Κοιτούσα προσεκτικά τα πρόσωπα των ανθρώπων που ακολούθησαν την τελετή αποχαιρετισμού του Γιάννη Μπανιά, στο Πρώτο Νεκροταφείο.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Από τον συμπατριώτη του που απέθεσε πάνω στο φέρετρο δυο κλαδιά έλατου από τα Τζουμέρκα ως την εξαιρετικά συγκινητική και συγκινημένη Ελένη Πορτάλιου, που είχε ένα γραπτό αλλά καθόλου ξύλινο λόγο, που τον έκλεισε με δάκρυα. Πολλά δάκρυα για τον σύντροφο Μπανιά.
Κάτω από το δυνατό για την εποχή ήλιο, που δεν εμπόδισε τους παρευρισκόμενους να ακούσουν προσεκτικά τον Αλέξη Τσίπρα να εξυμνεί ταπεινά τον Γιάννη, όπως του άρμοζε, αλλά και τον Μανώλη Γλέζο να απαγγέλλει ένα ποίημα που έγραψε λίγες ώρες πριν για να αποχαιρετίσει τον συγκρατούμενό του στα χρόνια της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου. H ζέστη δεν εμπόδισε τους πιο κοντινούς του συντρόφους να μεταφέρουν στους ώμους τους το φέρετρο σε όλη την ανηφόρα μέχρι τον τάφο. Αργά-αργά, σαν να ήθελαν να το καθυστερήσουν.
Αργά, όπως έδινε το ρυθμό το προπορευόμενο κλαρίνο του Δημήτρη Ρίζου από τους Λαλητάδες που έπαιζε τα ηπειρώτικα μοιρολόγια σε όλη τη διαδρομή. Κι ύστερα πάνω από τον τάφο που έπεφταν βρεμένα από ιδρωμένα χέρια λουλούδια σε ένα αδιάκοπο προσκύνημα, ο Μιχάλης Ουζούνης, με το ακορντεόν του, και μια αυτοσχέδια χορωδία συναγωνιστών από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ένα ντέφι κι ένα βιολί, τραγουδούσαν αντάρτικα και πολιτικά τραγούδια μέχρι να περάσει κι ο τελευταίος βουρκωμένος συναγωνιστής, μέχρι τη στιγμή που ο εργάτης έριξε την τελευταία φτυαριά με το χώμα που σκεπάζει από το περασμένο Σάββατο τον Γιάννη Μπανιά.
Κάτω από το δυνατό για την εποχή ήλιο, που δεν εμπόδισε τους παρευρισκόμενους να ακούσουν προσεκτικά τον Αλέξη Τσίπρα να εξυμνεί ταπεινά τον Γιάννη, όπως του άρμοζε, αλλά και τον Μανώλη Γλέζο να απαγγέλλει ένα ποίημα που έγραψε λίγες ώρες πριν για να αποχαιρετίσει τον συγκρατούμενό του στα χρόνια της εξορίας στο Παρθένι της Λέρου. H ζέστη δεν εμπόδισε τους πιο κοντινούς του συντρόφους να μεταφέρουν στους ώμους τους το φέρετρο σε όλη την ανηφόρα μέχρι τον τάφο. Αργά-αργά, σαν να ήθελαν να το καθυστερήσουν.
Αργά, όπως έδινε το ρυθμό το προπορευόμενο κλαρίνο του Δημήτρη Ρίζου από τους Λαλητάδες που έπαιζε τα ηπειρώτικα μοιρολόγια σε όλη τη διαδρομή. Κι ύστερα πάνω από τον τάφο που έπεφταν βρεμένα από ιδρωμένα χέρια λουλούδια σε ένα αδιάκοπο προσκύνημα, ο Μιχάλης Ουζούνης, με το ακορντεόν του, και μια αυτοσχέδια χορωδία συναγωνιστών από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, ένα ντέφι κι ένα βιολί, τραγουδούσαν αντάρτικα και πολιτικά τραγούδια μέχρι να περάσει κι ο τελευταίος βουρκωμένος συναγωνιστής, μέχρι τη στιγμή που ο εργάτης έριξε την τελευταία φτυαριά με το χώμα που σκεπάζει από το περασμένο Σάββατο τον Γιάννη Μπανιά.
Στ.Ελλ.
Σχόλια
