολογικό, επιβίωσης για την εργατική τάξη. Δεν γνωρίζω αν αυτό το γνωρίζουν και το κάνουν εσκεμμένα. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το κάνουν εσκεμμένα. Η Αριστερά που έχει στο κέντρο της πολιτικής της τον άνθρωπο και όχι το κέρδος, πρέπει να δώσει τη μάχη για την αξιοπρέπεια και την επιβίωση του ανθρώπινου είδους πάνω απ’ όλα. Και αυτό πρέπει να το κάνει ο κάθε αριστερός με όλα τα μέσα που διαθέτει.
Πρέπει η Αριστερά να συνειδητοποιήσει τι είναι αυτό που έφερε όλον αυτό τον κόσμο να ψηφίσει σε τέτοιο ποσοστό το ΣΥΡΙΖΑ και να λειτουργήσει ανάλογα με συνθήματα, ώστε να τους φέρει προς το μέρος μας. Και δεύτερο πρέπει να δημιουργήσει την υποδομή ώστε να υποδεχτεί όλο αυτό τον κόσμο, να τον κάνει κίνημα και αυτό πρέπει να γίνει από κάτω προς τα πάνω. Αν αυτό πάει να γίνει από πάνω προς τα κάτω, νομίζω ότι θα υπάρξει μεγάλο πρόβλημα, ο κόσμος γρήγορα θα εξαφανιστεί και θα εκφυλιστεί.
Το λέω αυτό γιατί στην ίδια την κοινοβουλευτική ομάδα έρχονται αποφάσεις ειλημμένες. Κι αν αυτό γίνεται στην κοινοβουλευτική ομάδα φανταστείτε τι γίνεται πιο κάτω. Εγώ έχω μια διαφορετική άποψη για το ζήτημα. Νομίζω ότι οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται σε λαϊκές συνελεύσεις και αφού επεξεργάζονται σε επιτροπές να πηγαίνουν προς τα πάνω. Το από πάνω προς τα κάτω δεν λέγεται Αριστερά, είναι κάτι άλλο.
Νομίζω ότι ο εμπλουτισμός με νέο κόσμο, με λαϊκές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ίδιας ένας κοινοβουλευτικής ομάδας είναι ένας παράγοντας που μπορεί να διαφυλάξει και τη δημοκρατικότητα και τη διαφορετικότητα μιας οργάνωσης.
Αυτό που έχουμε μπροστά μας, είναι όπως στη φόρμουλα ένα. Οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες και οι ελιγμοί που πρέπει να κάνεις τόσο δύσκολοι, αλλά εσύ έχεις ένα νέο οδηγό σε ένα πολύ δύσκολο αγώνα. Πρέπει να τρέχεις με μεγάλες ταχύτητες, με δύσκολους ελιγμούς και να είσαι και αποτελεσματικός. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνεις για να αντιμετωπίσεις αυτό που σήμερα υλοποιείται εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει ξεκινήσει σήμερα από την Ελλάδα. Πρέπει, λοιπόν, απέναντι σε αυτό το σοκ που έχει υποστεί η κοινωνία, να προκαλέσεις το δικό σου σοκ, να αντιδράσεις.
Χρειάζεται να κάνεις παραλληλισμούς με διάφορες ιστορικές περιόδους για να μπορέσεις να αντιδράσεις ανάλογα. Ζούμε μια περίοδο ανάλογη με τον Μεσοπόλεμο, ζούμε στην εποχή του ’33-’34. Έχουμε την εμφάνιση της ακροδεξιάς, με τάση να αυξηθεί, έχουμε μια «Αριστερά» που δεν είναι Αριστερά – κυβερνά μαζί με τον Βορίδη και τον Γεωργιάδη και μεις πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε πολιτική με τον τρόπο που γνωρίζαμε.
Το συνδικαλιστικό κίνημα σίγουρα είναι αναντίστοιχο με τις καταστάσεις που πρέπει να αντιμετωπίσει. Πώς μπορεί η Αριστερά να βοηθήσει ώστε τα πράγματα να αλλάξουν ρότα;
Οι συνδικαλιστές που υπάρχουν σήμερα έχουν εκπαιδευθεί να αντιμετωπίσουν διαφορετικές καταστάσεις. Πρέπει να ανατρέξουμε στις πρακτικές που είχαμε πριν το 1981, πριν εγκαθιδρυθεί αυτό το εργατικό δίκαιο που σήμερα καταργείται.
Ο εργαζόμενος αυτά τα χρόνια είχε την ασφάλειά του, είχε νόμους που τον υποστήριζαν, είχε το συνδικάτο του. Σήμερα πρέπει να επανέλθουμε στην μαζικότητα και την αλληλεγγύη. Υπάρχει ένα πρόβλημα όμως με συνδικαλιστές που λειτουργούν με την λογική την παλιά και φυσικά υπάρχουν συνδικαλιστές που λειτουργούν για το σύστημα, τα λεγόμενα κίτρινα – εργοδοτικά συνδικάτα, αλλά και ένας συνδικαλισμός αναντίστοιχος με τα σημερινά δεδομένα κυρίως σε δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια όργανα. Πρέπει να ξεκινήσουμε με νέα συνδικάτα από τη βάση, πρέπει να γίνει μια καινούργια ΓΣΕΕ και να δείξουμε ότι θέλουμε να συγκρουστούμε. Αν δεν το κάνουμε αυτό έχουμε μεγάλο πρόβλημα. Οι συνδικαλιστές αυτοί με τη μακρά θητεία τους στα όργανα, έχουν γίνει καρεκλοκένταυροι, δεν μπορούν να αναλύσουν την κατάσταση.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δώσουμε βάση στα πρωτοβάθμια συνδικάτα, να τους δώσουμε ταξικό χαρακτήρα, να δώσουμε αγωνιστικότητα και αλληλεγγύη ώστε να καταφέρουν το επόμενο διάστημα να διεκδικήσουν τα ελάχιστα, το μεροκάματο.
